"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Uhm, ik heb geen idee wat je bedoelt, Beth. De krant is nog niet toegeko-..."
"Plof!" Horen we opeens van beneden op de deurmat. Vlug kijk ik naar Toph, en hij naar mij. Op zijn gezicht verschijnt een ondeugende glimlach en hij kijkt dan naar de deur en dan terug naar mij. Nu snap ik wat hij bedoelt.
Hij vliegt recht en grijpt naar de deurklink. Ik sta ook recht en om hem te doen vertragen, gooi ik mijn hoofdkussen naar zijn hoofd. Ik kan blijkbaar goed mikken want mijn kussen raakt vol zijn gezicht. Hij raakt hierdoor even zijn kluts kwijt, wat mij net genoeg tijd geeft om voor hem door de slaapkamerdeur te gaan. Ik draai de hoek om naar de trap en begin hem af te dalen. Maar al snel hoor ik mijn broer achter me aankomen en voel ik twee handen voor mijn ogen. Ik zie niets meer dus moet ik wel stoppen, anders val ik nog van de trap. Ik probeer zo rap mogelijk zijn handen van mijn ogen te slaan, maar hij heeft mijn hoofd heel goed vast en begint me rond te draaien. Ik probeer van alles vast te grijpen zodat ik niet val, wat verschillende bonken en 'auws' oplevert. En een gedraaide positie. Ik sta nu terug van boven aan de trap en Toph onder mij. Hij laat eindelijk mijn gezicht los en ik krijg mijn zicht terug. Maar voor ik me terug kan omdraaien om de sprint voort te zetten hoor ik Toph al "Hebbes!" roepen doorheen het huis.
Ik stamp de trap verder af naar beneden en probeer de krant uit zijn handen te trekken. Zonder succes. Hij loopt rond de tafel en gaat de bureau van pap binnen. Op mijn sokken glij ik gemakkelijk uit dus kan ik niet zo snel lopen, zonder te vallen. Ik kom dus te laat aan bij de bureau en ik hoor dat Toph de deur op slot doet.
"Nee, Toph! Geef terug. Je schendt mijn privacy!" Roep ik door de deur."Nee hoor, ik schendt ze niet. De krant schendt ze! Ik ben gewoon iemand die graag de krant leest." Roept hij terug.
"Ja, zeker dat. Je leest nooit de krant, Toph! Alleen als er iets sappig in staat." Antwoord ik hem. Ik laat me zakken tegen de deur en hoop dat de krant me niet voor geheime aanbidder of zoiets van de prins uitmaken. Ik hoor dat de krant wordt opgeslagen en er verschillende pagina's worden omgedraaid. "Beth?" Zegt Toph opeens.
"Ja? Is het zo erg?" Vraag ik terwijl ik mijn hoofd in mijn handen verberg."Wat moet er juist in staan, want ik vind niets." Vraagt hij twijfelachtig. "Wat? Nee, Toph, niet met mijn voeten spelen! Hoe erg is het?"
Toph antwoordt niet, maar in plaats daarvan hoor ik het slot opengaan. Ik zet me snel terug recht en doe de deur open. Ik ga binnen en zie dat Toph op de grond zit met de krant. Ik ga naast hem zitten en kijk mee over zijn schouder.
"Zie! Er staat helemaal niets in over jou. Waarom zou je er zelfs in moeten staan?" Zegt hij geïrriteerd. Hij gooit de krant in mijn gezicht en verlaat de bureau. Ik haal snel de krant van mijn gezicht en blader erdoor. Hij heeft gelijk! Er staat helemaal niets in over mij of de prins. Ik laat een zucht ontsnappen en besef nu pas hoe gespannen ik was. Ik raap de krant op en leg hem op de eettafel voor mijn ouders. Mijn broer is aan het drinken, terwijl hij op het aanrecht zit, wat eigenlijk niet mag. Pas dan valt me iets op.
"Hé! Waarom ben jij eigenlijk thuis? Jij moet toch naar school vandaag?" Vraag ik hem."Ah, eindelijk nu pas door? Ik ben de eerste paar uur naar school gegaan, maar dan is mam me komen ophalen." Haalt hij doodgewoon zijn schouders op.
"En waarom zou ze dat doen?" Vraag ik nieuwsgierig. "Uhm, je weet wel. Voor morgen. We moeten blijkbaar nog veel doen, dus vonden mam en pap het beter dat ik thuis ben om te helpen." Hij drinkt zijn glas leeg en zet het op het aanrecht. Ik snap het nog altijd niet."En wat is er morgen?"
"Zeg, Beth! Ben je zó vergeetachtig? Hoe kan je dat nu vergeten. Morgen komen de koning en de prins!" Dan schiet het me weer te binnen. Kennismakingsvisite! Ik kan mezelf wel slaan. Hoe kon ik dat nu vergeten zijn?
"Kom, nu je erover begint. Mam en pap wachten op ons in de winkel. We moeten helpen!" Hij springt behendig van het aanrecht af en wandelt richting de winkel, snel ga ik hem achterna. Maar pfff, hier heb ik echt geen zin in. Ik wil niet winnen! Ik krijg opeens een plan in mijn hoofd.
Misschien moet ik de gekke raad van Jasmina toch eens opvolgen. Misschien als ik niet ga helpen, gaat de winkel er slechter uitzien en gaan we een slechte eerste indruk maken. Dan komen we in een slecht blaadje bij de koning en dan maken we minder kans om te winnen! Eigenlijk is het niet zo'n slecht plan ook. Ik moet er zelfs niets voor doen! Ik moet alleen een grondige reden hebben om weg te gaan.
Jasmina! We spreken elke week af! Perfect! Ik kan de hele namiddag bij haar doorbrengen, mijn ouders laten me zeker en vast gaan. Ze weten hoe belangrijk haar vriendschap voor mij is. Ik ben heel verlegen, dus maak ik niet zo rap nieuwe vriendinnen. Mijn ouders vinden dit heel jammer dus laten ze altijd gaan. Ik stap resoluut de winkel binnen en zeg:
"Mam, pap. Ik ga naar Jasmina! Het is haar laatste dag hier voordat ze weer eens op zakenreis van haar vader meegaat. Ze blijft nu meer dan een maand lang weg. Dus ik moet echt even langsgaan! Bye!"
Zo, as promised vanaf nu elke woensdag een hoofdstuk!
En hoe denken jullie dat de ouders van Beth gaan reageren? Mag ze gaan of niet?
En hoe gaat de zomervakantie bij jullie? Bij mij is ie wel leuk. Hebben jullie allemaal vakantie of zijn er sommige die geen vakantie hebben? Ik heb nu twee maanden zomervakantie voordat de school weer begint en dan moet dit kindje al naar het vierde ://
Laat maar iets weten in de comments en don't forget to like ;)
