Asthalia [NOT EDITED]

Asthalia 37

"Let's fight."  Walang emosyong banggit ni Yarind. Malaki ang ngisi nito sa labi na para bang nanguuyam pero pilit itinatago ang totoong emosyon sa mga mata niya.

"I... won't fight you.." mabilis na umiling si Axine kasabay ng pagatras niya. Hanggang ngayon ay hindi parin siya makahinga ng maayos, may kung anong kirot siyang naramdaman habang nanunumbalik sa isip niya ang itsura ni Azer kanina lang.

"You don't have a choice, Axine." Napaangat siya ng tingin nang marinig ang pagsambit ni Yarind sa pangalan niya. Pero sa kauna-unahang pagkakataon, wala ang marahas na pagtibok ng puso niya tuwing sinasambit nito ang pangalan niya.

Wala na ang kiliti na nararamdaman niya sa tuwing magtatama ang kanilang mga mata. Ang natira na lamang sa utak nito ay kung paano tutulungan si Azer, kung paano gagaan ang loob nito sa kabila ng mga nangyari.

Kung may nagawa lamang siya para pigilan ang bagay na 'yon. Kung nanatili lamang siyang malakas at hindi nanghina. Kung pinairal lamang niya ang kanyang isip, marahil ay maiiba ang kapalaran nito.

Wala sa sariling ikinuyom nito ang kamao, there's a raging fire inside her, that wants to kill the person who did it to Azer. May kung anong bumubulong sa kanya na ipaghiganti ito. Mariing ipinikit niya ang mga mata.

"Axine, please." Iminulat niya ang mga mata. Hindi siya makapagisip ng maayos. Nasa harapan niya yung taong dahilan kung bakit niya piniling tanggapin ang hindi patas na pagtanggap sa kanya ng kastilyo.

"A.. ayoko nito, Yarind." Umiling ito, nanlalabo ang mga mata niya at may kung anong likido na tumulo mula doon. Is she crying? No. She shouldn't. She must not.

I wanted to hug you, Axine. But i just can't. Inihampas ni Yarind ang katana sa hangin, naghahanda ng isang labanan.

Kung hindi ka nga naman pinaglalaruan, na sa hiniling nilang pagkakataon na makita ang isa't isa, sa isa pang labanan kung saan dalawa silang magpapatayan.

"I won't fight, Yarind." Mariing banggit nito.

"Even if I kill him?" Biglang lumitaw sa gilid nito ang namumutlang si Azer. Para itong patay na wala na sa sairling pagiisip. Hindi nagbabago ang ekspresyon, puno iyon ng takot at pagkagulat. Litaw at kita ng lahat ang putol niyang pakpak, ang dugo na lumalabas dito.

"Don't you dare, Yarind. Don't you dare." Tinaliman niya ito ng tingin at mabilis na kumilos, itinulak niya ito ng malakas palayo kay Azer hanggang sa bigla nalang maglaho si Azer sa gilid niya.

Walang buhay naman na natawa si Yarind.

"Why are you doing this Yarind?" Tanong ni Axine sa huli.

"Ikaw? Bakit mo ba ginagawa to, Axine?" Balik tanong niya na siyang dahilan kung bakit ito matigilan. Hanggang sa bigla nalang sumugod si Yarind, nagpaulan ito ng sipa at suntok, hindi nito ginamit ang katana at binitawan na lamang.

Hindi parin maikakaila na nagaalala siya sa kaibigan.

"Stop it! Tigilan na natin to Yarind! This is not you!" Parehas silang napaatras dahil sa lakas ng impact na ginawa nilang ataki. Humangin ng malakas. Wala na silang pakialam sa lakas ng hiyawan ng nanunuod sa kanila.

Wala silang lakas na makita kung anog nangyayari sa paligid. Nanatiling nakapako ang mga mata nila sa isa't isa.

Hanggang sa bigla nalang, napaluhod si Yarind habang gulat na gulat sa nakatarak na palaso sa dibdib nito. Tumama iyon mula sa likod niya na tumagos hanggang sa dibdib niya.

Naitukod niya ang mga kamay sa simento. No one knows who did it. No one cares.

"Y.. yarind." Axine stood there. Nanlalaki ang mga mata at hindi makakilos.

Ilang beses ba niyang makikita ang mga kaibigan na namamatay sa harapan niya ng wala siyang ginagawa? Na wala siyang magaw apara protektahan ang mga ito?

No wonder.. kung bakit shit parin ang buhay niya. She can't do anything about ruining everything. Hindi siya makagalaw lalo na't ng makita ang punong puno ng lungkot na mga mata ni Yarind. Tumutulo ang dugo sa bibig nito.

He wants to say something but he couldn't.

"Y.. yarind.. no!" Nang matauhan ay mabilis na lumuhod ito sa harapan ng huli. Hinaplos ang mukha niya gamit ang nanginginig nitong mga kamay.

"I.. don't.. wa.. want to... d- die." Inilapat ni Yarind ang mga kamay sa pisnge ni Axine. Marahan at sinusubukang punasan ang likido na tumutulo sa mga mata niya.

"S.. save me, p.. please."

Hindi niya alam ang gagawin. He's afraid to die without telling Axine the truth. Natatakot itong mamatay ng hindi naitatama lahat ng pagkakamali niya. Natatakot siya kasi hindi niya magawang yakapin si Axine sa harapan niya. Natatakot siyang mawala ng hindi nakakapagsorry.

Nang hindi pormal na nakakabalik kay Icey, kay Axine. Sa mga kaibigan niya. It's his fault. Everything was his fault.

"No. Hindi ka pweding mamatay okay?" Nanginginig ang labi ni Axine, tumutulo ang pawis nito s anoo at malakas ang nakakabinging magtibok ng kanyang puso.

Mula sa pisnge niya bumaba ang duguang kamay ni Yarind sa mga kamay nitong nakahawak sa pisnge niya. He wants to say sorry but he couldn't open his mouth. He wants to tell everything, he wants to say how much he love her. But he just can't.

"Hindi ka pa pwedeng mamatay okay? Yarind, naririnig mo ba ako? You can't die." Mahinang bulong nito sa sarili.

Why I am crying? Why can't I just smile seeing her? I just want to hug her. Pakiusap nito sa sarili. His eyes became blurred. Nanlalabo ang mga mata nito, nanlalabo ang mukha ni Axine sa harap niya. She's in pain! Hug her! Please, just this once, hug her. Hug her! Damn it!

He prayed that just this once, na gumalaw ang katawan niya para yakapin ang dalaga. But no. He feels so numb. Bumibigay na ang talukap ng mga mata niya. Tell her! Tell her you love her. I wanted to tell you, I love you Axine. I wanted to shout, but my body doesn't cooperate.

"Stop doing this, Yarind. Don't kid around. Damn it! You can't die!" Rinig na rinig niya kung paano mag echoe sa pandinig niya ang nanginginig na boses ni Axine.

Hanggang sa tuluyan na itong bumagsak. Rumehistro sa malabo niyang paningin ang mukha ni Axine.

I wish.. I wish I could tell how much I love you right now, Axine. Na kahit marinig manlang niya itong manggaling sa bibig niya. But no, he's loosing his sanity.

Wala na siyang marinig kundi ang nakakabinging katahimikan, hanggang sa matagpuan na lamang niya ang sarili sa gitna ng kawalan. Sa umpisa, habang tanaw na tanaw ang malawak na lugar ng Asthalia.

Mula sa burol na kinatatayuan nito, nakita niya ang tatlong batang naghahabulan. It was Icey, him and Axine.

Napangiti na lamang ito ng mapait hanggang sa mapaluhod siya at mapaiyak.

It was his memory.

--

Tobecontinued.