Trust Fix Hope

1. Nieuw en Onbekend

Hij keek behoedzaam over zijn schouder en een langzame grijns gleed over zijn gezicht. Het kon niet anders of hij werd gevolgd door alle drukke straten heen, smalle stegen en ook nu terwijl hij voortsnelde in richting van de duinvalleien die steeds meer werden bezet door strandhuisjes of grootse villa's. Lance erkende dat zijn tweede schaduw onopvallend te werk ging en amper geluid maakte. Alleen Lance was zo geoefend door ervaring dat hij makkelijk eigenaardigheden uit zijn omgeving kon oppikken. Zijn achtervolger had geen idee met wie hij te maken had. Aangezien Lance bepaalde waar hij heen liep, was hij in het voordeel. Zo kon hij de stalker zelf in een hinderlaag lokken. De val sloot zich steeds dichter. Nog even en dan had hij hem.

Een aantal meters verderop bevond zich een dal omringd door bochtige naaldbomen. Als hij op dit tempo bleef lopen. En als hij zijn achtervolger goed had ingeschat. Zou het net op het juiste moment dicht klappen. Figuurlijk gesproken dan. Hij kon haast niet wachten op de confrontatie en de stalker te overrompelen en ontmaskeren.

Evany had heel veel moeite gedaan om hem op te sporen. Hij was iemand die er goed in was op te gaan in de massa en onopgemerkt te blijven. Veel mensen hadden hem beschreven als ongrijpbaar en vingervlug. In geen enkele databank of document was een foto van hem te vinden. Evany had geen steen onomgekeerd gelaten. Ze had bergen verzet en nu had ze hem eindelijk gevonden. Tenminste dat hoopte ze. De zweetdruppels vormde zich op haar voorhoofd. Man, wat was hij snel zeg, dacht Evany met enige bewondering. Niet dat ze het niet kon bijhouden, maar ze had nog niet veel mensen ontmoet die zich zo moeiteloos voortbewogen. Er was een minieme kans dat ze de verkeerde achtervolgde. Maar hij voldeed aan de uiterlijke beschrijving en ze had iemand hem met de naam, Lance, horen aanspreken. Hij koos voor de sluiproutes en stille steegjes. Dat zei al genoeg toch? Waarom kon ze nou niet de moed verzamelen om op hem toe te stappen? Ik wacht gewoon eerst tot hij in een wat rustigere omgeving is voor ik stappen onderneem, hield ze zichzelf voor. Stiekem was het gewoon een sneu excuus om de confrontatie uit te stellen. Evany twijfelde. Stel je voor dat hij nou eens niet wilde helpen? Door al die twijfels was ze hem opeens uit het oog verloren.

Ze stond in een kom met zand en voor zich zag ze een halve natuurlijke cirkel van naaldbomen. Waar was hij heen gegaan? Ze checkte het zand op voetsporen. Aah, daar bevonden zich kleine kuiltjes. Tussen die dicht opeenstaande bomen en een wat laaghangende tak. Straks zou ze hem uit het oog verliezen, vanwege haar dwalende gedachten. Waar was hij? Ze versnelde haar pas. Er werd op haar hulp gerekend en ze kon het niet nu laten af weten.

Tussen de naaldbomen door gelopen, verdwenen de voetsporen en ze zag ook nergens een gestalte lopen. Ze wilde net de bomen om haar heen wat beter bekijken, toen er gekraak achter haar klonk. Ze wilde zich net omdraaien, toen er iets loodzwaars bovenop haar viel dat de lucht uit d'r longen perste. Ze klapte op de grond met het gewicht er bovenop. Haar zicht werd wazig en ze snakte naar lucht.

Haar eerste heldere moment hoorde ze iemand aarzelend zeggen, 'Je.. je bent een meisje'. Ze merkte dat hij over haar heen boog. Hij schoof wat terug en streek verward door zijn haar, waarbij zijn donkere capuchon naar achter viel. Van zijn verbazing gebruik makend, rolde ze met veel kracht zichzelf en hem om.

Nu waren de kansen gekeerd.

Nu was zij het die hem op de grond drukte.

Ze trok haar mes tevoorschijn en vervolgens drukte het zachtjes tegen zijn keel.

Evany klakte met haar tong. 'Foei, je zou er toch op berekend moeten zijn. Dat meisjes ook een bedreiging kunnen vormen.' Lance leek overrompeld, maar begon toen zachtjes te lachen. Evany trok voorzichtig een mondhoek op, maar haalde haar hand niet weg. Eveneens bleef ze hem op de grond drukken.

'Oké, oké, ik geef me over'

Om zijn woorden kracht bij te zetten, stak hij zijn handen langzaam in de lucht.