The Story Of Mila: Everything Changed

13.

Met een wonderlijk gevoel word ik wakker door een zon die heerlijk door de gordijnen schijnt. Eindelijk is de lente in zicht. Zonder dat ik het zelf besef, is het alweer vakantie. Krokusvakantie. Een kort weekje, maar ook dat kan eens deugd doen. Al glimlachend ga ik in m'n rolstoel zitten. Blijven liggen, nee, daar heb ik geen zin in, maar Jonas wakker maken? Dat doe ik zeker niet. Zie eens hoe vredig hij daar ligt. Zijn ogen gesloten en z'n wang tegen het kussen geplet. Het ziet er schattig uit, maar ook zo grappig uit. Ik rol me tot in de woonkamer waar m'n computer staat om daar wat dingen op te zoeken. Het is ten slotte vakantie en ik wil hier niet heel de tijd opgesloten zitten. We zitten hier in Antwerpen, voor mij persoonlijk de mooiste stad van België. We hebben goede restaurants, enorm veel winkels, mooie parkjes, museums en theaters. Ik zoek wat online en vind er een leuke musical die speelt. Nadat ik wat opzoek heb gedaan naar de acteurs en naar het verhaal, bekijk ik de prijs.

Opeens voel ik twee armen zich rond mij wringen. 'Wat ben jij hier aan het doen? Heb je soms geheimen waar ik niks van mag weten? Of nee, een geheime aanbidder?', zegt Jonas met z'n prachtige ochtendstem. Ik giechel en schud m'n hoofd. 'Alhoewel.. dat laatste', maak ik hem wijs met een speelse toon. Hij kijkt me geshockeerd aan. Meteen laat hij me los en gaat hij naar de keuken. Speels boos zegt hij: 'Als het zo zit'. Ik lach er even om waarna ik naar hem toe kom gerold. 'Sinds wanneer begroet je me niet meer met een ochtendkusje?', vraag ik met opgeheven wenkbrauw. Jonas doet alsof hij nadenkt, maar geeft meteen een antwoord. 'Sinds dat jij een geheime aanbidder hebt waar ik nog niets van wist', zegt hij dramatisch. Ik rol met m'n ogen. 'Moest ik je over m'n aanbidder verteld hebben, zou die niet geheim geweest zijn eh, slimmerd!'.

Na een nutteloos gesprek en een lekker ontbijt, rol ik terug achter de computer. 'We gaan overmorgen naar een musical', deel ik mee. Net zoals altijd ben ik voor alles zo goed voorbereid... niet dus. 'Bedankt dat je me dat op tijd meedeelt', lacht Jonas. Z'n lach is zo aanstekelijk dat ik zelf ook begin te lachen. Ik wenk hem om dichterbij te komen en streel langs z'n mini stoppelbaardje eens hij naast me op z'n knieën is gaan zitten. 'Geen enkel sprookje kan mijn sprookje toppen, ons sprookje dat begint met er was eens en eindeloos door gaat', zegt hij weer op die toon waardoor ik in m'n rolstoel wegsmelt. 'Ik weet dat je het moeilijk hebt met je rolstoel en al die dingen, en dat je je zorgen maakt om mij, omdat je niet wou dat ik elke dag voor je zou moeten zorgen, maar moest ik een keuze hebben om eender welk sprookje te kiezen, zou ik nog altijd voor dit sprookje kiezen, want dit is het enige sprookje met jou erin'. Ik glimlach naar hem. Zo'n woorden betekenen enorm veel voor mij. 'Dat is fijn om te horen, want ik zou ook voor dit sprookje kiezen. Want dit is het enige sprookje met Jonas Van Loo en veel valt er niet te klagen als je elke dag bedient kunt worden', grinnik ik. Voor de tweede keer vandaag kijkt hij me aan met dat speels geshockeerd gezicht. 'Ik zie je graag, Van Loo'. Z'n geshockeerde blik verandert weer in die prachtige glimlach van hem. Oh, wat hou ik toch van die glimlach. Er is niemand in de hele wereld met een mooiere glimlach dan die van hem en vooral als ik degene ben die voor die glimlach zorgt. Als antwoord drukt Jonas een kus op m'n lippen. Waarschijnlijk was zijn bedoeling om me een kort kusje te geven, maar wat doe ik? Ik leg m'n armen in z'n nek en zorg ervoor dat z'n lippen niet van de mijne kunnen. Vroeger toen ik nog alleen was, was ik bang als ik m'n ogen sloot, maar nu ik Jonas heb, voel ik me veiliger dan ooit. M'n grip rond z'n nek wordt zwakker waardoor de kus stopt. 'We zouden nog eens naar je mama moeten, ze zou waarschijnlijk denken dat we nog ruzie hebben of iets van dat'. Jonas knikt instemmend.

Even later staan we aan de voordeur. Tori begroet haar zoon meteen en geeft me een dikke knuffel. 'Is alles terug goed tussen jullie?', vraagt ze ons als ze de deur sluit. Ik glimlach de bezorgde moeder heeft het al door. 'Het is nooit beter geweest', glimlach ik. We zetten ons in de zetel en Tori haalt ons wat drank. Ik voel Jonas z'n hand op m'n hand. M'n aandacht gaat naar hem. Z'n oogjes fonkelen en zijn blik straalt geluk uit. Hij geeft me een kusje op m'n neus. Ik leg een hand op z'n wang en kus hem zachtjes. In een fractie van een seconde voel ik een schok door m'n rug gaan. Als reflex bijt ik per ongeluk op Jonas z'n lip en maak ik een vreemde beweging met m'n lichaam. In z'n geheel lijkt het niet zo vreemd, maar als je het zelf ervaart, ben je er toch eventjes niet goed van. Ik zie hoe Jonas z'n hand grijpt naar z'n lip. 'Sorry', zeg ik verward. Waar kwam dat ineens vandaan? Jonas waait het weg. Dat was waarschijnlijk iets van niets. Ik ga mijn hoofd er niet meer verder over laten kraken. Tori komt met twee drankjes in haar armen aangelopen. Met een glimlach bedank ik haar en voor we het weten zitten we uren aan een stuk over van alle soort kleine dingen te praten. Voor we het goed en wel beseffen, is het buiten al donker eer dat we naar huis willen vertrekken.

'Als jullie willen, kunnen jullie hier ook blijven slapen; Jonas is sterk genoeg om je de trappen om te dragen, maar dat heb je waarschijnlijk al vaker ervaren', glimlacht Tori naar mij. Ik knik hevig. Ook al is het nu veel praktischer met mijn rolstoel, toch mis ik mijn huisje. De tijden dat ik de trappen op werd gedragen, vond ik toch niet al te erg. Ook de vele herinneringen die in dat huis hingen... Ik krijg al heimwee als ik aan mijn huisje terug denk. Nadat ik de heimwee eventjes ver weg uit m'n hoofd zet, vraag ik Jonas of ik mag gaan slapen. Al bij al is het nog niet al te laat, maar op één of ander manier voel ik me zo verward, ik kan het gevoel haast niet omschrijven. Mijn hoofd is net een wasmachine die overuren draait. 'Jij moet me toch geen toestemming vragen om te gaan slapen?', lacht Jonas. Ik rol m'n ogen. 'Euhm, slimmie, ik moet wel in het bed geraken eh!'. Hij schudt al lachend zijn gezicht. 'Sorry, ik was het even totaal vergeten', zegt hij lief, 'kom maar in m'n armen'. Jonas neemt me vast en loopt met mij in z'n handen de trap op. Om een bizarre reden voel ik een vreemd gevoel op de plaats waar Jonas m'n benen vasthoudt. Mijn hersenen worden zot. Wat gebeurt er nu weer? Ik leg de schuld bij mijn gedachten. Ik denk dit maar, dit is niet echt zo. Misschien wil ik Jonas zijn aanrakingen graag voelen en voel ik warmte, omdat ik dat wil geloven. Mijn gedachten worden onderbroken door Jonas die me op het bed neerlegt. Jonas geeft me een kusje en trekt het deken over mij. 'Ik kom zo meteen bij je liggen. Ik ga nog even met m'n mama praten', laat Jonas me weten. Ik glimlach naar hem om hem toestemming te geven. Voordat hij de kamer uitgaat, geeft hij mij nog een kusje op mijn voorhoofd.

Wat ga ik nog allemaal beleven deze vakantie? Zou ik echt iets voelen of is mijn geheugen spelletjes met mij aan het spelen? Hopelijk blijft het met dat wat vandaag gebeurde...