BERFU-BARAN

6. Bölüm: "Pek'âla"

🎤Emre sertkaya- yenilige

Kıyametten Sonra-

Karşımda hayatımın seyircisi, gözleri dolu dolu bakıyordu bana. Alya saatlerdir, beni dinliyordu ve sıkıldıgına dair hiç bir iz görmemiştim yüzünde, aksine daha da heyecanlanıyor bir sonraki kelimelerimi gözlüyordu.  "Baran'ın sana veda ettiğini anlaman nasıl hissettirdi sana."

Derin bir nefes aldım, beraberinde karnımda yükseldi. Omuzlarımın hizasındaki saçımı kulağımın arkasına iliştirdim. "O kadar zordu ki, hiç böyle bir acı yaşamamışım ve yaşamayacakmışım gibiydim. Tabi daha sonra bu yaşadığımın acının kıyısından bile geçmediğini anladım."

Hemen atladı Alya. "Dahası da mı var?"

Yüzümde acıyla tecrübe ettiğim sefil bir gülümseme belirdi. "Bu anlattıklarım  hiçbirşey degil ki."

Dirsegini önümüzdeki masaya yaslayıp, büktügü dudaklarını avucuna yasladı. "Baranla çocuklugunuz nasıldı? Nasıl başladı bu ilişki."

Aşık ergen gibi sırttım ama bu sırıtmada biraz küf biraz ceset kokusu vardı. "Orta okulda." ellerimi karnımda birleştirdim. "Gerçekten de küçüktük ikimizde. Önce birbirimizi itip kakmamızla başladı, daha sonra baktık ki düşman çocukları birbirlerini güldürebiliyor. Birbirlerine iyi geliyorlar."

Alyanın yüzünde de gülümseme yayıldı. "Ergenler sizi."  sogumuş fincanını köşeye ittirdi. "Sonra ne oldu da ayrıldınız. Ne oldu da Baran sen git dedin diye gitti. "

Fersiz gözlerimi penceremden dışarıya yönlerdirdim. "lisenin başındayım ben daha o zamanlar. Baran son sınıfta, üniverste sınavına girmişti. O zamanlar Abim yengemi kaçıralı, bir yıl olmuştu. Sait yeni iki ayına girmişti. Ferhat abim, yengemi de kolundan tutmuş çocuklarıyla Raşit ağanın konağına gitti. Maksadı aradaki husumeti bitirmek tabi. Babamda gönül koymadı, bize yakışanın bu oldugunu söyledi. Sonradan anladık bize en çok kan yakışıyormuş."

"Ne oldu?" dedi Alya korkuyla.

"Biliyor musun anneler hep hissediyor kötü bir şey olacağını. Annem eli bağrında sıkıntıyla dört dönmüş evde sürekli babama kızmıştı izin verdigi için, bazen hala öfkeli olduğunu düşündügüm anlar olmuyor degil ama annemin babama bakışını görünce Anlıyorsun yanıldıgını. Annemin gerginliği tüm konaga yayılmaya başlamış, Babam bir ileri bir geri,ellerini arkada birleştirmiş gibip gelmişti Evin içinde. Annem birden elini kalbine koydu, 'birşey oldu' dedi. Dedim ya anneler hisseder diye Öyle de oldu. 10 dakika geçmeden bize haber geldi. Hepimiz nasıl koştuk, hepimize Raşit aganın konagı nasil uzak geldi anlatamam hala o dizlerimin titreşimini, kalbimin bogazımda attığını hisseder gibi oluyorum.  Malik Abim ve ben en önde koşarak nefes nefese vardık oraya, gördügüm şey bize masallarda anlatılan gibi mutlu değildi. kurbağa prense dönüşmüyordu, prenses mutlu olmuyordu. Yengem yerlerde Kucağında Saitle kaykırıyordu. Az ötede abim kalbinden aldıgı kurşunla, yerde yatıyordu. Abimi vuran, yengemin abisi Aliydi... ardımızdan Gelen annemin Feryadı tüm Urfada günlerce konuşuldu, saatlerce ağıt  yaktı, dizlerini dövüp, saçlarını yoldu, kendini hırpaladı.  Sait o nasıl aglıyordu öyle bir görsen, sanki anlamıştı babasının kurban gittigini. Hele dag gibi babamın yıkılışı, o dizinin yere vurmasıyla çıkan ses varya hiç aklımdan çıkmadı. Annem çok dayanamayıp oraya yıgıldı. Anlayacagın elimizde koca bir bomba patladı, sadece abimi degil yüregimizden koca bir parçayıda beraberinde götürdü. Baran... İlerde abisinin önünde durmuş kanlara bakıyordu, sonra bakışlarımız kesişti. O an Anladık hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktı. Biz asla tamamlanamayacaktık. sonradan ögrendik, Ali abimi vurduktan sonra silahını Sait ve yengeme dogrultmuş ama Baran engel olmuştu. Ben içime kor bir ateş basarken, elimden gelen tek şey Baran'a git demek oldu." Gözlerim Alya'ya dönünce yaşların ıslattıgı yanaklarıyla bakıyordu bana. Kutunun içindeki peçeteyi kutuyla beraber önüne ittim. "Al, lazım olacak çünkü daha anlatmaya yeni başladım." Alya dayanamayıp hıçkırdı. Ama hikâyeyi merak ettigini görüyordum gözlerinde.