Masked Affliction (Manileño Series #2)

Chapter 8

Masked Affliction

Little 

I was invited over a dinner with Ford's family but I refused to. Bukod sa nakakahiya ay gusto ko ng umuwi para may kasama si Nanay sa bahay. They're probably still in the karinderya serving our customers or probably keeping the tables clean there. Marahil kapag tapos na sila ngayon ay naghihintay na si Nanay sa akin doon at baka hindi pa kumakain. Matigas pa naman ang ulo no'n.

"Pasensiya na po. Mauuna na po akong umuwi. Baka naghihintay na po si Nanay." I politely declined.

Tumango sa akin si Mr. Chua at nakangiti, nagiging kurbadong buwan ang mata nito. His Father reminds me of Ford since he's a great resemblance of his Father.

"Ford, ihatid mo pauwi sa kanila."

"Hindi na po." Umiling ako at nahihiyang ngumiti sa kaniyang ina. Her mother smiled at me then eyes were directed to Ford. Parang may ipinapaabot ito sa anak sa pamamagitan ng tingin. Napatango iyong si Ford.

"You don't have to tell me, Mom." He rolled his eyes. "Let's go?" baling niya sa akin.

"Huh?" Napaawang ang labi ko nang hablutin niya ako at iginiya palabas ng tanggapan nila. Nahirapan pa ako sa pagbitbit ng visual aid sa parte ng report ko lalo pa't hawak niya ang kabilang kamay ko. The paper bag was also heavy even after the materials were being used. May mga natira pa at dumami rin ata iyong cartolina ko dahil ang mga binili ni Ford ay nilagay niya sa bag ko.

"It's already late."

"Hindi! Ayos lang na hindi mo na ako ihatid. Malapit na kayong mag-dinner."

Umiling siya at kinaladkad na talaga ako papalabas.

"No. Gabi na at delikado. Dinala kita rito kaya ako rin ang mag-uuwi sa iyo."

Napamaang ako. Hindi talaga siya nagpapaawat at ayaw nang tanggapin ang mga sinasabi ko. Bumaling siya sa isang lalaki na tauhan nila para kausapin iyon. Saglit pa ay inilahad nito ang susi ng sasakyan sa kaniya.

"Magmamaneho ka? Marunong ka? May lisensya ka na ba?"

"I can drive. I don't have license though. Delikado magbisikleta nang gabi."

Tumango ako, hindi pa rin panatag sa sinabi niya. Wala pala siyang lisensya, bakit siya magmamaneho? Baka mahuli kami? O baka ilang beses na siyang nahuli kaya sanay na sanay na?

Kinuha niya mula sa kamay ko ang paper bag na dala. Iyong nakatuping cartolina na lamang na laman ang report ko iyong hawak ko. Hindi iyon mabigat pero kasya pa naman iyon sa paper bag na dala niya ngayon.

"Wait..." I held his shirt to get his attention. Napahinto siya sa paglalakad at lumingon sa akin. I smiled sheepishly and tucked in the white folded cartolina. Now I don't have to bring anything. Nangunot ang noo niya sa sobrang pagkakangiti ko. I just thought his clueless face was funny even though there's nothing really funny at what I am doing.

His cousin, Hero, was waiting ahead of us beside the car. Nakapamulsa iyon at nakaangat ang isang sulok ng labi na para bang nanunudyo. Mas lalong nangunot ang noo ni Ford pagkakita rito. Wala pa naman itong ginagawa pero iritadong-iritado na ang mukha niya.

"What?" asked Hero in a menacing manner.

"What are you doing here? You should be inside my house or inside your house."