Μια σκοτεινή ,κενή κ βουβή παραλία....
και μπροστά απλώνεται ένας αχόρταγος ωκεανός...
πολλοί έχουν πει διάφορα γι' αυτήν την παραλία...
μα αυτή δεν απαντά, ποτέ...δεν μπορείς να την πιέσεις..
δεν το έχει ανάγκη...δεν έχει ανάγκη τίποτα και κανέναν..
όμως κάθε βράδυ τα πτώματα που είναι θαμμένα,
για πάντα στο βρεγμένο βαρύ της χώμα,
βγαίνουν να κλάψουν, να ουρλιάξουν...να πάρουν πίσω τη ζωή τους
για άλλη μία φορά και παρακαλάνε να ναι η τελευταία...
σε αυτήν την παραλία,
βρήκα το κουράγιο να κλάψω
και να σκάψω μία τρύπα με τα χέρια μου...
να με χωρά...
σε αυτή τη μελαγχολική μαύρη παραλία...
το μυαλό μου ξεχνά...
ότι με βασανίζει ,ότι με πονά...ότι με πνίγει
νιώθω να με στραγγαλίζει μια γαλήνια πένθιμη μελωδία...
μια σπασμένη ,από το φόβο πικρή παράνοια...
μια στρυφνή, οριακή ηρεμία...
και έτσι σε αυτή τη παραλία ...
το σώμα μου αργά ψάχνει πως να σιωπά...
μα σε αυτή την σιωπηλή παραλία ...
τίποτα ποτέ δε τελειώνει ...
και πάλι ουρλιάζουμε δυνατά...
κ όσο αν συνεχίζουμε...
όλα είναι μοναχικά , μόνο δάκρυα και σκοτεινιά...
