How not to be shy

N I N E T E E N

Η μέρα που κάποτε ονειρευόμουν, μα τον τελευταίο καιρό ευχόμουν να μην έρθει, έφτασε.

Σήμερα φεύγω.

Βρίσκομαι την αγκαλιά του Αχιλλέα και απλά κοιταζόμαστε, χωρίς να μιλάμε.

Όλο το βράδυ μιλούσαμε εξάλλου. Έμεινα μαζί του χθες.

Ίσως το καλύτερο βράδυ που έχω περάσει από τότε που γεννήθηκα.

Αρχικά ξεκινήσαμε να μιλάμε για τότε που είπε πως θα με βοηθήσει να σταματήσω να ντρέπομαι. Τόνισε πως δεν τελειωσαμε ποτέ αυτά τα μαθήματα και πως ακόμα ντρέπομαι το ίδιο.

Ύστερα θυμηθήκαμε τα βράδια εκείνης της 5ημερης.

Ακολούθησαν οι μέρες που είμασταν απόμακροι ο ένας από τον άλλον επειδή νιώθαμε άβολα με όλο αυτό που είχε συμβεί.

Μετά τα φτιάξαμε και παρ'όλο που ο Αχιλλέας είναι ο μεγαλύτερος ζηλιάρης, είμαστε ακόμα μαζί.

"Πρέπει να ετοιμαστώ" μουρμουραω κάνοντας κύκλους με τον δείκτη μου, πάνω στο γυμνό στομάχι του.

"Πρεπει;" ζητά γι ακόμη μια φορά επιβεβαίωση απογοητευμένος και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Σηκώνομαι σιωπηλά και αρχίζω να ντύνομαι ώστε να μην αρχίσω να κλαίω ξανά.

●●●

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο και στεκόμαστε μπροστά από την θύρα στην οποία θα πρέπει να μπω.

Τα μάτια του Αχιλλέα δεν έχουν φύγει λεπτό από πάνω μου. Με κοιταει διαρκώς από πάνω μέχρι κάτω χωρίς να μιλάει.

Βλέπω τον αδελφό μου με την Λυδία και την μικρή στην αγκαλιά της, να πλησιάζουν, και από πίσω πλησιάζουν οι γονείς μου. Αυτόματα πιάνω το χέρι του Αχιλλέα και το κρατάω σφιχτά.

Δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν. Θέλω να ειναι εδώ τώρα. Είναι η τελευταία μας στιγμή μαζί, πριν φύγω.

"Καλημέρα Βανεσα" λέει με βαριά φωνή ο μπαμπάς μου.

"Καλημέρα μπαμπά" απαντώ χαϊδεύοντας με τον αντίχειρα μου το χέρι του Αχιλλέα.

"Εσύ νεαρέ μου, είσαι ο γιος της Αναστασίας και τους Τζακ αν δεν κάνω λαθος;" ρωτάει αυστηρά ο πατέρας μου αγχώνοντας με.

"Ναι, εγω ειμαι" χαμογελάει.

"Και πως βρέθηκες εδω;" ρωτάει ακόμη πιο αυστηρά.

"Είναι το αγόρι μου και ήρθε να με αποχαιρετήσει" πετάγομαι επιθετικά.

"Οριστε;" νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί.