ZEHRA (Tamamlandı)

7. Bölüm

Şuan gelecek olan görücüler için hazırlık yapıyor annem, bense heyecandan yerimde duramıyorum. Annem ara ara bana kaçamak bakışlar atıp halimi anlamaya çalışıyordu.

"Kızım elindeki işi bitir de gel yanıma bir" demişti annem, elimdeki tabakaları kurulayıp yerine koydum.

" Efendim anne?" dedim ne diyecegini merak ediyordum.

"Zehra.. Kızım iyimisin sen? Yani bugün görücüler gelecek ve sen çok normal davranıyorsun, yani şuan bagırıp çagırman gerekmez mi?" çok endişeliydi bunu derken ne diyecektim ben şimdi, birşeyler bulmaya çalışırken aklıma gelen soruyu sordum.

"gelecek olanlar kim anne biliyormusun?" dedim, Yusuf olmama ihtimali geldi aklıma ve yüreğimde sıkışan birşeyler oldu.

"Bilmiyorum kızım baban birşey demedi, soramıyorumda kızar diye. Aklıma da kimse gelmiyor ki ihtimal vereyim." kendi kendine konuşuyor gibiydi annem.
Bir anda içimde oluşan o derin sıkıntı git gide artıyordu,
Ya gerçekten yusuf değilde başka biriyse isteyen.
Ya babam bana sormadan verirse beni.
Allahım yardım et.

" Neyse kızım kalk şimdi baban gelir bizi oturur halde görmesin laf eder." deyip ayaklandı bende peşinden kaltım ama içime oturan sıkıntı ben hareket ettikçe daha da büyüyor ve canımı yakıyordu sanki. 

İşte buraya kadar ben Zehraydım..
Zehra.. aynı Zehray...

Babamın beni Kazıma vereceğini duyduğum da yalvardım yakardım

" Yapma Baba yapma Allah için yapma, yakma beni, beni verdiğin adam Namaz bile kılmıyor, kıyma kızına baba nolur." diye yalvardım ama dinlemedi.

Onlar düğün diyor ben ise Cenaze diyorum.
Onlar eğlence diyor ben eziyet diyorum.
Onlar gelin diyor ben ölü diyorum.

Verdiler beni Allahı tanımayan bilmeyen Kazıma.
Verdiler beni tek kelam edemeden ben...

Ben Zehra..

Evliliğimin ilk haftası anne ve babam zirayetime gelmişlerdi, babam yüzüme bakmadan geçip girmişti içeri, annem ise ağlayarak sarılmıştı bana.
Ahh anne ağlamaların samimi gelmiyor yapma artık.
Onları yüzümde olan morluk ve dudağımda olan patlak ile karşıladım, kimse birşey sormuyor yaralarım hakkında.

Bu kadar mıydı evlat sevginiz,
Bu kadar mıydı öfkeniz, kininiz

Onlar sormadı ben ağladım
Onlar bakmadı ben ağladım
Onlar sevmedi ben ağladım

Ne büyük aciziyet, sadece ağlıyorsun yapabildiğin tek şey ağlamak elinden hiçbir şey gelmiyor ve seni kimse görmüyor.

Ben annemin babamın bana görücü gelecek dediklerinde heyecanla Yusufu beklerken Kazım gelmişti, ama nasıl gelmişti! Tüm benliğimi yerle yeksan ederek gelmişti.
Kazım gelmişti,
Yusuf gelmemişti,
Kazım vardı,
Yusuf yoktu,
Bu işte bir terslik vardı.

Zulüm gibi geçen düğünün ertesi günü Emine beni aramış tüm olanları ona anlatmıştım o ise anlattıklarımın şokunu yaşıyordu ve Yusufun beni yüzüstü bırakabilecegine ihtimal vermiyordu, ama olan oldu yaa,  Yusuf gelmedi Zehra öldü.
Evet ölmüştüm o gün ben, ne zaman dirilecegimi bilmeden.

Evleneli üç ay olmuş, düğün günü yediğim dayağın devamı üç aydır devam ediyor. Beni evlendirdikleri adam, her sinirlendiğinde bana vurmaktan geri durmuyor.

"Zehraaaa nerdesin zehraaa?"

"Burdayım, efendim?" dedim bana bağıran Kocama!

"Niye ilk seslendiğimde bakmıyorsun, ne haltlar karışıyorsun gene sen?" beni sürekli bir şeyler ile itham ediyordu