Angels 2: The Fall (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 21

Yoongi

Με τη βοήθεια της αρχαγγέλου καταφέραμε επιτέλους να επιστρέψουμε στη "Γη", που όμως, πλέον, δεν φαινόταν να έχει καμιά διαφορά με την κόλαση.

Ένοιωθα τον τρόμο που ένοιωθε η Isabelle χωρίς καν να την κοιτάξω.
Η πόλη στην οποία είχε μεγαλώσει είχε μετατραπεί σε ένα μέρος που θα έβρισκες μόνο σε ταινία τρόμου.
Ο βραδινός ουρανός είχε πάρει ο χρώμα σκούρου κόκκινου, που οφειλόταν στο κόκκινο, σαν το αίμα, φεγγάρι και στην κόκκινη ομίχλη που είχε φτάσει στο σημείο να ακουμπάει τη γη.

Παρόλα αυτά τη μόνη σπίθα φωτός την έδιναν οι αστραπές σε συνδυασμό με τις άσπρες γραμμές στον ουρανό που κινούνταν με γρήγορη ταχύτητα προς τα κάτω, και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Θύμιζαν πεφταστέρια, αλλά ήξερα πολύ καλά πως δεν ήταν.

«Ξεκίνησε.» μίλησε η αρχάγγελος, έχοντας έναν εμφανή ενθουσιασμό στον τόνο της φωνής της.

Ήταν σαν να απολάμβανε να βλέπει αυτή την αντίθεση στον ουρανό, του κόκκινου και του λευκού, όπως ένα παιδί κάνει όταν βλέπει για πρώτη φορά πυροτεχνήματα. Το πρόσωπό της ήταν στραμμένο προς τον ουρανό και κάθε φορά που άστραφτε μια αστραπή, μπορούσα να διακρίνω εύκολα την λάμψη στα μάτια της από τον ενθουσιασμό και την έξαρση.
Έκανε φανερό πως η μάχη ήταν κάτι που της είχε λείψει και πως ανυπομονούσε να σκοτώσει τον κάθε δαίμονα που θα έβρισκε μπροστά της.

Όλο αυτό εμένα μου φαινόταν τρελό.
Αν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε εύκολα κανείς να την χαρακτηρίσει σαν ψυχοπαθή.

Καταλάβαινα γιατί της είχαν δώσει αυτή τη θέση στον παράδεισο.
Απολάμβανε να βλέπει τον πόνο και το αίμα. Να ακούει τις κραυγές και τους λυγμούς καθώς ο άλλος την παρακαλάει να σταματήσει.

Το στομάχι μου σφίχτηκε όταν συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν εμένα, την μέρα που εκείνη μου ξερίζωνε τα φτερά. Μπορούσα να φανταστώ πως είχε ακριβώς αυτό το βλέμμα, καθώς το έκανε.
Αυτό με έκανε να την μισήσω περισσότερο.

«Η Sophie!;» άκουσα την Isabelle από πίσω μου και στράφηκα προς το μέρος της.

Ο τρόμος φαινόταν σε όλο της το πρόσωπο, καθώς και η αγωνία της για την τύχη της μικρής της αδερφής.
Δεν είχε μάθει την αλήθεια, οπότε πίστευε πως η μικρή βρισκόταν ακόμα στο σπίτι τους, αβοήθητη. Και ίσως, νεκρή.

Μπορούσα να ακούσω όλες τις πανικόβλητες σκέψεις της, και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω από όλες τις φωνές ήταν...
Εγώ φταίω!