Bloed In De Bloemenwijk

1. Leven in de Bloemenwijk

Het was één september. In de Bloemenwijk was het nog donker. Om half zeven klonk het geluid van een wekker, een vervelende en luide piep. Dat geluid was door de hele straat te horen en kwam van huisnummer één. In de kamer van slager Tom Poels stond een eenpersoonsbed, een bureau en de muren hadden vleeskleurig behang, de favoriete kleur van deze beenhouwer. Aan de muur hing een scheurkalender met de datum: 1 september 2009. Toen Tom zich had aangekleed, sjokte hij naar beneden en deed hij zijn winkeldeuren open.

Net op dat moment klonk er het geluid van een telefoon. Anneleen Puts, wonend op huisnummer negentien, nam op. De beller was haar moeder die haar kleinkinderen Sarah en Andy Peters veel plezier wenste op hun eerste schooldag. Zo snel mogelijk legde Anneleen de telefoon op, maar het was al te laat: Andy stond al in de keuken. Toen Anneleen de vierjarige vroeg of hij terug wou gaan slapen, begon hij te huilen en maakte hij het hele huis wakker.

Van dat gehuil werden de bewoners van nummer zeven wakker. Edward en Annelies stonden op en ontbeten samen met hun twaalfjarige dochter, Sam. De drie bespraken wie er na school mee zou gaan met Sam naar het ziekenhuis, want ze had een aangeboren hartafwijking en moest op een controle. Plots hoorden ze een geluid van boven komen. Waarschijnlijk hun oudste dochter die opstond. Toen ze beneden kwam zag Edward dat haar handen vol gekleurde stift hingen en hij vroeg zich af wat ze had zitten uitspoken.

In huis eenendertig werd bewoonster Lydia Abrams wakker van een kus op haar wang. Zij en haar man Frans waren op één september zestig jaar getrouwd. Toen de twee naar beneden gingen zag Lydia dat Frans pannenkoeken, eieren en ander lekkers had gemaakt. Ze deed voorzichtig een stapje naar hem toe en nam zijn rimpelige hand vast. Omdat Frans' ring tijdens een roofoverval, tien jaar geleden, gestolen werd, had het koppel toen een tatoeage van een hartje laten zetten, als teken van hun eeuwige liefde. Terwijl ze samen hun ontbijt opaten, hoorde Lydia hoe er iets via de brievenbus in de deur, op de mat viel. De krant hadden ze al en brieven kwamen niet zo vroeg, dus samen met Frans ging Lydia kijken. Op de mat lag een envelop zonder opschrift. Frans opende hem en haalde er een kleurrijke kaart uit. De afzender, met een bijzonder slordig handschrift, feliciteerde hen met hun diamanten huwelijk. Terwijl Frans de kaart las en de tekening bekeek - hij wou dat hij kon zeggen dat het mooi was, maar jammer genoeg kon Frans echt niet zien wat de tekening nu precies moest voorstellen - trok Lydia de voordeur open en zag ze Roos Valcke, wonend op nummer zeven, wegfietsen. Lydia riep haar, Roos keek om en zwaaide naar haar. De handen van de tiener, die volledig in het zwart gekleed was, hingen vol stift. Wat jammer voor het meisje dat het koppel geen vormen in de tekening kon herkennen, maar ze wisten wel dat Roos niet echt bekend stond om haar tekentalent. Roos kon wel wat piano spelen en zingen, had Frans eens van iemand in de straat gehoord, en hij vond dat ze zich erbij moest neerleggen dat ze nu eenmaal niet mooi kon tekenen. Maar ja, het ging natuurlijk om het gebaar.

Terwijl Roos het einde van de straat bereikte, stond Emiel Blanckaert voor zijn raam. De oude, blinde weduwnaar was nog maar pas in de Bloemenwijk komen wonen met zijn hond, Bones. Zijn woning stond helemaal op het eind van de straat, zelf wist hij niet wat voor groot stuk land hij bezat. De eenzame man, die niet eens wist hoe zijn vrouw, zijn hond of hijzelf eruitzag, bezat 'het kasteel van de Bloemenwijk'. Het oude landhuis -dat meer weghad van een kerk dan van een huis- was omgeven door bossen, velden en riviertjes. De hoge bomen voorzagen het huis van schaduw, waardoor zijn stuk land altijd in duisternis gehuld was. Zijn buren hadden dan ook geen idee hoeveel euro hij voor dat kasteel had moeten neertellen. Zelf zouden ze zijn grond maar al te graag bezitten, maar Emiel had geen idee hoe mooi zijn kasteel was.