Meeting with a stranger

Chapter 9

”Let your past make you better, not bitter.”

Days had passed, weeks, and even months. Weekend ngayon, pahinga day.

Nakakapagod ang magtrabaho din a ako nasanay, grabe pala ang pagod na nararanasan ni papa. Kung tutuusin mas masarap ang mag-aral pero hindi lang doon iikot ang buhay ng isang tao. Kailangan nating sumabay sa pagbabago nito, kung ayaw nating mapag-iwanan.

That’s life.

Ginawa ko na muna ang mga usual na ginagawa ko sa umaga. After kong maligo pinili ko na lang magsuot ng isang floral dress at isang pair of flat shoes.

Nakaharap ako sa salamin at nagmuuni-muni tungkol sa mga bagay-bagay na nangyari sa akin noon. Ang dami ng nangyari at hindi ko lubos akalain na nalagpasan kong lahat ng iyon. Aaminin ko hindi ito naging madali, nagpapasalamat na lang ako dahil na rin sa mga taong nandyan at hindi sumuko sa akin. Nagpapasalamat din ako sa Diyos sa lahat-lahat.

Isang di inaasahang tawag ang nagpabalik sa huwisyo ko. Kinuha ko ang ito sa may bag ko at tiningnan kung sinu ang tumatawag.

“Unregistered number?” Sinu naman kaya ito? Sa isip-isip ko. I tap the answer button.

“Hello?” I ask politely.

Isang bunting hininga ang narinig ko sa kabilang linya kaya naman inulit ko ang pagtatanong. “Who’s this?”

[“It’s me Yoona...”]

“C—Cy?” nabigla ako ng mabosesan ko ang caller. Geez, how I missed his voice.

[“Yep.”]

Nu ba yan, hanggang ngayon ba naman tipid-tipid parin niya magsalita. Nakakatampo lang ha.

“Anyway, how are you? It’s been a long, long while.”

[“I can tell you the whole thing. I’ll pick you up today.”] He said and then ended the call.

Grabe naman? No improvement? Hay, naman Cy. Pasalamat ka, pasalamat ka.

At dahil sa di inaasahang pagtawag niya, gumaan ang pakiramdam ko. Nagpasya na akong bumaba ng receiving area. Marahil ay naroroon narin si papa para magpahangin. Siguro sobrang namimiss na niya ang korea. Minsan napapaisip ako na doon na magsettle para kay papa. Dahil kahit hindi man niya direktang sinasabi sa akin. Alam ko at nararamdaman ko na doon siya mas sasaya. Kung iniisip niya si mama marami namang paraan para maisama siya doon. Ang alala na kasama niya ito ay hindi naman na mabubura at dala-dala na niya kahit saan pa man siya magpunta.

“Annyeong haseyo, papa...”I greeted him gracefully and then hugged tight.

Naabutan ko siyang nagbabasa ng news, syempre from Korea. Kung tutuusin nasa seoul ang main company ni papa. Nagbranch out lang siya dito sa Pilipinas para mas makasama niya si mama. At ngayon ang tanging reason na lang niya para magstay ay ako.

“How is seoul doing? You really miss the place aren’t you?” I ask lovingly.

“You really know how I feel, baby girl. Pero mas mahal kita anak.”

Naiiyak naman ako sa sinasabi ni papa. Nakakatouch lang.

“Papa, once na magkaroon ako ng reason na tumira sa korea pangako, gorabels na ako. Doon na tayo ha? Pero sa ngayon wala pa e.” Paglalambing ko sa kanya. Napakabuti niyang ama sa akin kaya deserve niya ring sumaya.

“Ayaw ko namang maging rason ay ang masaktan ka. I love you baby girl. I am fine here...”

“I love you too papa. Hayaan mo na po yun. Papa alam mo bang susunduin ako ni Cy ngayon? He wants to talk to me raw e.”