«Τι μπορεί να έχει ο Σάββας;» ρωτάω, περισσότερο για να αποφύγω περισσότερες ερωτήσεις παρά γιατί με ενδιαφέρει να εντρυφήσω σε προβλήματα ανθρώπων που δεν γνωρίζω.
«Όλο και κάτι θα έχει. Έχεις δει πόσο ίσια είναι τα δόντια του; Έχεις δει πόσο ήρεμος είναι συνέχεια;»
Ο Σάββας υψώνει τα φρύδια του περισσότερο και τα μάγουλά του φουσκώνουν στην προσπάθεια να διευθετήσει έτσι την μπουκιά του ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Εγώ γελάω. Πώς συνδέονται τα ίσια δόντια με πιθανές τραυματικές εμπειρίες; Τότε μόνο παρατηρώ ότι τα δόντια του είναι όντως ολόισια. Και μακριά. Αλλά όχι με άσχημο τρόπο.
«Άλλωστε...» συνεχίζει ο Αλέξανδρος, πριν προλάβει να τον διακόψει ο Σάββας με τα δικά του επιχειρήματα. «Εγώ άλλα ακούω».
Ωχ, σκέφτομαι. Για να δούμε τι βρώμα έχω αποκτήσει.
«Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάω προσπαθώντας να προσδώσω στην φωνή μου έναν τόνο ουδετερότητας, καταφέρνοντας όμως να ακουστώ σαν να είμαι στην τσίτσα. Που είναι και η πραγματικότητα.
Το πρόσωπο του Αλέξανδρου σοβαρεύει. Δεν ήθελε να με ταράξει, το βλέπω, όμως τώρα έτσι τα κατάφερε και πρέπει να τα μπαλώσει. Είμαι βέβαιη ότι μπορώ να ακούσω το μυαλό του να παίρνει στροφές, να μαρσάρει σαν ελαστικό αυτοκινήτου που γλιστράει στο χιόνι στην προσπάθειά του να ξεκουνήσει.
«Θα προτιμούσα να προέκυπτε σαν πλάκα όλο αυτό, αλλά δεν βαριέσαι» ξεκινάει. «Δεν τα πιστεύω αυτά που άκουσα, αλλά θα σου τα πω. Ξέρεις κάποιαν Αφροδίτη;»
Σμίγω τα φρύδια μου. Εκείνος γνέφει καταφατικά, καταλαβαίνει. Που να μην ήξερα. Η παιδική φίλη του Κρίστιαν ονομάζεται Αφροδίτη. Και δεν κυκλοφορούν και πολλοί με αρχαία ελληνικά ονόματα πια στο ημισφαίριο.
«Αυτή η Αφροδίτη, λοιπόν, μου είπε ότι ήσουν με έναν φίλο της. Και ότι είχες αρκετά πολύ σοβαρά θέματα, ότι έπαιρνες χάπια για να τα λύσεις. Κι ότι χώρισες εκείνον τον φίλο της λόγω των προβλημάτων σου».
Για λίγο δεν μιλάει κανείς. Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα από αυτή την περιγραφή, αλλά ούτε κι ότι μ' αφήνει αδιάφορη. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να σχολιάζει την ζωή μου με τέτοιον τρόπο και να την παραποιεί αναλόγως με το συμφέρον του. Έχω κάποια προβλήματα, ναι. Και ο Κρίστιαν δεν είναι χαζός, τα έβλεπε. Αλλά δεν είμαι τέτοια κλινική περίπτωση. Και σίγουρα δεν παίρνω φάρμακα.
YOU ARE READING
Ποτέ πιο Μόνοι
Science Fiction«Έχεις νιώσει ποτέ την καρδιά σου να σπάει; Να χωρίζεται σε εκατοντάδες μικρά θραύσματα και να σκορπίζεται σ' ολόκληρο το κορμί σου, για να σε παραλύσει και να σε βουλιάξει και να σε πνίξει μέσα σε μια στιγμή μονάχα; Έχεις φανταστεί, ως συνέπεια αυτ...
[28] Ώρες
Start from the beginning
