De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

29. Torentje van Pisa in het zwart

'Zijn we dat dan?'

Zijn vingers bleven rusten achterin haar nek. 'Wil je niet? Dat is niet erg, ik kan op de grond gaan slapen… Ik bedoel…'

Ze grinnikte en legde een hand op zijn mond. 'Het is allemaal zo ingewikkeld, Alex.'

Toen dook ze onder het dekbed dat naar naar Alex rook. Naar citroenen. Hij deed hetzelfde en een moment later voelde ze zijn lippen op die van haar. 

Waar ben je bang voor?

Ze was voor een heleboel bang. Toch kuste ze hem terug, duwde haar hele lichaam tegen dat van hem aan. 

'Ik dacht dat het ingewikkeld was,' mompelde hij in haar nek voor hij zijn lippen over haar huid liet dwalen.

'Dat is het ook.'

Toen ze de volgende morgen wakker werd, was Alex verdwenen. Isa overwoog om nog even te blijven liggen, maar stond toen toch maar op. 

'Mam, wat zou jij doen als Alex en ik een relatie hadden?' 

Haar moeder die net een slok karnemelk genomen had, verslikte zich. Isa klopte haar voorzichtig op haar rug. 

'Alex en jij? Hij is je broer!' zei ze, terwijl ze een wenkbrauw optilde.

'Stiefbroer en klasgenoot. Hij voelt niet als familie.'

'Maar het is familie,' zei Bram die de keuken inliep.

Isa werd rood, omdat hij het waarschijnlijk allemaal gehoord had en ze wilde niet dat hij het wist. 

'Ik snap best dat jullie nu in een lastige situatie zitten,' zei haar moeder met een lachje en ze nam nog een slok karnemelk.

Isa gruwelde van karnemelk - van melk in het algemeen. Volgens haar moeder ging ze als kind altijd huilen wanneer ze melk moest drinken. 

'Jullie zijn nu familie.' Alex' vader zou het absoluut nooit goedkeuren, dat was duidelijk. 'Wat doe je als het uitgaat? Ik hoop toch wel dat je moeder en ik de rest van ons leven bij elkaar zullen blijven. Bovendien is het idee alleen al belachelijk.' Hij schudde lachend zijn hoofd. 

Isa viste een paar boterhammen uit de broodtrommel en begon ze te smeren alsof ze niets gevraagd had. Alleen liet Bram het er niet bij zitten.

'Waarom wil je dat weten, Isa? Is er iets tussen Alex en jou?'

Ja.

'Ik was gewoon benieuwd hoe jullie er over dachten.' 

Ze probeerde ondertussen uit alle macht te denken aan iets kouds en niet aan Alex, aan hoe zijn lichaam warm was geweest tegen dat van haar.

'Waar zijn de jongens eigenlijk?'

'Voetbalwedstrijd,' zei Bram schouderophalend. 'Eén of andere oefenwedstrijd, geloof ik. En Nick is natuurlijk bij zijn beste vriend Stefan.'

'Simon,' verbeterde Isa automatisch. 'De naam van zijn beste vriend is Simon. Misschien moet ik eens een keer gaan kijken bij die voetbalwedstrijden.'

'Ja!' zei haar moeder enthousiast. 'Dat zullen de jongens leuk vinden! Jullie moeten als jongelui ook dingen samen doen.'

Vooral Wouter natuurlijk.

'Uit welk boek heb je dat nu weer? Hoe om te gaan met een lapjesgezin? De patchworkfamilie?' Isa snoof spottend. 

'Wat te doen wanneer je stiefkinderen elkaar te lijf gaan? Dat is ook een optie,' zei toen een stem en ze draaiden zich alle drie om naar de achterdeur. Jamie was binnen komen lopen en het was alsof hij daar altijd al gestaan had.