Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 5 ♥

Sam zet me op het bed neer en kijkt me dan streng aan, “Als jij nog een keer probeert te ontsnappen bind ik je vast aan het bed,” zegt hij. Mijn mond valt open van verbazing en ik heb geen idee wat ik terug moet zeggen. Sam heeft net Nederlands gesproken! Het was wel verschrikkelijk slecht en zijn accent was zo zwaar, maar zo sexy... oké Kylie, stop maar weer.

“Uhm,” komt er alleen maar uit mijn mond. Jace die achter hem staat lacht hardop om mijn verbaasde blik en geeft me een knipoog. Hij heeft het hem dus geleerd. “Oké?” zeg ik dan, ook al komt het er meer uit als een vraag. Wat moet ik daar nu als antwoord op geven.

“Ik ben Sam,” stelt hij zich dan voor en hij steekt zijn hand uit voor mij om te schudden. Ik pak hem onzeker vast en zodra ik dat doe schieten de vonkjes weer door mijn arm heen. Ik blijf kijken naar onze handen en probeer te onderzoeken waar die vonkjes toch iedere keer vandaan komen. Ik kan nergens mee komen.

“Kylie,” zeg ik terug, maar dat wist hij natuurlijk allang, net zoals ik zijn naam allang wist. Maar het is gewoon een formaliteit om terug te zeggen. Dan kijk ik naar Jace en ik heb geen idee meer wat ik moet zeggen. Er komt een ongemakkelijk sfeer te hangen en ik weet zeker dat Jace en Sam het allebei kunnen voelen.

“Dus, hoelang moet ik hier nog blijven?” vraag ik dan, omdat ik toch wel graag door zou willen gaan met mijn rondreis door Amerika. Het enige wat me nu tegenhoudt is Sam. Sam en zijn bende. Wat me eraan herinnert; ik moet nog vragen of hij in een bende zit.

“Zodra Sam goed genoeg Nederlands spreekt vraag je het maar aan hem,” zegt Jace langzaam, alsof hij bang is voor mijn reactie.

“Dat kan nog maanden duren,” schreeuw ik. Ik wil niet wachten tot een bepaalde persoon met mij kan spreken. Ik wil dat ik nu gewoon weg kan gaan. Wat is het überhaupt dat ze van mij willen?

“Dan zul jij snel Engels moeten leren,” zegt Jace en hij haalt zijn schouders op alsof het allemaal niks uitmaakt, maar voor mij maakt het wel uit, want ik zit hier vast in een vreemd huis met vreemde mensen die ik nog nooit in mijn hele leven heb gezien en die waarschijnlijk in een of andere drugsbende zitten. Hoezo het maakt niks uit? Ik zal hier aan mijn einde komen.

“Ik ben gekidnapt,” roep ik zo hard als ik kan. Misschien is er toch wel iemand ergens in de buurt die mij kan verstaan en mij zal komen redden. Misschien is er al politie op zoek naar mij en doorzoeken ze dit bos wel. Je weet het maar nooit.

“Je bent niet gekidnapt,” zegt Jace met een zucht en ik moet bijna mijn ogen rollen om zijn domme verklaring. Natuurlijk ben ik niet gekidnapt.

“En wat noem jij dit dan?” vraag ik me af, mijn woede langzaam stijgend, omdat ik maar geen antwoord krijg op de vele vragen die in mijn hoofd rondzwerven. Ik heb toch het recht om te weten waarom ze mij hier vasthouden of waarom dit geen kidnappen is volgens hun? Maar blijkbaar heb ik dat recht niet, volgens hun.

“Heb gewoon wat geduld. Alles wordt vanzelf wel duidelijk, maar je moet het wel wat tijd geven,” legt hij rustig uit. Het lijkt alsof Jace altijd kalm is, het is niet normaal. Terwijl ik hier half sta te schreeuwen staat hij gewoon rustig tegen de deur rand aangeleund alsof er helemaal niks aan de hand. Eigenlijk gedraagt iedereen hier zich zo. Inclusief de bewakers en Sam. Hebben ze dit al vaker gedaan of zo? Ik wist het, ik ga echt dood.

“Leer me Engels,” zeg ik dan. Ik wil hier zo snel mogelijk weg en als dat betekent dat ik eerst Engels moet leren, het zij zo. Ik heb geen andere opties meer over. Wegrennen is niet meer mogelijk met het gips om mijn voet heen die mij ongetwijfeld enorm gaat afremmen en uit ramen springen kan ik nu ook maar beter mee gaan stoppen, tenzij ik nog meer wil breken natuurlijk.

“Oké, laten we beginnen met de basis,” zegt Jace en hij tovert ineens een kladblok van achter zijn rug vandaan. Had hij hier al op gerekend? Sam pakt de bureaustoel en komt in de buurt van het bed zitten maar geeft mij en Jace de ruimte voor mijn komende Engelse les. Jace komt naast mij op het bed zitten met twee pennen in zijn hand en opent het kladblok. Dit zou best nog weleens een hel kunnen worden.

♥

“Stop,” kreun ik. Mijn hoofd begint te barsten van alle concentratie die ik hierin stop. Het is onmogelijk om al die woorden te leren en ik denk dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik kan echt niet meer.

De afgelopen 3 uur heb ik het ene woord na het andere woord geleerd te schrijven, te zeggen en om gewoon simpel weg uit mijn hoofd te kennen met betekenis en al. Ik moet eerlijk zeggen dat Jaces manier van lesgeven leuk en interessant is, maar op een gegeven moment ga ik gewoon dood en dat moment is nu toch echt wel aangebroken.

“Hebben jullie een paracetamol?” vraag ik wanhopig. Jace knikt naar Sam en Sam lijkt zo opgelucht dat hij eindelijk iets kan doen dat hij opstaat en de kamer uit rent. Sam is de afgelopen drie uur alleen maar stil geweest en heeft geluisterd naar ons. Af en toe wanneer Jace iets vroeg – in het Engels waardoor ik het alsnog niet kon verstaan, ondanks mijn basis Engelse les – gaf Sam antwoordt, maar verder sprak hij nooit. Ook al leek hij niet verveeld. Verre daarvan, hij leek zelfs geamuseerd en misschien een beetje trots, maar dat zal ik wel verkeerd in zijn ogen gelezen hebben.

“Bedankt,” fluister ik naar Jace. Ik ben nooit zo goed geweest in het bedanken van mensen en ik voel me nu dan ook heel erg ongemakkelijk. Ik vermijd het altijd zo veel mogelijk dat mensen dingen voor mij doen, waardoor ik dus nooit iemand hoef te bedanken. Het is voor mij het beste zo, maar ik heb nu niet veel keus. Jace geeft al zijn vrije tijd op om mij Engels te leren.

“Graag gedaan,” zegt Jace en dan komt Sam binnengelopen met een beker water en in zijn andere hand een paracetamol. Opgelucht slik ik het meteen door en dan val ik achterover met mijn hoofd op de kussens. Rust, denk ik bij mezelf. “Morgen weer verder?” vraagt Jace. Ik knik een beetje slaperig en Jace begrijpt dat ik nu liever alleen wil zijn en staat op van het bed.

Sam kijkt een beetje twijfelend, maar staat dan ook op. “I'll wake you up for dinner,” zegt hij. Het enige dat ik versta ik het woord 'dinner', dus ik ga er maar vanuit dat hij me wakker maakt voor het avondeten. Dat hoop ik dan maar, want ik weer zeker dat zodra ik uit mijn slaap kom ik honger als een paard zal hebben. Ik heb tenslotte al een poos niks meer gegeten en zelfs nog wat eten eruit gegooid gisteravond.

Plus, ik zal al mijn energie nodig hebben wil ik Engels blijven leren, want dat maakt me toch vermoeid. Dacht ik dat ik eindelijk van school af was, word ik ontvoerd en moet ik Engels gaan leren. Het lot heeft echt een aparte manier om mij te straffen zeg.

Langzaam dwalen mijn gedachten af en word ik steeds vermoeider totdat ik eindelijk in slaap val en diep in dromenland ben. Vreemd genoeg komt Sam daarin voor en stel ik hem niet voor als mijn kidnapper, maar is hij mijn vriendje. We zoenen en het lijkt in mijn droom wel een magisch moment. Hier moet ik zodra ik wakker word maar iets aan gaan doen, want het is echt niet goed om verliefd te worden op mijn kidnapper. Ook al noemde Jace het geen kidnappen, ik zou niet weten als wat ik het dan zou moeten zien. Ik werd een busje ingesleept en word nu hier tegen mijn wil vastgehouden.

Ja, het lot heeft echt een vreemde manier van doen.

Stem en reageer!

Het is niet zo'n lang hoofdstuk als dat ik had beloofd, maar het is een hoofdstuk en veel eerder dan ik had gezegt, met dank aan _just_amber_ , omdat zijn mijn honderdste volger was.

Als je een opdraging bij dit (of een ander verhaal) van een hoofdstuk wilt naar jouzelf, volg me dan en stuur me dan een privébericht dat je graag een opdraging wilt en dan het boek erbij zetten waar je het bij wilt.

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vinden! Laat het me weten en vergeet natuurlijk niet om te stemmen! Wees alsjeblieft geen stille lezer (zo iemand die nooit stemt en reageerd, maar wel de boeken leest, daar heb ik zo'n hekel aan!!!)

xXx