Juniors Decode: Navigate Atlantis [COMPLETED]

Chapter 21

Mga ilang minuto ang nakalipas, sa wakas, narating namin ang patag na lupain. Nakalabas na rin kami ng kakahuyan. Wala nang masukal na gubat o mga nagtataasang puno.

No'ng makatapak kami sa kapatagan, bumungad sa'min ang malawak at maaliwalas na paligid. Sinalubong din kami ng malakas na pag-ihip ng hangin. Tanging ang malaking espasyo lamang sa pagitan ng flat na lupa at bughaw na langit ang aming naaaninag. At sa dulo nito, naroon, natatanaw namin ang mga nagtataasang pader ng syudad.

"There it is!" Sabay turo ni Zharina sa abandonadong syudad ilang kilometro ang layo mula sa'ming kinatatayuan. "We're halfway there."

Ibinulsa ni Mister Landers ang kaniyang compass saka ito sumenyas. "Let's go!"

HERE WE GO.

Muli kaming naglakad. Sa pagkakataong ito, mas madali na kaming nakakagalaw dahil 'di katulad kanina na matarik ang aming nilalakaran, ngayo'y patag na lamang ito. Wala na ring mga puno at kung anu-anong hadlang sa'ming daan, straight at spacious na ang lugar na aming tinatahak ngayon, kaya't hindi na pahirapan ang aming pagbabagtas.

We're like walking on a whole wide evergreen desert, aiming to got to our main destination... The mysterious lost city of "Atlantis", the one that lies at the end of this isolated land. The wind blew faintly on our bare skin, while the sun shines from above. Clouds dispersed from the sky as it's already between morning and noon.

Kapit lang, guys, malapit na tayo! Kapit lang.

Kinalaunan, unti-unti nang lumalaki ang matataas na pader ng syudad sa'ming paningin. Meaning, malapit-lapit na kami mula roon.

"Guys, we're almost there," pangungumbinsi ni Suzy kahit halatang pagod na siya. "Keep moving!"

After a few more steps, finally, the gigantic firm-built walls towered our average heights. Habang naglalakad palapit sa nakakalulang pader ng syudad, namalayan ko na lang na unti-unti nitong tinatakpan ang sikat ng araw hanggang sa nilamon na kami ng napakalaki nitong anino.

"Whoa..." that remark escaped our wide open mouths. Amused.

Tiningala namin ang sobrang nagtatayugang pader. Napakataas na halos gabundok ang laki nito. Gawa ito sa purong mga bato, mga bricks, specifically.

Nagdudugtong sa pader na 'to ang isa pang higanteng tarangkhan na pinoprotektahan ng makakapal na metal. Nangangalawang na sa kalumaan ang naturang tarangkahan, ngunit matibay pa rin itong nakatayo kasama ng bricks na pader.

Ito ang bungad o ang pinaka-entrance ng syudad. Hindi na nakakapagtaka kung mukhang napakatibay nito at 'di madaling pasukin. Isang maunlad na kontinente dati ang Atlantis, natural lamang na magtatayo sila ng high-quality at matatag na panangga panlabas upang protektahan ang kabuuang loob ng syudad.

"This is it," Neil said as we walked towards the huge front gate. "We're here."

Kung titignan sa malayo, magmumukha lang kaming tuldok kumpara sa napakalaking tarangkhan at pader na narito sa'ming harapan. Nakakalula ang taas nito.

Hinawakan ni Mister Landers ang kaunting parte ng tarangkhan. Naglabas pa siya ng mini-size na magnifying glass at tinapat ito sa kaniyang mata, animo'y in-examine ang maliliit na detalye ng metal nito.

"Hm... Titanium," bulong ng ginoo habang nanatiling nakatitig sa maliit na parte ng metal, gamit ang kaniyang hawak na apparatus.

"Titanium, you say, sir?" tanong ni Ele nang siya'y tumayo sa gilid ng ginoo.

Nilingon ni Mister Landers si Ele, saka nito binalik sa bulsa ang kaniyang magnifying glass, bago muling bumaling sa tarangkahan. "Yes indeed. This gate was built with titanium. Fascinating, isn't it?"