TE DUA ....ΚΙ ΕΓΩ !

2.This is Kalamata

Τα πράγματα ήταν προφανή όταν ο Σερτζιο ήταν σπίτι.

Υπήρχε πάντα αυτή η ωραία μυρωδιά του ζεστού καφέ και της ομελέτας που έφτιαχνε το πρωί.

Με αυτή την μυρωδιά ξύπνησε η τρίς ευτυχισμενη Αμάντα που αγουροξυπνημένη ακόμη το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κοιτάξει το δαχτυλίδι.

Έπρεπε οπωσδήποτε να το πει στους γονείς της.

Τρία χρόνια τώρα είναι μαζί και τον τελευταίο ενάμιση μένουν και μαζί.

Ήταν απαράδεκτο να μη το ξέρουν και δεν ήταν δίκαιο για τον Σερτζιο.

Βέβαια ούτε εκείνη είχε γνωρίσει τους γονείς του.

Θα την συμπαθούσαν ;

Γιατί να μην τη συμπαθησουν. Έχουν μείνει τόσα χρόνια στην Ελλάδα ,άρα θα συμπαθούν και τους Έλληνες.

Σωστά ;

Με βαριά καρδιά έσπρωξε από πάνω της το σεντόνι και όντας ακόμη γυμνή κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.

Λιγη ώρα αργότερα η κοιλιά της έκανε Στροφές όσο πλησίαζε την κουζίνα.

Αγκαλιασε από πίσω τον Σερτζιο που εκείνη την ώρα έπινε τον καφέ του κοιτάζοντας έξω από το παραθυρο του σαλονιού.

-Σου χω πει ποσό μαρεσει να ξυπνάω και να εχεις φτιάξει πρωινό ;

Τον φιλησε γλυκά στο στομα.

-Αφού είσαι ακαματρα και δεν το φτιαχνεις εσυ τι να κανω ;

Της απάντησε χιουμοριστικά.

Εκείνη απλά σούφρωσε δήθεν θυμωμένη τε χείλη της που έσπευσε να τα καλύψει με τα δικά του Γι άλλη μια φορά.

-Αγάπη ; Σχετικά με εχθές ....

Του έδειξε το χέρι του.

-Ποτέ λες ;

Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει.

-Λοιπόν. Έχουμε Φλεβάρη. Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε από τώρα την προετοιμασία και να παντρευτούμε τέλη Μαΐου. Είναι ωραία την άνοιξη.

Της πρότεινε.

-Όντως ωραία η άνοιξη. Μήπως βιαζόμαστε λίγο όμως ;

Είπε σκέτικα.

Αμέσως μια ενοχλημένη έκφραση κατέλαβε το πρόσωπο του Σερτζιο.

-Αμάντα είσαι είκοσι επτά και είμαι 29. Δεν νομίζεις ότι ήρθε ο καιρός να σε αποκαταστήσω; Γιατί εγώ νομίζω ότι το έχουμε καθυστερήσει κιολας.