-Wyjdź za mnie. - stwierdził Snape pijąc jak co wieczór herbatę w towarzystwie Hermiony Granger.
Owa dama na te słowa wypluła całą zawartość swojej jamy ustnej i jak na Naczelną Encyklopedie Hogwartu i chodzący geniusz nad wyraz inteligentnie odpowiedziała:
-Po co ?
Czarnowłosy mężczyzna podniósł brew i wydawać się mogło, że nie co się speszył , ale gdy usłyszała jego głos wiedziała, że to było tylko złudzenie.
-Od pięciu lat każdy, włącznie z tobą, powtarza mi, że powinienem się oświadczyć. Kiedy wreszcie to robię, zamiast usłyszeć oczywistej odpowiedzi, słyszę durnowate pytanie godne Rudego Przyjaciela Chłopca Który Przeżył.
-Nie obrażaj Rona - zbulwersowała się kobieta- A co do twojego pytania, to skąd wiesz, że się zgodzę.
-Nie wiem. - odrzekł- Ale wiem, że gdy się nie zgodzisz to twoi pożal się Merlinie, przyjaciele, będą musieli odwiedzać cię nie w naszym domu, ale na pobliskim cmentarzu.
Dziewczyna zaśmiała się i lekko zarumieniła. - Nie bądź taki pewny Severusie, ostateczna decyzja należy do mnie i będziesz musiał się bardzo postarać żeby mnie przekonać. - spojrzała na niego figlarnie, a Snape był typem człowieka któremu nie trzeba było dwa razy powtarzać, przeszedł od razu do działania.
DWIE GODZINY PÓŹNIEJ
-To jak będzie hm? - zapytał spocony mężczyzna padając na materac obok brązowowłosej kobiety - Wydaje mi się , że dostatecznie cię przekonałem, co Granger?
-Nie Granger- odpowiedziała przekręcając się w jego stronę - Od dziś mów mi Snape.
