GÜN DOĞUMU

♦️BÖLÜM 44♦️

Roza,kardeşinin düşen yüzüne bakarken güçlü kalmaya çalışıyordu. Başını olumsuz anlamda sallarken ses tonunun umursamaz çıkmasını umarak konuştu.

"Asla böylesine kalabalık ve öyle abartılı bir gelinlik giymek istemeyeceğimi biliyorsun Bahar."

Ablasının duygusuz görünmeye çalışan halini fark edebiliyordu Bahar.Fakat düşüncelerini ablasının bu hali bile dizginleyemiyordu. Üzerine çökmüş olan düşüncelerin ağırlığı ile başını usulca duvara yaslarken eskiden ablası ile beraber kurdukları hayalleri düşündü bir kez daha. Az hayal kurmamışlardı ablasının evleneceği zamanlara dair. Fakat şu an içinde bulundukları bu oda bile kurulan o hayallerin tarumar olduğunun gerçekliğini vuruyordu yüzünde. Bir süre alt dudağını kemirirken bu konuyu açtığı için ablasınını üzüp üzmeyeceğinin kararsızlığını yaşıyordu fakat daha fazla dayanamayarak döküldü yıkılmş hayallerin bulaştığı kelimeler dudaklarından.

"Şimdi senin hiçbir zaman bir düğünün olmayacak mı abla,sen gelinlik giyemeyecek misin hiçbir zaman?"

Duyduğu kelimelerden ziyade kardeşinin ses tonu üzmüştü Roza'yı. Biliyordu,şu an kardeşinin aklından geçmişte kurdukları hayaller geçiyordu. Aynı hayaller sayısız kez geçmişti Roza'nın aklından. Sayısız kez gelip yer edinmişti beyninde fakat her seferinde şu an yaşadığı hayatın gerçekliği gelip yüreğinin üstüne yerleşiyor ve beyninden geçmişe dair geçen her bir düşüncesine tek tek sert darbeler indirerek onları geri çeviriyordu.

Düşünme diyordu yüreği. Sil artık geçrekleşmemiş hayallerini şu iflah olmaz aklından. Olduğun yere bak diye haykırıyordu. Kurduğun hayallerin nasıl darmadağın olup seni terkettiklerini ve şuan da içinde bulunduğun gerçekleri gör diye her seferinde yüzünde vuruyordu bulunduğu konumu.

Oysa ki hayalleri hiçbir zaman ulaşılamayacak kadar büyük olmamıştı Roza'nın. Hayatında bulunan üç beş kişinin ev sahipliği yaptığı ufak hayalleri olurdu onun. Bahar'ın,Yiğit'in,Aslı'nın ve mesleğinin merkezinde bulunduğu küçük hayalleri vardı.

Bir zamanlar neredeyse emindi Roza. Yiğit ile evlenecekti. Aslı'da kendisi gibi iç mimar birini bulup evlenecekti. Nihayetinde tek hedefi kalacaktı Roza'nın. Kardeşinin de büyüyüp güzel bir yuva kurduğuna şahit olmak ve hayatının geri kalanını mesleği ve ailesi ile birlikte,olabildiği kadar sorunsuz geçirmek.

O an yüzünde buruk bir tebessüm oluştu Roza'nın. Bir kurduğu hayalleri düşündü bir de bulunduğu konumu. Hayat nasılda bütün acımasızlığı ile altüst etmişti bütün hayallerini.

Ailesi yoktu eskiden. Şimdi büyük,görünürde sahte fakat yürekten samimi insanlarla dolu bir aile hayatı vardı. Deli dolu,dünyalar iyisi,can dostu Aslı yoktu,yeni ve temiz yürekli arkadaşı Su vardı. Mesleği yoktu şu an,fakat Mardin'in en büyük aşiretinin sözde hanımağasıydı.

Yiğit yoktu şimdi fakat kocası vardı Roza'nın.Kocası Yiğit değildi...
Kocası;Baran Ağa'ydı.

"Abla?"

Kardeşinin sesi, geçmişten bu gününe tarifsiz bir boyutta değişmiş olan hayatına dair acı düşüncelerini böldüğünde kendini toparlayarak kardeşine döndü. O an sorduğu soruyu hatırlarken başını olumsuz anlamda sallayarak konuştu.

"Düğün dediğin nedir ki Bahar. Benim bir düğünüm olacaksa bile hepi topu birkaç üniversite ve hastane arkaşım eşliğinde yine sen,Aslı ve tabi büyük ihtimalle kocam olarak Yiğit olacaktı. Sade bir gelinlik ile küçük bir törenim olurdu belki ama bunlar siz olduğunuz için değerli olurdu. Siz var olduğunuz için mutlu olurdum Bahar ben."

Kuruyan boğazı ile duraksayıp yutkunutken kardeşinin öylece kendisini dinliyor oluşu ile uzanıp bir elini tuttu Roza ve devam etti.

"Ben düğünüm olmadığı için üzülecek bir konumda değilim ki Bahar. Şu başıma gelenlerden sonra tek düşündüğüm;hayatımda ki üç beş insanın canı. Varsın olmasın düğün,varsın olmasın Yiğit ve Aslı. Ama iyi olsunlar. Benden uzakta ve iyilerse eğer öyle kalsınlar. Ben bu bulaştığım belaya dayanamayıp seni sürükledim ama daha fazla kimseyi sürükleyemem Bahar.
Bilmiyorum ileride neler olacak. Bu evde neler yaşayacağız bilmiyorum ama önceliğim hepinizin canı."