De laatste draak (voltooid)

2

Ik werd wakker op de grond met vreselijke hoofdpijn, ik voelde op de plek op mijn hoofd die pijn deed en daar was het plakkerig, alsof je en korstje op je hoofd open krapt. Ik probeerde het licht op mijn nachtkastje aan te doen maar telkens als ik op probeerde te staan  werd ik op slag super draaierig.

Naast me lag mijn zaklamp. Rustig blijven. Dacht ik. Rustig er is vast niets aan de hand.

Ik pakte mijn zaklamp en keek naar mijn hand, die zat onder het bloed. Langzaam draaide ik me om en keek naar mijn nachtkastje, daar zat ook bloed op.

Waarschijnlijk was ik uit bed gevallen en mijn hoofd gestoten, door de scherpe rand van mijn nachtkastje had ik een wond op mijn hoofd.

'Pap!' Riep ik 'Papa! Help!'

Remco kwam de kamer binnen zetten en deed het licht aan.

Hij keek me met grote ogen aan en schrok duidelijk.

'Zou je zo lief willen zijn en papa halen?' Vroeg ik aan hem.

'Die is al naar zijn werk...' zei hij in shok.

Oja die is al naar z'n werk.. Mijn vader had een hele druke baan, hij ging s'ochtens heel vroeg naar zijn werk en kwam s'avonds laat thuis. Mijn moeder was heel ziek en lag in het ziekenhuis waar ze haar leven lang niet meer uit zou komen. Waardoor ik voor mijn broertje moest zorgen, en s' avonds heel laat nog aan mijn huiswerk zat, van de leraren kreeg ik altijd al minder huiswerk of had ik afgesproken dat ze op mij minder streng zouden zijn.

'Zou je dan de telefoon... Au... Even willen  pakken?' Dan kan ik de huisarts even bellen... Maakte ik mijn in mijn hoofd zin af.

Hij draaide zich om maar haalde zijn ogen niet van mij af, totdat hij weg was.

Ow... Ik had ook even om een pijnstiller moeten vragen. Dacht ik.

Na een tijdje kwam mijn broertje terug, met de telefoon en een glas water.

'Ik dacht ik neem ook maar een pilletje mee, alleen ligt het pilletje nog beneden.' hij gaf het glas en de telefoon aan mij waarna hij de kamer weer uit liep. Ik lag nog steeds op de grond en probeerde recht op te gaan zitten waardoor ik nog duizeliger werd, en mijn hoofd begon nog erger te steken.

Het nummer van de huisarts. Wat was het nummer van de huisarts ook alweer!?

Mijn broertje kwam weer binnen en gaf me de paracetamol.

'Dank je.' zei ik, ik keek naar hem en probeerde te glimlachen, ik weet zeker dat het er berlept uit zag.

'Heb je pijn?' vroeg Remco.

'Hoofdpijn.' zei ik.

Hij knikte begrijpelijk en ging op mijn bed zitten. Ik typte het nummer van de huisarts in, ik wist hem ineens weer na goed nadenken en de telefoon ging over. Tuut, tuut, tuut hoorde ik. Neem op. Kom op, neem op. Dacht ik.

"Als u een verdacht plekje op uw huid of dergelijk heeft, type 1." ging er door de telefoon heen "Als u een epeleptische aanval heeft, type 2..."

Ik zuchte, wat zou ik moeten typen, als u hoofdpijn heeft type zoveel, of zo?

"...Als er iets is gebeurd wat ernstig is maar u weet niet precies wat,  type 6." ja dat kan ook. Ik typte het cijfer 6.

"Hallo, met de asistente van één van de huisartsen, u staat momenteel in de wacht, maar wij verbinden u zo snel mogelijk door."

Ik zuchte nog dieper, mijn hoofd bonkte van de pijn.

"Hallo, met de assistente van Dr. Blenker, wat is er gebeurd, en waar kan ik u mee van dienst zijn?' Vroeg een lieve vrouwen stem aan de andere kant van de lijn.

'Euhm, komt de huisarts, als je het echt nodig hebt, nog steeds naar je huis?' vroeg ik.

'Af en toe wel, licht er aan...' zei de huisartsassistente twijvelend 'Hoezo mevrouw?'

'Euhm ik weet niet precies wat er gebeurd is... Maar ik denk dat ik uit bed gevallen ben en dat ik mijn hoofd gestoten heb aan mijn nachtkastje, ik kan niet opstaan, en mijn ouders zijn niet thuis, ik  denk dat ik een gat in mijn hoofd heb of zoiets, in ieder geval bloed ik en heb ik verschrikkelijke hoofdpijn...'

'Kun je iemand bellen om je te brengen?'

'Ik zou niet weten wie...' mijn moeder lag in het ziekenhuis en had niet echt vriendinnen 'Mijn vader is net weggegaan, en mijn moeder ligt in het ziekenhuis.'

'Ow.' zei de vrouw 'Euhm, ik stuur een ambulance om je naar de eerste hulp te brengen, waar woon je?'

Ik gaf haar mijn adres, ze zei dat ik rustig moest blijven liggen en ze zei nog iets, maar dat hoorde ik niet meer zo goed, alles was al zwart.