Savagely Yours ~Υπό Διόρθωση~

🄽🄾🅃 🅃🄾🄳🄰🅈

«Πρόσεξε, Τάιλερ» μαζεύω το ύφασμα της μπλούζας του μέσα στην γροθιά μου και την τραβάω απότομα, φέρνοντας το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου. Ο προπονητής μας προειδοποιεί με ένα σφύριγμα της κόκκινης σφυρίχτρας του και τον αφήνω ελεύθερο παίρνοντας ξανά τη θέση μου στο παρκέ.

Ο αγώνας συνεχίζεται και πριν προλάβει η αντίπαλη ομάδα να πιάσει την μπάλα στα χέρια της, την κλέβω και τρέχω κάνοντας τρίπλα προς το καλάθι. Ικανοποιημένος που ο συνηθισμένος μου εαυτός επέστρεψε, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Μερικές στιγμές αργότερα όμως εμφανίζεται ο Τάιλερ και αρπάζει την μπάλα βίαια από τα χέρια μου. Έχοντας πλέον το προβάδισμα την περνάει με απόλυτη ευκολία μέσα από το καλάθι. Με κοιτάει με μία ικανοποιημένη και ταυτόχρονα υπεροπτική έκφραση, εξαγριώνοντάς με ακόμη περισσότερο. Νιώθω το αίμα μου να βράζει στις φλέβες μου και ο θυμός μου θολώνει την όρασή μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να χαρίσω σε αυτό το μπάσταρδο απλόχερα την ικανοποίηση ότι έχει δίκαιο.

Με το που η μπάλα πλησιάζει προς το μέρος μου σηκώνω το χέρι μου δηλώνοντας στον Μπλέικ ότι δεν μαρκάρομαι από κάποιον. Αμέσως ρίχνει την μπάλα προς το μέρος μου. Με ένα ελαφρύ πήδημα την πιάνω στα χέρια μου και κατευθύνομαι από το ένα μισό του γηπέδου στο άλλο. Στα μισά όμως, ο Τάιλερ εμφανίζεται μπροστά μου και απειλεί να μου κλέψει την μπάλα. Αρχικά τον κοιτάζω στα μάτια προσποιούμενος τον φοβισμένο, και φαίνεται να το πιστεύει υπερβολικά εύκολα. Πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε κίνηση η έκφρασή μου αλλάζει σε ένα χλευαστικό χαμόγελο, όταν χωρίς να σπάσω την οπτική μας επαφή, περνάω την πορτοκαλί μπάλα κάτω από τα πόδια του. Μπορεί να είναι υπερόπτης όμως δεν κατάφερε ποτέ να είναι προσεκτικός. Όλο γαβγίζει αλλά ποτέ δεν δαγκώνει.

Χωρίς να του ρίξω ούτε μία ακόμη ματιά τρέχω πρώτος προς το καλάθι περιμένοντας να σουτάρω. Όταν μου δίνεται πάσα, δε χάνω την ευκαιρία και αμέσως καρφώνω με΄όλη μου τη δύναμη στο καλάθι. Μόλις η μπάλα περνάει το δίχτυ, χωρίς να έχω ακόμη αφήσει το χέρι μου από τη στεφάνη, ψάχνω για την αντίδραση του Τάιλερ. Εκείνος απογοητευμένος ρίχνει μία κλεφτή ματιά προς το μέρος μου και μόλις συναντάει το βλέμμα μου, ρολάρει τα μάτια του.

Κάτι τέτοια "παιδάκια" καλό είναι να μπαίνουν στη θέση τους.

[...]

Ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος με το δικό μου κλειδί και κουρασμένος σέρνω τα πόδια μου προς το σαλόνι. Η καρδιά μου σφίγγεται όταν εκεί αντικρίζω μία από τις πιο αξιολάτρευτες εικόνες. Η Βάσια έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ ενώ στη χαλαρή γροθιά της βρίσκεται το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης που παίζει σιγανά στο παρασκήνιο. Κάνω λίγα ακόμη βήματα προς το μέρος της και οι μυς του προσώπου μου δεν μπορούν παρά να σχηματίσουν ένα πλατύ χαμόγελο. Ακόμη και όταν κοιμάται είναι τόσο αξιολάτρευτη, παρόλο που θέλει να δείχνει πάντα πολύ σοβαρή.

Ο ήχος της κοιλιάς μου που γουργουρίζει με βγάζει από τις σκέψεις μου και κοιτάω το ρολόι στον καρπό μου. Είναι ήδη αργά το απόγευμα και συνειδητοποιώ ότι έχω να φάω κάτι από νωρίς το μεσημέρι.

Ανοίγω το ψυγείο και βγάζω όσα φρούτα μπορώ να εντοπίσω. Αφού τα πλύνω στον ευρύχωρο νεροχύτη, τοποθετώ το πεπόνι, τα αχλάδια, τις φράουλες, τις μπανάνες και τα μύρτιλα στη νησίδα. Χειρίζομαι το μεγάλο μαχαίρι που βρήκα μπροστά μου με ευκολία, δεδομένου το πόσες φορές έχω μαγειρέψει για τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια.

Τα μάτια μου στρέφονται φευγαλέα προς τη Βάσια και αναρωτιέμαι αν εκείνη έχει βάλει κάτι στο στομάχι της. Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω, ανοίγω το ψυγείο ξανά και βγάζοντας περισσότερα φρούτα ακολουθώ την ίδια διαδικασία. Μόλις οι φρουτοσαλάτες μου είναι έτοιμες πηγαίνω προς το καθιστικό και, γονατίζοντας δίπλα στον καναπέ, της χαϊδεύω τα σπαστά κοντά μαλλιά της

«Ξύπνα σου, ετοίμασα να φας» ψιθυρίζω στο ακάλυπτο αυτί της.

Εκείνη αντί να ξυπνήσει μουγκρίζει και γυρνάει από την άλλη πλευρά. Σκουντώντας την ακόμη μία φορά εκείνη ανοίγει αργά τα μάτια της με τις μακριές βλεφαρίδες της να πέφτουν βαριές. Μόλις συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνη της στον χώρο, τα σκούρα καστανά της μάτια επεξεργάζονται την παρουσία μου γεμάτα περιέργεια.

«Σου έφτιαξα φρουτοσαλάτα, θέλεις;» την ρωτάω μαλακά δείχνοντάς της το βαθύ μπολ στα χέρια μου. Εκείνη μου γνέφει καταφατικά, χαρίζοντάς μου ένα χαμόγελο, και κάθεται ίσια, αποφασισμένη να αδειάσει ότι βρίσκεται σε αυτό το μπολ.

Story by:

Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_

A/N:

Σας ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας για ακόμη ένα κεφάλαιο!❤️🌺