Until the Flowers Bloom | Book #1

Chapter 05

Clayton's POV
I was shocked kung sino nakita ko. What is he doing here in Manila? Akala ko nasa Iloilo siya with Tita Marites. I'm screwed up. I picked up my phone sa pocket ko then nagdial ng number ni Tita Marites.

Tita Marites
dialing

: Hello tita marites...why is Zaiden here?

: Ay Clayton, nakalimutan kong sabihin na pupunta siya diyan. Eh kase, gusto talaga niya pumunta riyan at magtrabaho. Pag bigyan mo na

: Pero tita hindi ko gusto-

: Wag kang mag alala Clayton. Everything will be fine, if you need to stay away then do that. Para na din yan sa kabutihan ng kapatid mo

: Aishh...sige Tita, thanks. Bye

Call Ended

Guess I have to deal with this...

Naomi's POV
Another day of work. Hayss...ganito talaga ang buhay. I need to work hard para makapunta ng New Zealand. Sawang-sawa nako dito sa Pinas. Syempre joki lang, love ko kaya ang Pilipinas...yieee. Anyways nandito na ako sa bus station at kailangan ko pang lumakad papuntang shop. Mga 5-minutes walk from here sa bus station. Biglang nag-ring yung phone ko.

kuya Devin is calling...

: Hello?

: Naomi...m-may nangyari k-kay D-dad

: H-ha!? Saan kayo?

: Dinala namin siya sa hospital. Pakibilisan please!

Call Ended

Ayun nag panic na ako. Paano kung may nangyari masama kay papa. Lord, ikaw na ang bahala sa lahat...huhu. Tumakbo ako pabalik at may nabangga akong tao na nasa harapan ko. "Sorry, sorry nag mamadali kasi ako, pasensya na ha" sabi ko sa tao. Hindi ko masyado nakita yung mukha niya since nagmamadali ako. Pumara ako ng taxi at pumunta sa hospital.

Dumating na ako sa hospital. "Nasaan na si papa? Ok na ba siya?" sabi ko kay kuya. "Ok na siya, dinala siya kanina sa ER pero na transfer na siya sa Room. Kailangan daw siya ma-monitor ng mga doktor" sabi ni kuya. Hay salamat sa Diyos at wala namang nangyaring masama kay papa. "May mild stroke si papa kaya kailangan niya mag take medications" dagdag ni kuya. Pumunta na kami sa room ni papa.

"Pa, ok na po ba pakiramdam niyo?" tanong ko. Nalulungkot ako pagnakikita ko si papa sa ganitong sitwasyon. Sana gumaling na siya soon. "O-oo anak, kayang-kaya ko to para sa inyo ng kapatid mo at sa Mama mo. Gagaling din naman ako dahil bibigyan nila ako ng mga medications"

"Wag ka mag alala papa, gagaling ka niyan. Be positive and pray lang po kay Papa Jesus"

"Oo nga anak, pasensya na ha. Nag-alala tuloy kayo saakin. Especially yung mama mo"

"Ano ka ba papa, ok lang yun. Hindi naman natin hinihingi to mangyari. Ang mahalaga ay ok po yung kalagayan niyo"

Ngumiti lang si papa at hinawakan ang kamay ko. Hinawakan ko din ang kamay ni papa. Pumunta ako sa parang little church dito sa hospital para mag pray. Dinasal ko na sana gumaling si papa sa sakit niya. Na sana someday makapunta na ako ng New Zealand at matulungan si Mama. Sana maging ok din ang lahat at malagpasan ko ang mga pagsubok na ito. Thankful din ako sa mga blessing na binigay niya and na ok din kami ng family ko and also myself.

I was walking pabalik sa room when I saw...guess who...my ex bf. Bakit ba dito pa? Ayaw ko na makita ang pagmumukha niyan, ang kapal eh. I just ignored him and walked passed by. "N-naomi sandali!" Ano nanaman ba kailangan niya!? Na iinis na ako ha, baka mamaya ma sabunutan ko yan. "How are you?" Abay anak ng karabaw, tinanong paako kung kamusta na ako. Kapal talaga ng pagmumukha neto nakakabuwisit!

"FYI I've been good without you, look I'm still standing here. And ang sabi mo ayaw mo na akong makita? Then what are you doing here?" sabi ko sa sakanya. Ok ba siya? Baka naka-drugs to kaya maayos yung lagay ng pagiisip. "N-nah I'm just here to check something. Bawal ba mag kamustahan?"

"Close ba tayo?"

"H-hindi naman...I thought kase we were friends. G-ganon na ba kalaki kasalanan ko sayo? If i hurt your feelings noon, I'm sorry. I hope ngayon naka-move on kana sakin"

"I already moved on since noon pa...so you don't have to worry. I'm happy with my life so far, so wag kanang magulo" sabi ko tsaka tinalikuran siya. Kapal din ng mukha noh? Friends daw kami? Ok ka lang? May hangin ata yun sa ulo mga aber.

Zaiden's POV
I'm back at the hotel. Bukas maghahanap na ako ng pagtatrabauhan. I need to rest, napagod ako sa biyahe. I already ate my dinner so nandito na ako sa bed. Maybe for a few minutes, matutulog na din ako.

——

[8:00 a.m]

I'm walking around trying to find a job. May nakita akong cafe kung saan naghahanap sila ng isa pang waiter sa shop so pumasok ako dun. Nag apply ako at ang sabi hihintayin ko lang yung confirmation then puwede na ako mag trabaho dito anytime. Then I saw a familiar face, that girl from yesterday. Dito pala siya nagtatrabaho? Wow, didn't know that. Ay sayang, di ko dala yung keychain niya. Sana sinuli ko na sa kanya. Tumingin siya sakin at ang kaibigan niya, tas may binulong yung kaibigan niya kaya umiwas na lang ako ng tingin.

Dahan-dahang siyang lumapit. "Ano ang tinitingin mo diyan? Bakit may dumi ba sa mukha ko?" tinanong niya. "A-ah w-wala, may iniisip lang kasi ako at napatingin lang sayo" sabi ko naman. Shete bakit ako kinabahan dun. "Ang sabi nila ikaw ang magiging bagong employee dito. Ako pala si Naomi" sabi nya at inabot yung kamay niya para makipag shake hands.

"Zaiden" at nakipag shake hands sakanya. Ngumiti siya, kaya nginiti an ko din siya. "Don't worry tatanggapin ka dito, kailangan namin kasi ng isa pang Waiter. Kaya bukas maghanda kana sa trabaho, get it?" sabi niya tsaka tumango na lang ako. Ready naako sa first day ko bukas.

---
A/N: Congrats Zaiden! Hahaha kaya natin to guys! Matatapos ko rin ang book na to! Please tell your friends or anyone to read this book if they want! Thank u! Lovelots😘

-E💜