Flatmate (H.S)

1.თავი

- მომენატრები - მეუბნება აკანკალებული ხმით
- მეც მომენატრები დათუნია - ვამბობ და ჩემოდანს ხელს ვავლებ.
- კარგი ფრენა - მეუბნება ის ბოლოს
- შენც ისევე - ვეუბნები მეც და ერთმანეთის საწინააღმდეგო მიმართულებით მივდივართ.
ორივე ჩვენი ოცნების ასასრულებლად.

6 წლის შემდეგ

- ორსულად ხართ - მეუბნება ექიმი რომელიც ჩემს წინ ზის
- უკაცრავად ?- ვეკითხები ექიმ გაოცებული - მგონი რაღაც შეცდომაა - ვამბობ განერვიულებული
- მისი კლარკ შეუძლებელია ასე იყოს - მპასუხობს ექთანი
- ჯანდაბა - ვოხრავ და თითბეს ნერვიულად ვათამაშებ.
- ორსულობის შეწყვეტა გნებავთ ?- მეკითხება ექიმი , ალბათ ხვდება ექიმი , რომ ეს ბავში არ მინდა.
- არა , ამას ვერ ვიზამ - თავს ვაქნევ მაშინვე. ბავშვს ვერ მოვკლავ, მე კი ვიცი რომ ჯერ პატარა არსება რომლიც ცემში ცხოვრობს რელურად პატარა უჯრედია მაგრამ მაინც.
- მაშინ შეგიძლიათ გაშვილოთ . ბევრი ოჯახია რომელსაც ბავში სჭირდება და ვერ აჩენენ - მეუბნება ექიმი
ღრმად ვოხრავ და ფეხზე ვდგები.
სავადმტყოფოდან დაბნეული გამოვიდივარ . რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო ეხლა ? 

ჩემი და ჩემი მეგობრების ნაქირავებ სახლში მივდივარ , რომელიც ავსტრალიაში ჩამოსვლისას ვიქირავეთ.
კარის გაღების თანავე ნეითს ვხდავ რომელსაც მხოლოდ საზაფხულო შორტები აცვია და სავარძელზე არის წამოწოლილი.
- რაო ექიმმა ?- მეკითხება ყოველგვარი მისალმების გარეშე . ჩანთას ძირს ვაგდებ და პატარა სავარძელზე ვჯდები.
- ორსულად ხარო - ვამბობ და ვოხრავ
- რა ? ვისგან?- მეკითხება ნეითი და ამჯერად ჩემსკენ იჩოჩებს .
- ჯეისის - ვამბობ ოხვრით თვალები აცრემლებული მაქვს
- არ ვიცი რა  ვთქვა - ამბობს ოხვრით - რას აპირებ?
- ბავშვს ვერ მოვკლავ - ვამბობ ოხვრით - ალბათ ლონდონში დავბრუნდები , გავაჩენ , ფულსაც შევაგროვებ და ბავშვს გავაშვილებ - ვამბობ დარწმუნებული - შემდეგ კი ისევ გავაგრძელებ მოგზაურობას
- ჯეის როდის ეტყვი ?- მეკითხება ნეითი
- არ ვიცი ... ეხლა კი წავალ დავისვენებ - ვამბობ და სავარძელიდან ვდგები და მეორე სართულის კიბეებისკენ მივდივარ.
- ლიზა - მეძახის ნეითი .
- ხო ?- მისკენ ვტრიალდები
- ყველაფერი კარგად იქნება- .
მას უბრალოდ თავს ვუქნევ და მეორე სართულზე ავდივარ.

***

თვითმფრინავიდან ჩამოსვლის თანავე ვიგრძენი ლონდონის ნესტიანი სუნი . საერთოდ არ მენატრებოდა აქაურობა . თავი გავაქნიე და აეროპორტიდან გასვლის გზის ძებნა დავიწყე . წინ მივიწევდი და ჩემს გარშემო ჩოჩქოლით მოსიარულე ხალხს ყურადღებას არც კი ვაქცევდი სწორედ ამ დროს დავეჯახე ვიღაცას და მიწისკენ გავექანე დავეცემოდი კიდეც ვიღაცის ძლიერი მკლავები, რომ არა .
- უკაცრავად - მითხრა პილოტი ფორმაში გამოწყობილმა მწვანე თვალება ბიჭმა.- კარგად ხართ ? ძალიან დიდი ბოდიში წინ არ ვიყურებოდი- მითხრა და თან სახეზე მაკვირდებოდა.
- არაუშავს - ვუთხარი ღიმილით
- კიდევ ერთხელ გიხდით ბოდიშს, ეხლა კი მეჩქარება - ამბობს ბიჭი და გვერდს სირბილით მივლის .
მე კი გზას ვაგრძელებ. აეროპორტიდან გასვლის თანავე ვაჩერებ ტაქს და შიგნით ვჯდები. ლიამის სახლის მისამართს ვკარნახობ .
ლონდონი საერთოდ არ მომენატრები , მხოლოდ ოჯახის წევრები მენატრება რომელთა გარეშეც 6 წელი ვიცხოვრე.

ტაქსი ლიამის ბინასთან ჩერდება მხღოლს ფულს ვუხდი და ტაქსიდან გამოვიდივარ თან ჩემი ჩემოდანი მიმაქვს. ლიფტში შესლისას უკვე ვგრძნობ ნერვიულობას.
ლიამს ამ ექვი წლის განმავლობაში პირველად არ ვხვდები . ის რამდენჯერმე იქ ჩამოვიდა სადაც მე ვიყავი პირველად საბერძნეთში  , მეორედ ბრაზილიაში და ბოლოს 2 წლის წინ ნიუ - ორკში ახალს წელს . გარდა ამის ხშირად ვუგზავნიდი სურათებს სხვადასხვა ქვეყანის ხედებით.
ამ დროის მანძილზე ძალიან მენატრებოდა ჩემი ოჯახი და ლიამი მაგრამ მოგზაურობის შეწყვეტაზე არც კი მიფიქრია . ეხლაც ასე ვარ ერთი სული მაქ როდის წავალ ლონდონიდან .

როდესაც ლიპტი  გაჩერდა. ლიამი ბინის კარი ვიპოვე და ზარის ღილაკს დავაჭირე.
კარი გაოცებულმა ლიამმა გაღო.
- ლიზა აქ რას აკეთებ?- მეკითხება გაოცებული და გახარებული
- სურპრიზი ? - ვამბობ ღიმილით და ლიამი დიდ მკლავებს ვგრძნობ ჩემს გარშემო გულში მიკრავს.

-----------------

ძლივს დავწერე რაღაც😂იმედი მოგეწონათ და დააკომენტარებთ 💘