Varsja e diamantit

XLIII - Shprese

*Stefano*

Teodora ka disa dite qe rri e merzitur. Nuk flet shume, nuk eshte me e qeshur, nuk ka ate shkelqimin e meparshem. Ka 1 jave qe nuk ka pergjigje nga Serena. E ka marre ne telefon cdo dite, por e kote.

Gjate gjithe kohes eshte marr me punet e kompanise, duke plotesuar shkresa, duke shkuar neper takime, duke marre telefonata dhe pa Serenen te gjitha punet kane rene mbi te. Nga puna vjen e keputur ne shtepi dhe e para gje qe ben, me perqafon. Rrime ne divan per disa minuta, nderkohe qe une i perkedhel floket dhe ajo qetesohet.

Po rrinim ne nje qetesi te rehatshme, nderkohe qe ajo u ul ne tavolinen e punes, por koka ime bente shume zhurme.

Ajo ka te drejte te dije te verteten. Duhet t'i them jo vetem per Serenen, por edhe per veten. Nuk mund te vazhdoj duke ia mbajtur sekret. Me duhet t'i tregoj sa me shpejt.

"Teodora."

Nuk me degjoi.

Ajo ishte e ulur ne tavoline me disa letra dhe formulare, nje gote kafe dhe telefonin.

"Teodora duhet te dish disa gjera."

"Hm?"

Ne fytyre kishte nje shprehi konfuze dhe nuk e kishte mendjen tek une. I ishin formuar rrathe te zinj nen sy dhe syte e lodhur.

"Leri te gjitha dhe bej pak pushim."
Nuk ishte momenti i pershtatshem.

"Jo, jo kam akoma. Me duhet t'i perfundoj."

U hodha nje sy te shpejt letrave dhe kuptova qe Teodora thjesht po perpiqej te largonte mendjen me gjera te vogla.

"I perfundon me vone."i thash duke e marre ne krahe.

"Ca po-? Stefano te lutem! Me ler t'i mbaroj edhe ato. Serena i kishte nisur por..."

Aty syte iu mbushen me lote dhe ia plasi te qarit. E ula ne divan dhe e perqafova. Ajo u afrua me shume dhe ndenjem ashtu deri sa u qetesua...

"N-nuk e kutptoj? C-cfare i ka ndodhur? Ku eshte?"pyeste.

"Teodora..."mendova se duhet t'i thoja tani.

"Serena nuk eshte tip qe zhduket papritmas. Nuk ben gje pa u menduar 7 here dhe sidomos pa me treguar mua."

"Teodora duhet-"

"Cfare po ndodh?"dhe lotet dolen perseri.

"Teodora te lutem mos qaj. Te lutem mos."i fola duke ia fshire lotet nga syte.

"Mos qaj, ne rregull? Sepse dua te te them disa gjera."

"C-cfare...gjerash?"

"Si fillim qetesohu dhe do te te them."

Ajo fshiu syte dhe pohoi duke tundur koken.

"Ti e di qe une kam shume klube apo jo?"

"Mhm."pohoi ajo.

"Epo, klubet nuk jane e vetmja gje me te cilat merem. Shiko, ato me sakte jane...maske..."

"Maske? Per cfare?"pyeti konfuze.

"Po ja...ti e di qe mafia eshte e perhapur ne te gjithe boten dhe..."

"TI JE PJESE E MAFIES?"pyeti e trembur Teodora. Syte e saj u zmadhuan, goja u hap nga habia dhe levizi.

"Teodora...nuk ke pse te trembesh. Je e sig-"

"MOS GUXO TE ME THUASH SE SIGURTE!! EDHE MASSIMO ESHTE PJESE E MAFIES?"

"Teodora. Merr fryme, qetesohu-"

"MOS ME THUAJ TE QETESOHEM!"
E dija qe reagimi i saj do ishte disi dramatik, por e paskam nenvleresuar. Te qenit pjese e mafies eshte gje e madhe, por nuk do te lija asgje t'i ndodhte asaj.

"TEODORA PO TE LUTEM TE QETESOHESH!"

Ajo me pa me syte e medhenj e habitur. Po prisja ndonje pergjigje ngacmuese, por ajo nuk foli me, mori fryme thelle dhe u ul. Cuditerisht prane meje duke u mbledhur si top, nderlohe qe i mbeshtolla krahet e mi rreth saj.

"Stefano...mos valle di gje cfare i ka ndodhur Serenes?"me pyeti me syte e perlotur.

I tregova cdo gje. Fije per pe. Nga fillimi. Si e nisa une jeten ne mafie, per Massimon, familjen e tij, timen, e deri ne momentin qe po flisnim.

Pasi i tregova, nuk foli per pak. Po rrinim te dy ne qetesi, ajo duke menduar, une duke shpresuar se nuk do ndryshonte gje. Ajo nuk do te largohej dhe...ndoshta mund te- ndoshta mund te perfundonim bashke...pergjithmone...

Qetesi u be e padurueshme, madje sikur po me torturonte. Qetesia e Teodores me mbante ne ankth.

"Dua te me premtosh dicka."

Kur ajo foli, me kapi ne befasi. Nuk prisja te me fliste, ose te pakten jo kaq shpejt.

"Cdo gje." Do i premtoja cdo gje, vetem te mos largohet.

"Mos me ler kurre!"me tha me lote ne sy.

Si mund ta beja? Edhe po te doja nuk me le ajo vete. Por si mund te doja te largohesha prej saj?

"Asnjehere!" I premtova duke e pare drejt e ne sy.

Ajo buzeqeshi dhe u afrua te me puthte duke me perqafuar.

*Helena*

Diego. Djali yne i vogel. Eshte kaq i qete, i embel, si engjell.

Eshte kaq i vogel sa ndonjehere Francesko ka frike ta mbaj ne krahe.

Pasi u cova nga shtrati dhe mund te vazhdoja ditet normal, shume njerez sollen dhuratat e tyre. Rroba te bardha, si simbol i pastertise dhe qetesise, lodra, arinj te bute qe te mos vritet nderkohe qe luan, muzike dhe shume gjera te tjera.

Ndonjehere kur Diego eshte duke fjetur Francesko shkon prane dhe e cmon. Afrohem dhe une dhe e shoh duke buzeqeshur.

"Eshte tamam si engjell."

"I ka ngjare nenes se tij."ma ktheu duke me puthur.

Kur dolem nga dhoma, shkuam ne shtrat.

Francesko po punonte ne laptop, nderkohe une po lexoja.

Pas disa minutash, ne ekran me zune syte emrin e Serenes.

"Ende nuk e keni gjetur Serenen?"

Zhdukja e Serenes na trishtoi te gjitheve. E duam shume dhe me padurim presim qe te kthehet perseri.

"Akoma, por jemi prane. Po punojme te gjithe dhe po pyesim kedo. Mos u merzit, Serena do te kthehet."dhe me puthi ne faqe.

"Tani fli se eshte shume vone."

*Massimo*

Nuk po me shkonte asgje sic duhej.
Te gjithe ishin ne kerkim te Lorenzos.
Cdokend qe dinte dicka e kemi marre ne pyetje. Kemi mundur te arrijm edhe prane Lorenes dhe Adrianos, por nuk mund te sulmonim. Te pakten akoma jo. Gjerat nuk kisha ndermend t'i lija me pak. Puna e djemve ka qene e fuqishme. Nuk kane pushuar dhe kane shpresa per te ardhmen, ama une nuk po duroj dot me sa ta kem perseri ne krahet e mi. Ta perqafoj, ta puth, aroma e saj e embel qe te kenaq, buzet e saj te buta qe te bejn te humbasesh sensin e cdo gjeje. Duhet ta gjej sa me shoejt, perpara se te cmendem.

______________________________________

Arrivederci!💋