Masked Affliction (Manileño Series #2)

Chapter 2

Masked Affliction

Moonlight

Usok ang una kong namataan pagkamulat ng dalawang mga mata. I coughed painfully when I smelled the toxic smoke from an engine. I felt a hot sticky fluid rolled down my cheeks and some coated a part of my forehead. Sumasakit ang katawan ko at tanging daing lamang ang naririnig sa sarili habang sinusubukang gumapang papalabas ng isang nakataob na sasakyan.

"May bata sa ilalim!"

Naghiyawan ang mga natatarantang mga tao na pumapalibot sa sasakyan. My head went dizzy and everyone around me seemed to be fading away. I only heard the faint sound of an ambulance and the sound of the panicking people before I felt a huge hand encircling my small fragile frame.

Iyon ang paulit-ulit na tumatakbo sa aking isipan kahit pa noong inilagay na ako sa bahay ampunan. My Mama, bloody and unconscious. My Papa, bloody and unconscious. They were both unconscious... or more so.

Hindi ko alam. Hindi ko alam kung nasaan sila ngayon. Nasa hospital pa rin ba silang dalawa't nakahimlay? Kung ganoon, bakit kailangan akong ilagay sa bahay ampunan? I can stay with them while they sleep longer!

My fellow sheltered-children played on the backyard of the homey asylum, unbothered by their parents' demise and sudden privation. Unlike me, I keep on asking myself whether they're still alive or they were buried six-feet below the ground already. Hindi ko maiwasang hindi malungkot sa pagdaan ng mga araw na ang tanging hanap-hanap na mga tao ay hindi masilayan.

"Oh, mga bata, kumain na kayo!" Sister Mary announced from the house. Nagtakbuhan ang mga bata papasok sa malawak na bulwagan at nahihimigan ko na ang unahan sa mga upuang nakahimlay sa malamig sa sahig.

I did not flinched from my seat. Nanatili akong nakaupo sa kinakalawang na silya hindi kalayuan sa bakuran. Ramdam ko ang presensya ng taong papalapit sa akin ngunit walang lakas ang sarili na lingunin ito. Tears incessantly sluiced on my cheeks, dropping endlessly, wetting my worn out dress.

Hinawakan ako ni Sister sa ulo at pinadulas doon ang kamay. She constantly brushed my medium-length hair with her palms and fingers.

"Kain na tayo, hija?" she whispered in her lenient voice. Pinahid ko ang mga luha, sinusubukang ipakitang matapang bago lumingon at walang-salitaang tumango.

"Tubig!" Nagtaas ng kamay ang isang matabang lalaki mula sa kaniyang upuan.

"Opo, teka lang!" I replied back and withdraw the water container from one of the tables. Sinalinan ko pa ang ibang nadadaanan na nangangailangan ng tubig bago nagsalin kay Kuya Potchoy na pumuputok na ang pisnge sa kinakain habang ngumunguya.

"Ang sarap talaga magluto ng Nanay mo, Isay! Kaya hindi tumatabla iyong paggi-gym ko rito eh. Oh, siya... dagdagan mo ako ng rice. Ayos lang tagalan basta hindi lalagpas ng pananghalian!"

Tumawa ako sa huling linya ni Kuya Potchoy at tinanggap ang lalagyan ng kanin niya. I jokingly salute to him. Gumanti ito sa akin at kinunot pa ang noo bilang paggaya ng pang-aasar ko bago inabala muli ang sarili sa masarap na pagkain.

Abala ang counter sa mga nagbabayad ng pagkain. Abala rin ang mga tao sa kanilang kinakain. Tanging ako lamang at si Kuya Boy na isa sa mga tauhan ni Nanay ang palakad-lakad sa gitna ng mga mesa upang maghatid-kuha ng kanilang mga orders at kung anu-ano pa.

Pumasok ako sa mausok naming kusina dala ng mga mababangong luto ni Nanay. I smiled at the smell of newly cooked victuals. Si Nanay na abala sa pagluluto at nakatalikod pa sa akin, sinalubong ko ng yakap ang pawisan nitong likuran.