The Living Dead (Tragic Story #2)

Chapter 1

Arise

I reached out for the dead leaves, still hanging on the tree branches. Pinasadahan ko ng tingin ang malaking puno. Halos wala na itong mga dahon. Nga naman, tag tuyot ang panahon ngayon. Akala mo'y nasa horror movies ka kung katabi mo ito, na halata namang walang buhay at mamamatay na. Gayunpaman, sa pinaka mababang bahagi, nandun ang nag iisang sanga na may tuyong dahon na ilang sandali lang ay mahuhulog na.

Kinuha ko iyun at ang iba pang tuyong dahon hanggang sa wala ng natira kundi ang sanga lang.

"I won't prolong your agony, Mr. Tree.." I whispered in between my sigh and breath.

The wind blows softly, my hair along with my white dress dances with it. The sky's so gloomy and grey. But no trace of thunders and lightning. Few minutes, the rain pours. I wait for it to fall onto me. I feel it. The coldness and how it is dripping from head to toe. I lightly smiled.

This is how it feels like. A weird feeling I have.

"Hoy Zarina! Para kang tanga dyan! Basang basa kana! Ano wala kang balak sumilong?" Naputol ang pagmumuni ko sa sigaw ng aking kaibigan.

I turned to her. Nakasilong siya sa may covered court, di kalayuan sa kinaroroonan ko.

"Good bye Mr. Tree.." bulong ko ulit bago pumunta sa kaibigan at sumilong.

"Anong nangyari sayo? Naengkanto ka ba, hah? Mukha kang elemento kanina, alam mo yun!"

Pinasadahan niya ako ng tingin habang umiiling iling.

"Mukha nga talaga. Puting bestida, mahaba ang buhok, sa tabi ng patay na puno. Naku, mukha ka ngang elemento. Tabi tabi po." Humagalpak siya ng tawa. Napahawak pa sa tiyan, para bang hindi na makahinga kakatawa.

I glared at her, though. I shooked my head in disbelief. She has that attitude even before. She never changes. Very lively. Noise. Talkative. And in fact, sometimes irritating. But I got used to it. I never mind her presence when she's present.

Honestly speaking, we're not friends. We knew each other, that's certain. But not friends. It's just that, I didn't know the right term for the relationship we have. We hang out, yes. But I am also sure that we're not really friends.

Duh. But to not confuse others, I say we are friends. So, the story ends.

"Kainis naman kasi! Bakit dito pa tayo pinag linis ni Senior? Pwede namang sa garden na lang o sa tabing pool. Bakit dito pa sa likuran! Eh, parang gubat na ito oh! Kanina pa tumatayo balahibo ko rito, eh. Parang patay ang buong paligid!"

See? She's really noisy. Puro siya reklamo at madalas dakdak ng dakdak.

She's right. Walang buhay ang paligid. Idagdag mo pa ang madilim na langit at mga punong walang dahon.

"Ano ba Zarina? Ikaw ba yan o sinapian ka nga ng elemento? Kanina pa ako salita ng salita dito, hindi ka man lang sumasagot!" She ranted.

I remained silent. I was busy observing the environment.

"Hoy! Ano ba? Sagutin mo ako!"

"Mas okay dito Tonett. Kaysa namang doon tayo pero kasama sina Vivian at Marie." Pagpapa alala ko sa kanya tungkol sa dalawang taong naka sabunutan niya kahapon lamang.

Bumuntong hininga siya, tila ba may naalala. She grimaced a bit.

"Sige na nga"

I smiled at her. Tumila ang ulan pagkalipas ang ilang minuto. Nagpasya kaming bumalik sa loob ng mansyon at mukha namang nalinis na namin ang parteng likuran ng mansyon.