Pokolenie | Mili Alarcon & Lucas Asensio

12

Na parking wyszedłem w towarzystwie Nacho, Isco i Sergio. Z czego ostatnia dwójka szybko się rozłączyła w swoje strony. Z Fernandezem zwykle parkowaliśmy obok siebie, a przy moim samochodzie mieli czekać rodzice. Później miałem poszukać Clarisy i jechać do domu na wspólną kolację i oficjalne przedstawienie... I nagle poczułem jak ktoś z olbrzymią siłą uwiesza mi się na szyi i mocno mnie przytula. Oczywiście Lena!

- Najlepszy na świecie! - pisnęła.

- Miło mi to słyszeć - zaśmiałem się.

- Będzie miło jak usłyszysz ojca.. Jak on cię komplementował!

- Koniec świata bliski! - palnąłem i wtedy odstawiłem ją na podłogę.

- Nie żartuj, to był świetny gol! - Jeszcze podskoczyła i ucałowała mnie w policzek.

- Ekheem... Ktoś też brał udział w tej akcji! I to nie było byle co! - Upomniał się Nacho i też nadstawił policzek.

- No niech będzie - zaśmiała się Lena i również i jego ucałowała, a ja zrobiłem się lekko zazdrosny. Z tego co wiem, to na Nacho ma swoją siostrę, więc niech idzie do niej!

- Jedź już sobie do domu, co? - rzuciłem w jego stronę.

- Ej Lucas, zaczynasz gwiazdorzyć! - zaśmiał się i z daleka pomachał do moich rodziców, po czym wsiadł do swojego pojazdu, a my podeszliśmy do mojego.

- Co za bramka! - pierwsza odezwała się mama, która mocno mnie przytuliła. – Jestem z ciebie taka dumna!

- Dziękuję! - Uśmiechnąłem się szeroko. - To się po prostu musiało wydarzyć! - powiedziałem z pewnością siebie.

- I to w debiucie.. Kogoś mi to przypomina - powiedział uśmiechnięty ojciec. - Gratulacje! Świetnie sobie poradziłeś.

- Tak się cieszę! - dodałem.

- Jeszcze chwilka, a poprowadzę twój oficjalny fanklub - zaśmiała się siostra i poklepała mnie po ramieniu.

- I ty będziesz jedyną członkinią!

- I Mili pewnie też - powiedziała ze śmiechem, a ja zrobiłem duże oczy.

- Kibicowała - powiedziała mama. - I bardzo fajnie, że doszła już do siebie po tym szpitalu!

- Asensio! Ta twoja modelka cię szuka! - ryknął któryś z piłkarzy, który wszedł na parking.

- Jedźcie już, a my niedługo dojedziemy - Posłałem im lekki uśmiech.

- To do zobaczenia! - pożegnali się i wsiedli do samochodu ojca, a ja ruszyłem w stronę wejścia po Clarise.

Zaparkowałem samochód na podjeździe zaraz za samochodem ojca i wysiadłem pierwszy, by otworzyć Clarisie. Musiałem się pokazać z dobrej strony, bo założę się, że za którąś zasłonią czai się moja mama. Już widzę tę szopkę, którą musiałem ugrać. Dziewczyna czuła się w tej sytuacji całkowicie naturalnie, jakby była po szkole aktorskiej, a mi to wcale nie pasowało. W szczególności po tym, że wiem o Mili na trybunach! I po tym pocałunku. I w ogóle.

- W końcu poznam twoją rodzinę. – Modelka zatrzepotała rzęsami.

- Nie cieszyłbym się tak na twoim miejscu. Wkraczasz w bramy piekieł - mruknąłem. – A króluje tam diablica o imieniu Lena.

- Kochanie, wiem, że tobie to nie pasuje, ale musimy wstawić idealnie zdjęcie z idealnego spotkania z twoją rodziną, żeby widzieli jak jesteśmy razem szczęśliwi. – Przykleiła się do mnie, wspięła na palcach i cmoknęła w usta. – A teraz chodź, chcę poznać tego po kim jesteś tak piekielnie przystojny – dodała, a mi przez myśl przeszło, że ta podstępna harpia byłaby zdolna nawet do rozpieprzenia sielanki mojej rodziny, byle zdobyć jeszcze trochę sławy.