დაძაბული მივდივარ სამანტას სამსახურისკენ, ვცდილობ გაბრაზება ძალიან არ შემეტყოს და იმ ახვარს მთელი ქალაქი თავზე არ გადავალეწო, ნებას არავის არმივცემ ჩემს საკუთრებას შეეხოს, მანქანისან გადავედი და ოფისში შევედი ბიჭებს დავპირდი რომ მას არ მივეკარებოდი მაგრამ ეს ბოლო რამა რასაც გავაკეთებ, ლილიანის შემცვლელიც კი მოუძებნია
-უკაცრავად სად მიდიხართ?
დაიწრიპინა დავაიგნორე და სამანტას კაბინეტისკენ წავედი, კარები გავაღე შიგნით კი არავინ არ დამხვდა
-უკაცრავად ქალბატონი სამანტა აქ არ არის
-სად წავიდა?
ჩემა ყვირილმა შეაშინა
-მე...ა..არვიცი
-ამის დედაც
ოფისი მალევე დავტოვე და მისი სახლისკენ წავედი იმედი მაქვს იქ მაინც დამხვდება
სამანტა
ერთი თვე საუკუნედ მომეჩვენა, ჰარის გარეშე თავს არაკომფორტულად ვგრძნობ თითქოს რაღაც ნაწილი დავკარგე, ამ ერთი თვის განმავლობაში ვცდილობდი დამევიწყებინა ის მაგრამ ამაოდ მისი მონატრება მკლავს ღამითაც კი ვერ ვიძინებ, როდესაც თვალებს ვხუჭავ და ძილს ვცდილობ ის მოდის ჩემს ფიქრებში და ძილის საშუალებას აფსოლიტურად არ მაძლევს, ბიჭებს ვთხოვე ჰარისთვის ეთქვათ რომ თითქოს შეყვარებული მყავს შეიძლება ასეც ვუწოდოთ ჩემს და საიმონის ურთიერთობას მაგრამ მე ის არც კი მომწონს მას კი მოვწონვარ, ყოველდღე ცდილობს საჩუქრებით ამავსოს ასეც გამოსდის, ფიქრი კარის ხმამ გამაწყვეტინა საიმინი იქნება, კარი როდესაც გავაღე გულმა სწრაფად ფეთქვა დაიწყო სადაცა ამომივარდებოდა, ერთი თვე, ერთი თვე არ გამოჩენილა დღეს კი ჩემს თვალწინ დგას
-სამანტა
თვალები ჩაწითლებული ჰქონდა, სახე კი ყინვის გამო ახურებოდა
კარის დახურვა ვცადე მაგრამ ხელით დაიჭირა შიგნით შემოვიდა
