Bu günde tıpkı geçen sefer ki gibi yeni güne merhaba diyecek ve zayıf ritmine inat homurdanan kalbime ben mutluyum diyeceğim.
“ Yalnızlığımla mutluyum”
Ve yine yalancı diye çığıran bir itiraz bastıracak içsesimi. Bu kelimeler neredeyse iki yıldır seni anlatmıyordu hamlığını hoş gör. Çok daha zordur insanın kendini anlatabilmesi. Beni en iyi sen anlarsın ne de olsa değil mi?
Biliyorum bu sorunun cevabı “değil” olacak. Çünkü yine en zoru anlayabilmesidir insanın kendini.
Ama yalan değil az önce söylediğim gibi sevgili ben. Gerçekten yalnızlığımla mutluyum ben. Yalnızlık hep soğukmuş gibi betimlenir oysa aslında en çok o sarmalar bizi hayatta. Onun kollarına terkedilir ve çoğu zaman ona anlatırız söylemeye cesaret edemediklerimizi. Ve o her seferinde cefakâr bir ana gibi koşulsuz açarken kollarını her türlü hüznümüze, biz inatla ondan kaçmak isteriz. Hüznümüze! Çünkü biz onunla sadece yorgun kalplerimizden dökülen gözyaşlarını paylaşmak isteriz. Hani aslında görmesi gerekenlerden korkuyla sakladıklarımızı…
Ben mutluyum yalnızlığımla sevgili ben. Seviyorum kalbimle dünya arasına mesafe koymayı. Kolay değil o sınırı korumak dünyanın karmaşasından. Ne kırılacak kadar yakın ne de içimdeki insan olma güdüsünü kaybedecek kadar uzaktayım hayattan. Acımasızca ama güvenli, belki heyecansız ama huzurlu…
Hadi ama bunu yapmayı öğrenene dek kaç enkaz kaldırdın yüreğimden. Kaç çatlağın daha sıvayamadan kanadığını izledin çaresizce.
Diyorum ya sana mutluyum ben işte kurcalama daha fazla. Sadece güven bana çünkü ben sana hiç yalan söylemedim tıpkı yalnızlığıma söylemediğim gibi. İnan bana ben mutluyum yalnızlığımla…
Merve Deniz
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatın içinden notlar - 1
RandomHayatın için gözlemlediğim bazen hiç tanımadığım biri çoğu zaman kendi hakkımda karaladığım satırlar ...
