De laatste draak (voltooid)

1

Heey dit is mijn eerste verhaal op wattpad ik hoop dat jullie hem leuk vinden.
Let niet op de spellings fouten :).

Ik heb dit boek twee jaar geleden geschreven en ik ben het eindelijk aan het nakijken, hoera! Dit is echt twaalf jarige ik of zo die dit schreef, dus ol zich faalt het pittig, maar nu ik het zo terug lees is het minder erg dan gedacht :) enjoy :3

Wat als je niet zeker weet van wie je afstamd, niet zeker bent over wie je echte ouders zijn en als je niet zeker weet of je ergens bij hoord..?

'Demi!? Démi! Demi op staan, op staan, we zouden naar het park weet je nog!?' Mijn broertje sprong op mijn bed en begon me heen en weer te bewegen.

Remco was 6, en was erg druk, hij was wel lief hoor maar gewoon heel erg druk.

Slaperig keek ik op mijn klok; 'Remco, het is half zeven, en ook nog zondag! Ga slapen of zo!' Fluisterde ik boos.

'Maar ik kòn gewoon niet meer slapen, en we zouden vandaag naar het park gaan! Weet je nog?' Hij zette zijn handen aan zijn zij, en keek me boos aan.

Pfoe, mijn broertje was echt vermoeiend!

'We gaan ook naar het park, maar niet om half zeven s'ochtends! Ben je gek of zo? Zondag is dè dag om uit te slapen! Kom op zeg!' Ik draaide me om en deed mijn ogen weer dicht, ik ging overdreven snurken en deed alsof ik sliep.

Het leek alsof hij me geloofde, want hij stampte boos weg.

Een paar minuten later kwam hij terug en ik zuchte geïrriteerd. Hij kwam dichterbij en legde een koud, nat washandje op mijn gezicht.

Ik gilde en schold hem uit voor dingen die niet netjes zijn om te zeggen en ik zei dat we niet naar hem park zouden gaan als hij niet even normaal zou gaan doen.

Hij zei sorry, en smeek mij om toch naar het park te gaan en tegen zijn lieve groene puppy ogen kòn ik gewoon geen nee zeggen.

Ik zei ook dat ik nog wel even door wilde slapen, hij vond dat goed en ging ook nog slapen, maar hij wilde wel bij mij in bed. Dus ik sloeg de deken open en hij kwam er onder liggen.

We hebben niet echt geslapen want mijn broertje vertelde alles over hoe leuk hij groep drie wel niet vond en dat hij zijn naam al kon schijven.

Ook kon hij al tot honderd tellen: 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18,19,20,30,40,50,60,70,80,81,90,99,100.

Het was wel niet goed maar toch was het super.

In het park moest ik van Remco van de glijbaan, eerst stribbelde ik heel erg tegen, maar ik kon er niet onderuit komen.

Ik wurmde me door alemaal kleine gaatjes en tussen alemaal mini spleetjes om omhoog te komen, maar dit soort dingen waren niet meer bedoeld voor mijn voormaat.

Eindelijk boven aan gekomen stond mijn broertje verveeld op me te wachten.

'Je wilt niet weten hoe veel mensen ik voor moest laten.' zei hij.

'Ik ben blij dat ik niet midden in ergens klem was komen te zitten.' Mompelde ik.

'Maar je bent er nu toch, dus ik zie je beneden!' Ik hoorde hem echoën in de glijbaan.

Ik hield niet zo van glijbanen, vooral de overdekte, de schoken de je af en toe kreeg, het smalle, de vaart, het einde, ik was gewoon te groot.

Mijn broertje riep door de glijbaan heen dat ik mocht.

Ik ging op de rand zitten en zuchte, ik zetten me af en ik gleed. In het midden was een bocht waar ik bleef steken.

Met mijn handen begon ik me verder te duwen, maar blijkbaar was ik statisch, want ik kreeg een enorme schok toen ik een schoef aanraakte.

'Shit!' Riep ik.

Ik richte mij weer op de baan, ik zag het einde eindelijk. Ik gleed naar de uitgang. Net toen ik beneden kwam riep er van boven iemand of ze al mocht komen.

'Ja hoor!' Riep ik terug.

Ik hoorde wat gestommel, en toen kwam er een klein meisje uit de glijbaan. Ze had lange blonde haren en een heel lief en fijn gezichtje. Haar statische haar stond bijna helemaal overeind.

'Ja, je kan!' riep ze naar boven. En er kwam een ander meisje uit, met kort bruin haar, waar het meisje met blonde haren toen druk mee in gesprek ging.

'Demi! Kom nou, dan gaan we schomellen!' Riep Remco enthousiast.

Nee niet de schomel. Mensen zeggen altijd dat het lijkt alsof je vliegt, maar je hebt nog gewoon een plank onder je kont die verschrikkelijk pijn doet.

Mensen konden niet vliegen, alleen in vliegtuigen en in luchtballonnen, en zelfs dan vloog je nog niet echt, je had altijd wel iets dat je omhoog hield.

Ik zei tegen Remco dat ik even geen zin in de schommel had, maar dat ik naar hem zou kijken en dat vond hij goed als ik maar foto's zou maken met mijn mobiel, die was ik alleen thuis vergeten. Dus ik moest toch mee.

~~~

Lief, dagboek.
Ik begin vandaag in je omdat ik aan iemand dingen moet vertellen. Niet dat ik van jouw zo gerustgesteld word, dit is alleen een uitlaatmiddel voor gevoelens en problemen, op papier. Een psycholoog zal ook heel veel niet begrijpen, en rare ideën uit je hoofd proberen te praten.
Maar ik kan hierover ook niet naar m'n ouders.
Het gaat juist over hen. Eigenlijk.
Het zit zo, mijn ouders hebben geen baby foto's ofzo van mij, en als ik ze iets over mijn verleden vraag zeggen ze iets waar ze heel erg overna moet denken, en als ik dan twee dagen later hetzelfde vraag geven ze een totaal ander antwoord.
Is dit raar? Waarom vraag ik dat eigenlijk? Je bent maar een paar A4 papiertjes die aan elkaar gebonden zijn in een schrift. Echt antwoord verwacht ik niet.
X Demi De Pauw.

Ik legde het schriftje waar met heel grote letters YOLO op stond, ik kon even niets anders vinden, weg.

Ik deed het licht in mijn kamer uit, en ging in bed liggen.
Zoveel vragen. Zei mijn hoofd. Zoveel onbeantwoorde vragen.

Ik viel in slaap.