Ποτέ πιο Μόνοι

[26] Νηνεμία

Δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω αυτή την πληρότητα που αισθάνομαι, αυτήν την παράξενα απεριόριστη ελευθερία. Ξαφνικά δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Ξαφνικά δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Ξαφνικά δεν χρειάζεται να μετράω τις λέξεις μου, να προσέχω τι θα ξεστομίσω. Δεν χρειάζεται να προσέχω τι φοράω, δεν χρειάζεται να προσέχω πού πάω, δεν χρειάζεται να αγνοώ τους φίλους μου, δεν χρειάζεται να διορθώνω πράγματα για τα οποία δεν φταίω, δεν χρειάζεται, δεν χρειάζεται, δεν χρειάζεται...

Αυτό που ζω τώρα είναι, στην πραγματικότητα, φυσιολογικό. Αλλά με μπερδεύει. Και με συνθλίβει το γεγονός ότι είχα ξεχάσει το πώς είναι να είμαι φυσιολογική. Τώρα τρώω καλύτερα, κοιμάμαι καλύτερα, ηρεμώ ευκολότερα, δεν έχω αυτό το το καζάνι με το λάδι πάνω απ' την καρδιά μου που μέσα στην ημέρα χυνόταν κι έστελνε το ζεματιστό του περιεχόμενο δεκάδες φορές επάνω στα σωθικά μου. Αισθάνομαι μονίμως μιαν ανακούφιση, σαν η καρδιά μου να βουλιάζει ανάμεσα στα άλλα όργανα και να βολεύεται και να χαλαρώνει, σαν οι πνεύμονές μου να φουσκώνουν σαν ασκοί για να μου παρέχουν μπόλικη ζωή με το οξυγόνο τους, σαν το στομάχι μου ξαφνικά να λύθηκε από εκείνον τον κόμπο που ήταν μονίμως γυρισμένο. Κι όλα αυτά με κάνουν να λυπάμαι τον εαυτό μου γι' αυτό που πέρασα, αλλά και να χαίρομαι για 'μένα που κατάφερα να βρω τη δύναμη να το αφήσω πίσω.

Οι περισσότεροι γνωστοί μου στους οποίους έχω μιλήσει δεν καταλαβαίνουν το πόσο άσχημο είναι αυτό που πέρασα. Μου λένε ότι το βλέπω έτσι επειδή συνέβη σ' εμένα, ή ότι φουσκώνω την ιστορία για να τραβήξω την προσοχή. Μου λένε πως υπάρχουν και χειρότερα, κι ότι να χαίρομαι που δεν με χτυπούσε συστηματικά και δεν με απειλούσε με την βία του. Πιθανόν να με κατηγορούν μέσα τους που καθόμουν κι ανεχόμουν αυτά που μου έκανε. 

Σκέφτομαι όμως πως αυτή η κριτική τους στάση, αυτός αρνητισμός και αυτή η καχυποψία πηγάζουν από μέσα τους επειδή δεν έχουν βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση οι ίδιοι. Δεν μπορούν να κατανοήσουν το πώς είναι να είσαι μονίμως ένα ψυχικό κουρέλι επειδή ο άνθρωπός σου σε πιέζει, σε περιορίζει με έμμεσες απειλές, σε ελέγχει, σε δικάζει και σε καταδικάζει, σε κλείνει μέσα σ' ένα μικρό κλουβάκι και σ' αναγκάζει να κελαηδάς όμορφα για τους άλλους που σε βλέπουν και σε θαυμάζουν πίσω από τα κάγκελα και νομίζουν πως είσαι καλά επειδή εκείνος φροντίζει να σε παρουσιάσει έτσι μπροστά σε εκείνους που σε εκθέτει. Και δεν τους κατηγορώ που δεν μπορούν να καταλάβουν. Είμαι χαρούμενη γι' αυτούς, έτσι νομίζω. Αλλά τους κατηγορώ που ρίχνουν στους ώμους μου μιαν ευθύνη που είναι μεγαλύτερη από εκείνη που οφείλουν να μου επιρρίψουν, κι επειδή δεν προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν ότι, για να τους μιλάω, σημαίνει ότι τους χρειάζομαι. Ίσως είναι η καρμική μου τιμωρία για το γεγονός ότι αφέθηκα να τους ξεχάσω στο όνομα μιας κίβδηλης αμοιβαίας υποχώρησης.

Ξυπνάω τρομοκρατημένη καμιά φορά. Βλέπω στον ύπνο μου πως ο Κρίστιαν κι εγώ είμαστε μαζί ακόμη, πως εξακολουθώ να κελαηδάω όμορφα στο κλουβάκι μου για να γλιτώσω το ξύλο, πως εξακολουθώ να στερούμαι την κάθε μου ελευθερία επειδή τρέμω από τον φόβο μου σαν γάτα στο νερό. Ξυπνάω κλαμένη και με την αίσθηση ότι χρειάζομαι την μητέρα μου. Μετά από λίγο ηρεμώ, θυμάμαι πως έχω ξεμπερδέψει, πως όλα είναι καλά. 

Σε λίγο, άλλωστε, θα γυρίσω ξανά στο στρατόπεδο. Αν υποθέσουμε πως τώρα δεν είμαι απολύτως ασφαλής, εκεί δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχω σώας τας φρένας και μια φύλαξη τέτοιου επιπέδου, που ακόμη κι η μητέρα μου να προσπαθούσε να με πλησιάσει πίσω απ' τον τοίχο δεν θα μπορούσε να με δει ούτε στα δυο χιλιόμετρα. Θα είμαι καλά. Θα επιτρέψω στην ψυχή μου να αναρρώσει. Και στην επόμενή μου άδεια θα είναι όλα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.