Do I ever see you again?

Hoofdstuk 7 - Thuis

{Pov Jake}

 Ik loop het ziekenhuis uit. Jenna is best knap van dichtbij. 
Ik zoek mijn fiets bij het fietsenrek. ah, daar staat ie. Ik loop ernaartoe en steek mijn sleutel in het slot. 
Terwijl ik naar huis fiets, denk ik aan Jenna toen ik haar van dichtbij zag. Zou ze gedacht hebben dat ik haar echt ging zoenen? Ik lach een beetje binnensmonds en fiets mijn straat in. 
Ik zet mijn fiets in de schuur achter ons huis, en loop het huis binnen, waar ik meteen word aangevallen door Natasha. Voor de honderdste keer in de week knuffelt ze me dood. "Hallo Jake! Ik heb je gemist!"
Ik til het kleine meisje op en zet haar op mijn nek. "Kan je zien waar mama is? Ik niet  hoor." ze legt haar hand boven haar ogen, alsof ze aan het zoeken is.
"In de keuken!" 
"Goedzo, slimmerd!" Met Natasha op mijn nek huppel ik naar de keuken, waar mijn moeder staat. "Wat eten we vanavond? Ik sterf!" 
"We eten stampot andijvie." 
Ik zet Natasha weer op de grond, die vervolgens naar de bank rent en erop gaat zitten met haar knuffel, die ze nog steeds heeft. Ze begint ermee te spelen. 
Natasha ziet er weer gezond uit. 
"Lekker mam. ik ga mijn wiskunde maken. tot straks." zonder op antwoord te wachten loop ik naar mijn kamer en pak mijn wiskunde schrift. Ik heb helemaal geen zin om huiswerk te maken, maar het moet wel.

"Jake! Eten!" 
Zonder moeilijk te doen leg ik mijn wiskunde schrift weg en ruim mijn spullen op. Ik loop naar beneden en ruik meteen de heerlijke geur van wat mijn moeder gekookt heeft. Ze ik de beste in koken, vind ik zelf.
"Zet jij Natasha aan tafel?" 
"Prima." Ik loop naar Natasha toe, die meteen wegrent. "Na, we gaan eten."
"Ik wil niet eten. Meneer Poef wil ook niet eten!" meneer Poef heet haar knuffel. 
"Natasha, je kan ook zonder eten naar bed." zegt mijn moeder waarschuwend.
"Nou..." met tegenzin gaat ze toch aan tafel zitten, met meneer Poef op haar schoot.
Ik neem een hap van het eten, dat al op mijn bord ligt. "Lekker gemaakt!" 
Na ongeveer twintig minuten zijn we klaar met eten en is alles opgeruimd. Ik wil net naar boven gaan, als mijn moeder me tegenhoud. "Waar was je heen? Je was niet op de normale tijd thuis van school." 
Shit, ze mag niks weten. "Ik was met Simon mee die nog even naar de winkel moest. daarom ben ik wat later." 
Ze kijkt me ongeloofwaardig aan, maar gaat er niet op in. 
Op mijn kamer pak ik mijn laptop, die nog in mijn schooltas zit, start hem op en ga naar Facebook.
"Wat was haar naam ook alweer..." mompel ik in mijzelf. 
Dan bedenk ik me dat ik Liva als vriend heb en zoek tussen haar vrienden. 'Jenna Yukimura'. dat is haar! Ik klik op 'vriendverzoek sturen' en wacht op antwoord. 
Nog geen minuut later krijg ik een melding dat Jenna mijn vriendenverzoek heeft geweigerd. Huh... waarom weigert ze het? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik hoop het niet...
Nou ja, ik ga maar weer mijn huiswerk maken. en de Biologie toets die ik morgen heb. 

{Pov Jenna}

'Ping!' het geluidje van mijn mobiel als ik een facebook melding krijg. Ik pak mijn mobiel uit mijn tas naast mijn bed en open Facebook. 
'Jake wil vrienden worden'
Huh, Jake? Zal ik accepteren? Nee, dan denkt hij waarschijnlijk dat ik hem leuk vind. Maar aan de andere kant... wil ik juist wél vrienden zijn en dan kan ik hem nog ietsjes beter leren kennen. 
Opeens word alles wit voor mijn ogen, ik zie niks meer... Ik voel dat mijn vinger het scherm van mijn mobiel raakt, daarna een harde klap tegen mijn hoofd...

"Je...a..." Hoor ik heel zacht. "Je...nna, s...a ...o..." Heel zacht hoor ik dat iemand iets tegen me probeert te vertellen. "Jen...na!" het geluid klinkt steeds harder. "JENNA, WORD WAKKER! ALSJEBLIEFT!" Ik schrik zo erg dat ik bijna meteen rechtop zit, maar iets houd me tegen. "Eindelijk, je bent wakker! Jenna! Wai is er gebeurd?!" 
"I...ik... weet n...niet..." twee grote handen tillen me op en vervolgens word ik op mijn bed neergelegd. Wat was er gebeurd? dan komen alle herinneringen weer terug. "Ik zat op Facebook, toen werd alles opeens wit, geloof ik... verder weet ik niks..." 
"Blijf maar in je bed liggen. Ik neem je mobiel mee naar mijn kamer, voor het geval er weer zoiets gebeurd." Ik kijk op. Daar staat papa met mijn mobiel in zijn handen. Naast hem staat Liva. 
"Pap? Mag ik alleen met Liva zijn?" Hij knint en zonder verder iets te zeggen verlaten hij en mijn moeder, die er ook bij stond, de kamer. Liva komt naast me op bed zitten. 
"Okey, girl. Nu moet je me vertellen wat er écht gebeurd is. Ik bedoel, je valt niet zomaar flauw." 
"Nou... Jake had me een vriendverzoek gestuurd op Facebook en-" Shit, ze weet natuurlijk niks van Jake...
"Jake?" Ze kijkt me verward aan, daarna verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht. "Is dat je vriendje?" 
Ik word rood. "N..nee...niet echt..."
"Kom op Jen! wie is Jake?!" Ze duwt me bijna van mijn bed af van enthousiastme.
"Jake is een jongen uit gymnasium. Een vriend van Simon." Dan weet ik hoe ik haar moet terugpakken als ik zie dat ze nog roder word dan mij. "En.. ehm, Ik weet niet of jij dit weet..." Ga ik op fluistertoon verder. "Maar is het je opgevallen dat Simon altijd met grote ogen naar je staat te kijken?" Liva word zo rood als een tomaat. Een paar seconden later kijkt ze in de spiegel of ze er wel goed uit ziet. "Haha, je ziet er geweldig uit Liefie! maak je maar geen zorgen dat je borsten en kont te klein zijn." Ik geef haar een plagerig duwtje. Nog geen seconde later krijg ik een klap op me arm terug van Liva. Ik pak mijn kussen en sla die in haar gezicht. kort daarna zijn we alweer bezig met een kussengevecht. 
"Kleine bitch!" Roept Liva plagerig. 
We gaan nog een tijdje door met elkaar plagen. Tot Liva op een leuk idee komt. "Kan ik misschien een nachtje bij je komen logeren?" 
"Ja dat lijkt me geweldig! Kom! We vragen het aan mijn ouders." We lopen samen naar de woonkamer waar mijn vader op de bank een boek zit te lezen. 
"Pap? Mag Liva komen logeren?" hij kijkt verstoord op van zijn boek. 
"Nee."  hij kijkt weer terug in zijn boek
Dafuq wat was dat voor een antwoord? "Pap, alsjeblieft?"