The Story Of Mila: Everything Changed

4.

Als de deur opengaat komt de vertrouwde geur van Jonas z'n huis me tegemoet. Door het trapje voor de deur lukt dat ook al niet met de rolstoel, dus heft Jonas me op en met mij in z'n armen gaat hij met mij de trap op, richting zijn kamer. Daar legt hij me zacht neer op de matras. Ik zie hoe Jonas grinnikt om een binnenpretje. Ik trek een wenkbrauw omhoog en vraag hem ernaar. 'Ik wil nu niet met je lachen hoor, maar nu je niks aan je benen voelt kan ik terwijl je slaapt er dingen op tekenen en dan kom je dat pas te weten als je weer wakker wordt', zegt hij met een grijns. Ik schud m'n hoofd met een ondeugend lachje op m'n gezicht. 'Durf niet!', verwittig ik hem. Ik steek m'n vinger naar hem uit. 'Of wat dan?', zegt hij uitdagend. Ik denk even na en bedenk dan iets waar ik zelf een voordeel aan zou hebben. 'Dan zal ik al je t-shirts kapot knippen zodat je voor altijd in bloot bovenlijf moet rondlopen', zeg ik met een gemeen lachje na m'n uitleg. Ik ga op m'n rug liggen en Jonas komt over me hangen. 'Dat zou jou wel willen', zegt hij terwijl hij met z'n neus het mijne aantikt. Ik knik duidelijk met veel plezier. Jonas geeft me een zacht kusje op m'n neus voordat hij zich naast me op het bed laat rollen. We staren beiden recht naar het plafon. Niet wetende van wat er nu allemaal zou gebeuren. We gaan gewoon verder gaan met ons leven en we gaan rekening moeten houden met de obstakels, maar er zijn waarschijnlijk ook nog een heel aantal voordelen aan. Bij die gedachte moet ik lachen. 'We gaan nooit meer moeten aanschuiven bij een attractiepark', zeg ik al lachend. Zo begin ik met een opsomming van voordelen. Het geeft me een gevoel van rust om te weten dat er niet enkel nadelen zijn. 'Hoe dan ook, ik wil met heel veel liefde voor altijd jouw benen zijn,' zegt hij met een lieve, zachte stem, 'ik zal er altijd voor je zijn om je in m'n armen te dragen, dat doe ik met veel plezier'. Ik draai me naar hem toe en verplaats me met moeite dichterbij. Eerst m'n bovenlichaam en daarna verplaats ik m'n benen. Jonas draait zich ook op z'n zij en kijkt me lief in de ogen. 'Weet je dat je de liefste jongen ter wereld bent?', het is een retorische vraag. Wat hij er ook op zou antwoorden, voor mij is hij dat. De liefste jongen ter wereld. Voor hij z'n woorden kan uitspreken, kus ik z'n woorden weg. Jonas legt z'n armen om me heen en trekt me mee in de beweging die hij maakt. Door die beweging lig ik nu bovenop hem. Dit letterlijke rollenspel heb ik gemist. Met m'n vingers speel ik met z'n trui. Ik sla m'n ogen op naar hem en bestudeer z'n gezicht. Ik glimlach als ik bij z'n kin kom. 'Wat is er hier zo grappig?', vraagt Jonas nieuwsgierig. Voor ik het hem kan vertellen, moet ik nog een laatste keer grinniken. 'Je hebt een prachtige dubbelkin, vanuit mijn standpunt ziet het er zeer flatterend uit hoor', zeg ik met een grijns van hier tot in Tokyo. Ik zie aan z'n gezicht dat ik nu ga moeten oppassen. 'Zie maar dat je straks goed in je stoel blijft zitten, je zou zomaar eens in de struiken kunnen belanden', zegt hij met een glimlach. 'Straks?', vraag ik hem. 'Als we naar het park gaan'.

Na een lekkere maaltijd legt Jonas me in de rolstoel. Ondanks dat ik alles zelf wou proberen, ben ik wel blij dat hij dit voor me doet. Enkel het voorstel al om naar het park te gaan, maakt hem de beste vriend. Mijn vriend. Elke straat dat we dichterbij komen, word ik als maar gelukkiger. Ik heb dat gemist, die geur van gras, de koude wind die wordt verwarmd door de weinige stralen van de zon. Maar toch doet de zon deugd. Jonas duwt me voort en ik hoor hem zachtjes fluiten. Ik doe m'n ogen dicht. Genietend van het zachte, kalmerende geluid. 'Niet in slaap vallen, straks rijd ik tegen een boom zonder dat je het weet', lacht hij. De glimlach verschijnt op m'n gezicht. 'Ik weet dat je dat nooit zou doen. Daarvoor ben je te lief'. Ik voel een zacht kusje op m'n haren: 'Daar heb je gelijk in'. Ik grinnik terwijl ik m'n oogjes open. 'Ik heb altijd gelijk', zeg ik hem zelfverzekerd.

Ik kijk naar de lucht boven m'n hoofd waar ik takken zie voorbij flitsen. De meeste blaadjes zijn van de bomen, maar door de niet zo koude winter kan je hier en daar nog een blaadje terugvinden. Jonas is nog steeds zachtjes een deuntje aan het neuriën. Iets waar ik niet genoeg van krijg. Als we bij de open vlakte komen, parkeert Jonas me naast een bankje zodat ik er niet uit hoef te komen. Maar hoe dan ook, ik ben wel van plan om eruit te komen. Als eigenwijs meisje dat ik ben, klim ik op de bank. Ik zie dat Jonas al rollend met z'n ogen naar me kijkt. Ik klim op z'n schoot. Wat zeer moeilijk gaat, maar met z'n hulp lukt het uiteindelijk wel. Jonas legt z'n armen rond m'n middel en legt z'n hoofd op m'n schouder. 'Ik ben bang', zeg ik, de stilte verbrekend. Ik zie de vraag "waarom?" in z'n ogen staan. 'Voor school'. Er ontsnapt een zucht uit m'n mond. 'Ik zit wel in de richting dans eh'. Ik draai m'n hoofd van het zijne weg. Ik kijk naar het grote groene grasveld. Er zijn twee kindjes aan het spelen met een bal. De vader van de twee kindjes staat recht en loopt naar de bal. Hij heft een van de twee kindjes op, zet het kindje in z'n zij en voetbalt tegen het kleine jongetje dat een exacte kopie is van de vader. Het meisje in z'n zij giechelt en lacht. Ze hebben een zeer mooie tijd samen. Ik beeld me in dat ik dat later met m'n kinderen doe. Als ik m'n meisje op m'n schoot neem en al rollend met haar op m'n schoot met m'n jongetje speel. Stel je toch eens voor...

Ik word uit m'n dagdroom gehaald door een hand die voor m'n ogen zwaait. 'Je bent toch niet over andere mannen aan het dromen?', hij vraagt het met z'n speelse ondertoon die ik o-zo graag hoor. Ik grinnik. 'Sorry, ik was over die knappe, mooie, sexy,..', som ik op, maar Jonas stopt me. 'Het is al goed', zegt hij. Ik lach. 'Ik ging zeggen dat ik over die knappe, sexy Jonas aan het dromen was, maar dat klopt niet want ik was aan het dromen over onze kinderen later', zeg ik hem. Hij lacht zachtjes. 'Fijn om te weten dat je al hebt beslist dat we meerdere kinderen gaan hebben later', zegt hij met een grijns. Ik draai me een beetje zodat ik naar hem kan kijken. 'Twee lijkt me het perfecte aantal', zeg ik hem. Ik zie aan z'n grijns dat hij met een idee zit dat onrealistisch is. 'Dat is zo saai, zo cliché! Wat dacht je van tachtig kinderen? Of nee we zullen beginnen met vijftig, elk jaar eentje', lacht hij. Hij zat nog maar halfweg in z'n uitleg en ik kon al niet meer van het lachen. 'Ik denk dat na al die keren dat die kinderen er dan gewoon uitfloepen', door dat te zeggen lach ik enkel nog harder. Jonas ligt zichzelf nu ook in een deuk te lachen. Ik laat me languit op de bank zakken, nog steeds al schokkend van het lachen. Ik zie Jonas zich over me heen buigen, ook nog steeds al lachend. Als hij nog wat dichter komt, voel ik z'n zachte lippen tegen de mijne. Ik leg m'n handen langs z'n hoofd en ga dieper in in de kus. Jonas steunt met een hand op de bank naast m'n hoofd zodat hij met z'n gewicht niet op me leunt. Z'n andere hand ligt op m'n wang en z'n duim wrijft er zachtjes over. Het idee van daarnet komt me weer te boven en dus kan ik het niet tegenhouden om weer in de lach te schieten. Ik voel hoe z'n lippen zich ook in een glimlach vormen. Net wanneer ik m'n lippen weer tegen de zijne wil drukken, hoor ik iemand haar stem ons onderbreken.

'Ah, zie hier, onze tortelbevers', ik grinnik in mezelf om het woord "bevers". Ik hoef niet eens op te kijken om te weten wie het is. Jonas gaat van me af en trekt me mee recht. Ik zet me naast hem neer op de bank en Charlie neemt plaats naast mij. Het schiet me nu pas te binnen dat ik m'n beste vriendin nu pas na een aantal weken terugzie. Niet dat ze in die weken nooit langs is geweest. Ze kwam telkens wanneer ze kon. Meestal bracht ze Jimmy dan ook met haar mee. Hij is blijkbaar ook met haar hier. Ik frons m'n wenkbrauwen naar haar toe. 'We verstoren toch niet jullie date, hmm?', vraag ik haar met een geniepig lachje. Ik hoor Jimmy z'n hoog stemmetje, wat wel duidelijk maakt dat hij iets vertelt wat niet waar is. 'Nee hoor, we zijn niet op date, we waren gewoon aan het wandelen', zegt Jimmy in z'n hoog stemmetje. 'Ik zie dat je liegt je neus wordt langer', grap ik. Ik zie hem ook nog letterlijk naar z'n neus kijken, voordat hij door heeft wat ik bedoelde. Hij slaat z'n hand voor z'n gezicht en begint te lachen. 'Dus tortelbevers, geniet maar verder van jullie wandelingetje, dat zogezegd geen date is', lach ik. Voordat Charlie rechtstaat, geeft ze me een dikke knuffel, waarbij ze zachtjes tegen me zegt dat ze me heeft gemist. Ik fluister haar terug dat ik haar ook gemist heb. Daarna laten ze ons zitten op de bank en wandelen ze weg. Ik zie vanuit m'n ooghoek dat Jonas me zit aan te staren. Dat heeft hij al de hele tijd zitten doen terwijl Jimmy en Charlie erbij kwamen. 'Waarom zit je zo te staren?', vraag ik hem terwijl ik hem recht in de ogen aankijk. Hij glimlacht zacht. 'Het is fijn om je weer te zien lachen, dat heb ik enorm hard gemist de afgelopen weken en ik staar gewoon omdat ik zo ontzettend vereerd mag zijn om jou lief te mogen hebben', zegt hij teder. M'n hart is net in die aantal seconden die hij nodig had om dat te zeggen, gesmolten. Ik leg m'n armen om hem heen en knuffel hem met al die liefde in m'n lijf. 'Ik zie je graag', fluister ik voordat ik verder in rust geniet van deze warme omhelzing.