Ποτέ πιο Μόνοι

[33] Πικρία

Αν και δεν μου αρέσει που το παραδέχομαι, επειδή με κάνει να αισθάνομαι σαν ένας άνθρωπος όχι και τόσο καλός, αλλά κοιμάμαι καλύτερα από τότε που σταμάτησα να έχω στο νου μου τον Σάββα. Ήταν μια εκκρεμότητα, μια ευθύνη. Για κάποιον λόγο έτσι το έβλεπα. Ίσως επειδή κατά βάθος αυτό ήταν.

Νομίζω ότι μέσα μου κατηγορώ λίγο την Βιολέτα, επειδή εκείνη με ώθησε προς το μέρος του. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσε να ξέρει, και πως ήθελε το καλό μου - γιατί και τα δυο ισχύουν -, όμως δεν παύω να νιώθω μέσα μου έναν θυμό. Είτε προς εκείνην, που με επηρέασε, είτε προς τον εαυτό μου γιατί αφέθηκα να επηρεαστώ. Αλλά δεν πειράζει. Ή, καλύτερα, δεν πειράζει πολύ. Γιατί ο Σάββας στεναχωρήθηκε. Αλλά θα του περάσει.

Για κάποιον λόγο νιώθω μια αγωνία όσο κατευθύνομαι προς την αίθουσα διαλέξεων. Έχω μονίμως το άγχος μήπως αργήσω, επειδή κάτι τέτοιο σημαίνει ότι θα χάσω την κουβέντα με τον Σαμψών, όμως πάντα τα καταφέρνω και φτάνω πριν απ' όλους. Σήμερα όμως άργησα λίγο. Υπολόγισα να είμαι εκεί δέκα λεπτά νωρίτερα αντί για τα είκοσι των προηγούμενων εβδομάδων, για να φτάσω κι εγώ περίπου την ίδια ώρα με τον Σαμψών. Οι περισσότεροι τώρα είναι ήδη εκεί. Τους ξεχωρίζω από μακριά. Και καταλαβαίνω το τι μου κόστισε αυτή η αργοπορία μου όταν βλέπω την στρουμπουλή κοπέλα, αυτή που την περασμένη εβδομάδα με έσπρωξε, να κάθεται δίπλα στον Σαμψών.

Νιώθω το στομάχι μου να στρίβει. Για λίγο δεν είμαι σίγουρη τι να κάνω. Αρχίζω να περπατάω πιο αργά και να ζυγιάζω τις επιλογές μου. Παρατηρώ την άλλη κοπέλα από μακριά. Δεν φοράει στολή. Συνειδητοποιώ ότι ούτε και τις προηγούμενες φορές φορούσε, αλλά τώρα καταγράφηκε το γεγονός στον εγκέφαλό μου. Φοράει μια στενή μπλούζα με βαθύ ντεκολτέ κι ένα τζιν ακόμη πιο στενό. Έχει φτιάξει τα μαλλιά της και είναι βαμμένη. Διακριτικά μεν, αλλά φαίνεται.

Δεν μου παίρνει και πολλή ώρα να αποφασίσω. Περνάω δίπλα τους και χαιρετάω τον Σαμψών μ' ένα νεύμα. Με χαιρετάει κι εκείνος κάπως αργά, μουδιασμένα. Η κοπέλα με κοιτάζει με τα χείλη σουφρωμένα σαν να θέλει να μου δείξει το κραγιόν της, και καταλαβαίνω από το βλέμμα της πως με αντιπαθεί. Τώρα βλέπω τον λόγο. Όπως βλέπω και το γιατί αποφάσισε να με σπρώξει. Ίσως είναι διαγωνισμός για εκείνη, και ίσως γι' αυτό να πρόσεξε τόσο τον εαυτό της. Για να σιγουρευτεί πως θα νικήσει.

Κάθομαι στη θέση μου και μου φαίνεται λες και η καρέκλα μου έχει καρφιά. Η καρδιά μου σπαρταράει και τα μάτια μου τσούζουν. Η κοπέλα εμφανώς προσπαθεί να προμοτάρει τον εαυτό της για να κερδίσει την προσοχή του Σαμψών. Έχει ντυθεί όμορφα, έχει βαφτεί... Κι έπειτα είμαι εγώ, που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αναδείξω εμένα. Φοράω την στολή μου, έχω τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω σε δυο γαλλικά κοτσίδια όπως ακριβώς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, κι έχω να πιάσω στα χέρια μου καλλυντικά από την τελευταία μου άδεια στην Αθήνα.