" ဒါလား...အဟန္႔!...ငါဒီေန႔ကူးမွာမဟုတ္ဘူး..."
" ေၾသာာာ! နင္ကအဲ့လိုလား...စာေလးစလုပ္တာမွ တစ္ပါတ္ေလာက္႐ွိေသး...ေစာင္xင္ေခါင္းကက်ယ္ၿပီေပါ့ေလ..."
" ဒါနဲ႔ေတာင္ သူက ကိုလင္းနဲ႔မသင္ခ်င္ပါဘူးဆိုၿပီး အေၾကာက္အကန္ျငင္းခဲ့ေသးတာ...ဟ ဟ..."
" ပါးစပ္ပိတ္ထား ငသစ္...ကိုယ့္စာကိုယ္လုပ္..."
သူ ေျပာသမ်ွထိုင္ဟားတိုက္ေနမဲ့ က်က္သေရတံုးႏွစ္ေကာင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ စာအုပ္ထုတ္ၿပီးစာျပန္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။ နဂိုကေျပာင္႐ွင္းေနတဲ့သူ႔ရဲ႕ စအဳပ္စာမ်က္ႏွာေတြက...အခုေတာ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ ဟိုျခစ္ဒီျခစ္မွတ္ေပးထားတာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္...။
( လက္ေရးကလဲဆိုးလိုက္တာ...)
တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲအလိုလိုေပ်ာ္ေနမိတာ...။ အထူးသျဖင့္ ခတ္ႏြယ္တို႔ရဲ႕ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ေပါ့...။ သူတို႔ေလးေယာက္မွာ ခန္႔သူရိန္သစ္က စာအေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့အျပင္... သူတို႔ႏွစ္မွာဆိုရင္လဲ အေတာ္ဆံုးေတြထဲက တစ္ေယာက္...။ ခတ္ႏြယ္နဲ႔ ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ အရမ္းေတာ္တဲ့ထဲမပါေပမဲ့...ညံ့တဲ့ထဲေတာ့မပါဘူး...။ သူသာလ်င္ ဘာစာတစ္လံုးမွမလုပ္ပဲ ကန္႔လန္႔ေတြလိုက္တိုက္ရင္း ေက်ာင္းရဲ႕ခ်ဥ္ဖတ္အျဖစ္ ခံယူေနတာ...။ အဲ့တာေၾကာင့္လဲ သူကအျမဲ tutorial ဆို စာမက်က္ပဲ ခတ္ႏြယ္တို႔ၾကားဝင္ထိုင္ၿပီး ကူးေနၾကေလ...။ ဟိ ဟိ!...လင္းေခတ္ဦးေသနာႀကီးကို သူဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕...။
လူေတြက တကယ္ကိုအ႐ႈပ္ေထြးဆံုး သတၱဝါေတြပါ...။ ဥပမာတစ္ခု ခင္မ်ားတို႔ၾကားဖူးလိမ့္မယ္...။ က်ီးကန္းက သူမႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္ဥကို ေခြးကိုေပးေလ့႐ွိတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ေခြးက အက်င့္လိုျဖစ္သြားၿပီး...ဒီၾကက္ဥက က်ီးကန္းရဲ႕ဟာဆိုတာကိုေမ့သြားတယ္...။ သူပဲ ရကိုရရမယ္လို႔ေတြးလာတယ္...။ အဲ့တာေၾကာင့္... က်ီးကန္းက အဲ့ၾကက္ဥကို အျခားသူကိုေပးလိုက္တဲ့အခါ သူမေက်နပ္ေတာ့ဘူး...။
အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ...ခင္မ်ားတို႔သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္...။ လူေတြက သူတို႔ေပးေနၾကအရာတစ္ခုကို တစ္ဖက္လူက ဆက္မယူေတာ့ရင္လဲ မႀကိဳက္ခ်င္ၾကျပန္ဘူးဗ်...။
YOU ARE READING
ME, MYSELF AND MY FUCKIN' WORLD
Romance📌 Just Read. You Will Know What This Shit. 🚫 WARNING 🚫 (Age Restricted) [Zawgyi] ဤ fiction တြင္ အလြန္ပြင့္လင္းေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ စကားအသုံးအႏႈန္းမ်ား ပါဝင္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးအပ္ပါသည္။ [Unicode] ဤ Fiction တွင် အလွန်ပွင့်လင်းသော အကြော...
Chapter ~ 5
Start from the beginning
