De Grijze Jager- De waarheid achterhaald

Hoofdstuk 3

Bergen van Nacht en Ontij- Driestappas

Jaren geleden was het erg moeilijk om voorbij de Driestappas te komen. Halt heeft verteld hoe hij dat heeft gedaan jaren geleden toen hij erachter moest komen wat Morgarath van plan was. Er is echter het één en ander veranderd hier over de jaren heen. Er is namelijk een geheime doorgang gemaakt voor zowel Grijze Jagers als ridders en dergelijken voor het geval een eventuele vijand besluit om net zoals Morgarath zich te gaan verstoppen in de Bergen van Nacht en Ontij. We zoeken eerst een plek waar we Trek en Spring veilig achter kunnen laten en daar slaan we ook ons kamp op. Het is namelijk al laat en Will en ik zijn uitgeput. De sporen die we volgden, leidde zoals we al dachten naar de Bergen van Nacht en Ontij. Nu nog erachter zien te komen bij wie die sporen horen.

Als je niet wist dat er een doorgang was, zou je voorbij de dichtbegroeide bosjes lopen. Will loopt voorop en probeert zo min mogelijk takken weg te hakken met zijn saksisch mes zodat niet de hele doorgang zichtbaar zou worden. De doorgang zelf is best smal, maar wij komen er bijna met gemak doorheen en gaan best rap. Het ruikt hier erg muf en ik kan Will nog net voor mij zien, maar verder is het te donker om iets te zien. 'Pas op. Hier moeten we omhoog.' Klinkt Will zachtjes. Ik tast voorzichtig met mijn voet tot dat ik voel waar ik die neer moet zetten. Nu we omhoog moeten, gaan we niet meer zo snel. We moeten nu bijna klimmen en de wanden beginnen er vochtig te worden waardoor mijn handen af en toe bijna wegglijden. Gelukkig komen we op een stukje wat iets breder is en kunnen we even zitten om tot adem te komen. Buiten adem laat ik mij zakken naast Will op de grond. Ik kan nog net zien dat hij een kleine glimlach op zijn gezicht heeft. 'Ook hij is een beetje buiten adem. 'Ach, je kunt zo ten minste wel verder aan je conditie werken.'

Na ongeveer tien minuten gaan we verder. Nog een heel stuk omhoog en dan weer een stuk vooruit, waarna we weer omhoog moeten. Gelukkig is het nu niet zo steil en valt het mee. Als het einde eindelijk in zicht komt, staan we niet buiten, maar in een kleine grot. Er is een kleine, smalle opening en ik kan daardoor alleen maar een paar bomen en struiken zien, want net zoals de andere kan van de tunnel, is deze doorgang verstopt. 'Zodra het donker begint te worden, ga ik de boel verkennen. Dan staan we hopelijk niet voor verassingen als we morgenochtend verder gaan.' Als Will daarna weg is, probeer ik om te gaan slapen, maar dat lukt niet. Ik blijf er maar aan denken wat Will nu allemaal tegen kan komen daarbuiten. Wat nou als die rare Wargals van Morgarath er nog zijn en nu achter Will aankomen? Mijn buik begint te rammelen. We hebben niet veel kunnen eten, omdat een kampvuur geen optie is en dat betekend ook helaas geen koffie.

Als Will terug in de grot is, kan ik duidelijk zien dat er iets aan de hand is, ook al is het donker en ik nauwelijks zijn gezicht zie. 'Wat is er ?' Vraag ik. Will schud zijn hooft. 'Dat is het juist. Er is helemaal niks. Geen vogel, geen Wargal.' Ik kijk toe hoe Will zijn pijlenkoker en boog naast zich neer legt en gaat liggen met zijn mantel om zich heen geslagen. 'Er is duidelijk iets aan de hand en morgen gaan wij dit tot op de bodem uitzoeken.'

Al vroeg hebben we de grot verlaten en het is buiten erg rustig. Er is nog steeds geen vogel te bekennen en we zien ook nergens sporen van dieren. Dan dringt er een vreemde, maar bekende geur mijn neus binnen. 'Ruik jij dat ook?' Vraag ik zachtjes. Will draait zich naar mij om, schud zijn hoofd en kijkt mij vragend aan. 'Geen idee wat het is. Het is ook niet heel sterk.' Fluister ik terug. We lopen verder in het dichtbegroeide bos. De geur wordt steeds sterker en Will ruikt het nu ook.