NEREDESİN SEN? (TAMAMLANDI)

41. Bir Olmak -2-

İyi okumalar       

~~

Nazeninle İpek odaya geçtiler. Pijamaları giyinip çift kişilik yatağa girdiler. Nazenin kolları arasına aldı kız kardeşini.

"Küçükken en çok istediğim şey bir kardeşimin olmasıydı. Parkta arkadaşlarımla oynarken bebek gördüğüm zaman yanına koşardım sevmek için can atardım. Anaokulunda arkadaşlarım küçük kardeşlerinin ağlamalarından yakındıklarında ya da onu sevmiyorum dediklerinde içimden çok kızardım onlara ben kardeşim olsun diye can atarken onların yaptığı çok ayıp gelirdi."

İpek'in kafası biraz dağılmış olacak ki devam etmesi için Nazenin'in yüzüne bakıyordu.

"Sonra Ahsenle tanıştım 6 yaşında. Sıkı dostluklar kavgayla başlar diye bir söz varya işte o bizdik. Birbirimize girdik sınıfta Alihan abi üst sınıf o zamanlar böyle havalı havalı geldi yanımıza güya ayırmaya çalışacak benden bir güzel tekmeyi yedi." İpek gülmeye başlayınca Nazenin de güldü.

"Sonra annelerimiz geldi meğerse annelerimiz tanışıyormuş oturduğumuz mahalleden. Biz mahallede birlikte oynarken annelerimiz birbirlerine gelip giderken aynı sıralarda otururken arkadaş olduk Ahsenle. Aynı liseye, aynı üniversiteye gittik hatta aynı yurtta aynı odada kaldık. Kardeş olduk. Ahsen küçüklüğümüzden beri anaç ruha sahip biri olduğu için daha çok abla oldu bana. Hala da öyle."

"Çok güzel bir dostluk Nazenin abla."

"Dost kelimesi çok hafif kalıyor artık ablam gibi görüyorum Ahsen'i kardeşim o benim. Sonra kitap dükkanıma iş için gelen minnoş bir kız girdi hem dünyama hem hayatıma. En zor zamanlarımda ağlayacağım omuz oldu, en mutlu anımı paylaşacağım arkadaşım oldu en önemlisi de ailemden biri oldu. Birbirimizin gözünün içine bakınca anlaştığım annemden, Ahsenden biri oldu bu güzel kız. Hiç olmayan kız kardeşim oldu. İyi ki kız kardeşim oldun İpek."

"Nazenin abla. Canım ablam" diyip boynuna sarıldı İpek. Gözyaşları durmadan akıyordu. Bu sefer üzüntüden değildi bu gözyaşları. Bugün onları yalnız bırakmayan, destek olan, yanlarında olan, birken bin olan insanların güzel yürekleriydi ağlamasına sebep, Nazenin ablasının söylediği sözlerdi gözyaşlarını akıtan. Güzel gözyaşlarıydı döktüğü.

İpek'in ağlaması dindiğinde karşılıklı oturdular yatağın içinde.

"Her zorluğun sonunda bizi bekleyen güzel günler var İpekçi'm inan bana. Sadece sabretmemiz lazım kim bilir imtihanımızdır belki de yaşadığımız zorluklar."

"Haklısın ablam."

Sonra birlikte sarılarak yatağın içine girdiler. İpek ağlamanın ve bugünün verdiği yorgunlukla hemen uykuya dalarken Nazenin içinden yarının çok güzel bir gün olmasını diledi, herkes için.
~~

Nazenin yüzüne gelen güneş ışıklarıyla gözlerini açtı. Kendine sıkıca sarılmış İpek'in başından öptü. Ağlarken uyuya kaldığı için yüzü gözü şişmişti. Uyandırmamaya dikkat ederek yataktan kalktı. Banyoya girip işlerini hallettikten sonra üzerini değiştirdi. Odanın kapısını yavaşça kapattı. Saat 7'ydi akşam geç yattıklarından İpek'i uyandırmadan mutfağa geçti.

Çayı demleyen annesinin yanağından öptü. "Günaydın annem"

"Günaydın kuzucum. Erkencisin?"