Chapter 1: Dreaming dream

72 3 5
  • מוקדש ל Ruffa Nime
                                    

 

‘I am single because God is busy making the best love story for me’

 

 

‘This is one of my dreams ever, since I was ten years old.’ I mumbled to myself.

Mula sa labas ng simbahan maririnig mo parin ang nakakaakit na tinig ng choir na naghahanda para sa mangyayaring kasalan ng dalawang taong nagmamahalan. Kasalukuyan akong nakaupo sa isang wooden bench na matatagpuan sa isang maliit na hardin ng simbahan. Pakiramdam ko kasi hindi ako makahinga sa loob dahil sa kabang nararamdaman ko. O marahil literally nahihirapan akong huminga?

Inhale Exhale

Yan ang ginawa ko para makapagrelax relax naman ng kaunti.

Anyway, talking about weddings.

Have you ever dreamt of your ‘happily ever after ending’?

Just like Snow White with her prince charming?

Or more likely princess Jasmine with Alladdin?

Even Fiona with Shrek?

Because me, I am dead serious. The feeling of walking down the aisle with a man standing at the altar waiting for me, to take my hand and offer his love for a marriage.

The perfect place to give your’ I do’s’ to each other.

Yung tipong red carpet sa Hollywood na may mga nakasabog na pira-pirasong petals ng bulaklak. Mula sa bungad ay ang mga nakahilerang camera at camcorder na nakastand by para kunan ang isa sa mahahalagang parte ng buhay mo. At sa sandaling maglakad ka na mapapansin ang katahimikan ng paligid at ang mga taong nakangiti sa pagdaan mo sa aisle. Ang mala anghel na boses ng choir na yung tipong nagmumula sa asul na kalangitan. Ang punung-puno na pag-ibig sa bawat sulok ng simbahan. At lastly, ang iyong prinsipe na nag-aabang sa altar para hingin ang kamay mo.

A church wedding. My dream wedding.

Who wouldn’t like that idea? Who wouldn’t love that idea?

“Yoona !” I snapped back. I heard someone shouted my name.And he’s voice, familiar though.

“Hi!” he greeted with a sly smile.

 “Hey Cy!” I greeted him back. He went towards me and then took my both hands helping me to stand. As if naman mahirap tumayo, how gentleman are you?

“Thanks Cy, you’re such a gentleman.” I said with a smile. Bumitaw ako sa pagkakahawak niya at pinagpagan ng bahagya ang bandang laylayan ng suot kong damit. Ang ganda pa naman tapos madudumihan lang. I am wearing a knee length, dress. Mint ang motif ng wedding so I am wearing mint color. Pa tube siya at ang design niya ay floral with some beads around it. Ang ganda lang bagay sa complexion ko. And a not so high heeled sandals; it has a touch of green.
Ayoko ng mataas na heels piling ko kasi sa height kong five feet and two inches ay matangkad na ko.

“It’s my pleasure my jagiya. You look stunning with that dress, it reflects your personality. It suits you.” He said with a frown.

“Bola, thanks anyway.” I replied back. Jagiya is a Korean endearment for baby and Cy loves to call me by that.

“Naniwala ka naman.” He said while laughing.

Hinampas ko nga siya ng mahina sa kamay niya. “Wala ng bawian sinabi mo na eh.” And then we laughed.

Meanwhile...

Meeting with a strangerWhere stories live. Discover now