The Games and My Heart [Book 2 of Games Doulogy]

Kabanata 23

Kabanata 23

I can't remember when is the last time I felt something strange like this.

Pumayag ako sa alok ng J&C Productions para sa offer nila. Hindi naman ako tumanggi kasi after ako ma-email ng staff nila ay tinawagan ako ni Gerald. He said that they will be there sa mismong event.

And since matagal na akong umalis sa band ko after college, pinagpatuloy parin nila ang nasimulan.

As for me that now I am busy with my own paths and career, they would always convince me na bumalik sa banda.

And about sa text ni Raven that he want us to meet to discuss something, maybe important matter.

Ngayon ang araw ng pagkikita namin. Nang nakapasok na ako sa coffeé shop ay nakita ko agad siya sa, hindi kalayuan kung saan ako nakatayo.

Nagtama ang tingin naming dalawa kaya agad akong naglakad papunta sa kanya.

While I was walking towards him I feel like I'm floating. It's like new to me that he is silently watching me walking towards him.

Tumikhim ako at naupo sa kabilang upuan.

Nakapatong ang kanyang kamay sa mesa.

Umayos ako ng upo at pinakatitigan ang dala niyang usang folder at ang kanyang laptop.

"Let's get started? Shall we?"

Tumango siya at binuksan ang kanyang laptop.

Hinayaan ko siya dahil siya ang may gusto ng ganito. We will discuss about it.

"This is not about on something a business."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"What do you mean?"

"I want.." umiling siya at bahagyang binitiwan ang kanyang laptop. "I actually want us, Keith." He almost whisperd.

Umawang ang bibig ko dahil sa binitiwan niyang salita.

"You...are joking, right? This isn't funny, Raven.."

"I know what I am saying.."

Napayuko ko at bahagyang lumakas ang kabog ng aking dibdib.

"If you want me to laugh, Raven. It's not funny. We can't be.. you know that.."

Hinawakan niya ang kamay kong nakapatong sa mesa. Para akong napaso sa hawak niya.

I pulled away my hands and I looked at him.

"We can't be together again. Mahirap 'yang gusto mong-"

"Then let's be together again-"

"Raven, we can't be together. You know that it's not easy as you think."

"Then what about me? Keith, this is the only thing I know. Five fucking years. Five years, Keith. I've waited."

Naguluhan ako sa sinabi niya. Anong five years? Five years of waiting?

"What..do you mean by that.."

Suminghap siya tumingala. By that simple gesture of him, I remembered something before.

"I've waited for this, Keith. I've waited for us to be together again."

Tumayo ako, naubusan na ng pasensya sa mga sinasabi niya na he waited for five fucking years.

"Raven, hindi ako manghuhula-"

"Will you please sit down, Keith. Please? Let's talk about this-"

"Fine."

Muli akong naupo. Huminga siya ng malalim bago nagsalita.

"I'm sorry."

Hindi ko pinansin ang sinabi niyang sorry. Nanatili akong nakatingin sa malayo. Ayokong marinig ang paliwanag niya.

"If you are sorry about what happen to us five years ago, then okay."

I've move on.

"Okay? That's it? Okay."

"Ano ang gusto mong sabihin ko? Sigawan ka, sumbatan ka, sisihin ka. And then what? Wala naman mangyayari kung gagawin ko ang mga yun'di ba? Nothing will happens."

"Keith-"

"This is nonsense. Uuwi na lang ako."

Tumayo ako at naglakad palabas ng shop. Nakasunod sa akin si Raven hanggang sa huminto ako sa tabi ng sasakyan ko.

"Keith please-" He tried to stop me.

"Ano ba, Raven! Tama na, please. Nakikiusap ako sa'yo. Kung hindi ka pa tapos sisihin ang sarili mo, please lang. Tigilan mo na ito. You are making me confused! Hindi kita maintindihan! Naguguluhan ako sa mga kinikilos mo. Sa mga sinasabi mo! You are making this worse!"

"I'm confused, too, Keith. I want you back but I want to keep my promise.."

"Let's stop this, Raven. Let's just accept the fact that we can't be together again."

Hinila ko ang kamay kong hawak niya. Binuksan ko ang pinto ng sasakyan at hindi na niya ako pinigilan pa.

And for some reasons, tama lamang ang ginawa ko. Tama lang yon.