■■■■ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ■■■■
"Ο αντίλαλος της βαριάς φωνής του φτάνει στα αυτιά μου, διαπερνώντας την επιβλητική ξύλινη πόρτα μπροστά μου. Η πλάτη μου ακουμπά στον ψυχρό τοίχο του διαδρόμου και νιώθω τα πόδια μου να λυγίζουν, αδυνατώντας πλέον να με κρατήσο...
Αντικειμενικά, ο Άρης είναι ένας κούκλος, γεμάτος χιούμορ, με μία ιδιαίτερη προσωπικότητα που πάντα σε πιάνει απροετοίμαστο. Παρόλα αυτά, δε θα μπορούσα ποτέ να τον νιώσω ως κάτι παραπάνω από έναν πολύ στενό μου φίλο. Όσο καιρό κάνουμε παρέα έχω καταλάβει πως είναι ένα άτομο με τα δικά του προβλήματα, τα οποία δε φαίνονται να είναι και λίγα. Αν και γνωριστήκαμε και ταιριάξαμε γρήγορα, του είναι πολύ δύσκολο να ανοιχτεί και να δεθεί βαθιά με κάποιον, γεγονός που σε συνδυασμό με τα δικά μου προβλήματα θα μπορούσε να φέρει απλά την καταστροφή.
Ο Νικ από την άλλη είναι ένα πολύ καλό παιδί, αλλά σε καμία περίπτωση ο τύπος μου. Όταν είμαστε μαζί με κάνει να διασκεδάζω σε έναν ασύγκριτο βαθμό. Καταφέρνει κάθε φορά να μας φτάνει στα πρόθυρα δακρύων από τα γέλια. Για μένα είναι απλά το είδος ανθρώπου που θα μπορούσα να αποκαλέσω κολλητό.
«Έτοιμες;» Μας ρωτάει ο Άρης και κάνει νόημα στη Βάσια να ανοίξει την πόρτα με το κλειδί που μας έδωσε η εταιρεία.
Μόλις ανοίγουμε την πόρτα ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν συνηθισμένο χώρο σε ανοιχτές αποχρώσεις. Δεξιά υπάρχουν γραμματοκιβώτια που αντιστοιχούν στο κάθε διαμέρισμα, ενώ μπροστά βρίσκεται μια μαρμάρινη σκάλα και ένα αδιαφανές, μεγάλο, γυάλινο ασανσέρ.
Παίρνοντας το ασανσέρ, ανεβαίνουμε στον δέκατο όροφο όπου βρίσκεται το διαμέρισμά μας.
Η Βάσια ανοίγει την ξύλινη πόρτα με τον αριθμό 1056 και το πρώτο που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι ο Ανδρέας δεν ήταν υπερβολικός. Είναι αρκετά μεγάλο.
Μπαίνοντας μέσα στο διαμέρισμα, μετά το μικρό χωλ, ο χώρος ανοίγει σε ένα τεράστιο ορθογώνιο. Ακριβώς μπροστά μας βρίσκεται το σαλόνι που αποτελείται από έναν ανοιχτόχρωμο γωνιακό καναπέ με σκούρα μπλε μαξιλαράκια και ριχτάρια μαζί με δύο πολυθρόνες στο ίδιο χρώμα. Υποθέτω ότι και αυτές είναι στολισμένες με τα ίδια μαξιλάρια, αφού βλέπω μόνο την πλάτη τους. Στο κέντρο υπάρχει ένα μοντέρνο σκούρο καφέ τραπεζάκι που η επιφάνεια του καλύπτεται από τζάμι και μία επίσης μπλε πιατέλα με μεγάλα αρωματικά κεριά. Από τους τοίχους κρέμονται μινιμαλιστικά κάδρα και τον χώρο αναδεικνύουν απλοϊκές λάμπες δαπέδου. Πίσω από τον γωνιακό καναπέ υπάρχει μια τεράστια τζαμαρία, η οποία μας επιτρέπει να δούμε την πόλη από ψηλά. Αριστερά, δίπλα από το καθιστικό υπάρχει η κουζίνα που διακόπτει την τζαμαρία, με τα ντουλάπια και τους πάγκους της που είναι στις αποχρώσεις του λευκού. Μια νησίδα στα ίδια χρώματα υπάρχει μπροστά της.
Στο τέλος του μακρόστενου δωματίου υπάρχουν δυο καφέ πόρτες, όπως ακριβώς και στον τοίχο απέναντι από την κουζίνα.
«Ουάου. Μπορώ να πω ότι όταν ο Ανδρέας περιέγραψε το διαμέρισμα δεν περίμενα κάτι τόσο περιποιημένο και άνετο» λέει ενθουσιασμένη η Βάσια και όλοι συμφωνούμε μαζί της.
Περίεργη για την πρώτη πόρτα που συναντάω καθώς περπατάω στο διαμέρισμα, μπαίνω στον χώρο και αντικρίζω ένα πολύ όμορφο μπάνιο. Μπροστά μου υπάρχουν δύο νιπτήρες με έναν μεγάλο καθρέφτη, φωτισμένο από δύο λαμπάκια. Αριστερά είναι η κλασική τουαλέτα και δεξιά μια ευρύχωρη ντουζιέρα περιτριγυρισμένη από γυαλί και δίπλα της κρεμασμένες πολλές πολύχρωμες πετσέτες σε διάφορα μεγέθη. Και στους τέσσερις τοίχους υπάρχουν πλακάκια που μοιάζουν με μαρμάρινα κάτω από τον γλυκό φωτισμό που προσφέρουν τα φώτα στο δωμάτιο.
Βγαίνω γρήγορα από το μπάνιο, κατευθυνόμενη με γρήγορο βηματισμό προς τα υπόλοιπα δωμάτια για να αποφασίσω ποιο θα καταλάβω εγώ. Ακούγοντας όμως την ησυχία που επικρατεί τριγύρω μου, γυρίζω προς τα παιδιά που κάθονται όλοι προβληματισμένοι στο σαλόνι.
«Έχουμε ένα μικρούτσικο πρόβλημα» λέει ο Νικ με σταυρωμένα τα χέρια του.
«Τι θα κάνουμε με τα υπνοδωμάτια; Είναι μόνο τρία» λέει η Μαίρη και παγώνω στη θέση μου. Να τι ξεχνούσαμε.
Story by:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
