က်ြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတာကို မသိေလဟန္ အစ္ကိုက ဖုန္းကို က်ြန္ေတာ့ေရွ႕မွာတင္ ကိုင္ေလရဲ႕။ က်ြန္ေတာ့မွာ မၾကားရဲတဲ့ အေခၚအေဝၚတစ္ခု ၾကားရလာမွာကို စိတ္ေတြပူေနမိရင္း။
တစ္ဖက္က ဘာေတြေျပာလဲ က်ြန္ေတာ္မသိေပမယ့္ အစ္ကိုက ဘာမွမေျပာဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္နားေထာင္ေနၿပီးမွ
"အင္း.. သိၿပီ..."
"ကဲ.. Jongin, ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္..."
ဘာျဖစ္လို့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ထျပန္တာလဲ? ခုနက ဖုန္းေခၚတဲ့ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လား? ေတာ္ေတာ္အေရးပါတာလား အစ္ကို့အတြက္? မဟုတ္ဘူး... အဲ့ဒီလိုမျဖစ္ရဘူးေလ...။ အစ္ကို့မွာ သိပ္တန္ဖိုးထားရမယ့္လူ ရွိေနတာလား... ဒီလိုဆို က်ြန္ေတာ္....။
"Jongin..?! ၾကားလားလို့?"
"ဗ်ာ...?! ေဆာရီး အစ္ကို..။ က်ြန္ေတာ္ေတြးေနမိလို့..."
"လူေလးက ငယ္ငယ္နဲ့ သိပ္အေတြးမ်ားတာဘဲကြာ... ကဲ... ကိုယ္သြားၿပီ... ဂရုစိုက္ေနာ္..."
က်ြန္ေတာ့ပုခံုးကို ပုတ္သြားတဲ့ အစ္ကို့လက္က အေႏြးဓာတ္က အဝတ္ေတြ ခံေနတာေတာင္ ခံစားမိသည္အထိ။
ဒါကခဏထား... အခုအေျခအေနက....
အစ္ကို့မွာ... ခ်စ္သူရွိေနတာလားဟင္?။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာရင္း ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္။
"အင္း... Jun, ငါအခုဘဲထြက္လာၿပီ..."
"....."
"ဟုတ္တယ္... ငါေမ့ေနတာ...။ ေက်းဇူး... လွမ္းသတိေပးတာ..."
"....."
"အင္း... ငါထိန္းပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးက သိပ္ခ်စ္ဖို့ေကာင္းလြန္းတယ္ Jun..."
"......"
"ဟုတ္ပါၿပီ... အခု ေရာက္ေတာ့မွာ..."
"...."
"Yes... ဒါဘဲေနာ္..."
ေမွာင္ရိပ္က်က် တိုက္တန္းလ်ားမ်ားဘက္သို့ ေရာက္ေသာ္ ထိုလူက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွည့္ပတ္ေလ့လာေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တိုက္နွစ္တိုက္ၾကားက လမ္းက်ဥ္းေလးထဲ တိုးဝင္သြားသည္ကို ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ခဲ့။
YOU ARE READING
Talking To The Moon
Fanfictionက်ြန္ေတာ့စကားသံေတြကို ၾကားေနမွာလား? က်ြန္ေတာ့ကိုေရာ တစ္ဖက္ကေန ျပန္ေျပာေနမွာလား? #talkingtothemoon
