Hard als Staal

Hard als Staal (6)

Hoofdstuk 6

’Silver?’

’Ja?’ Vroeg ik een beetje verbaasd.

’Dit is niet goed.’ Wist Kim te vertellen. Soms had ik echt het idee dat ze nog dommer was dan een olifant. Ik wist zelf ook wel dat er iets goed mis was.

’Weet ik.’ Zei ik dus maar.

We liepen de school in, op naar onze kluisjes. Alle meiden keken me arrogant aan, alle jongens keken me raar aan. Ik staarde zelfverzekerd terug. Wat had ik gedaan? Waarom keken ze zo? Laat geen zwakte zien. Niets kan je breken. Je bent Silver, dé queen-bee van de school. Je staat boven hen. Vertelde ik mezelf in gedachten.

’Ik zal wel even rondvragen wat er mis is.’ Kim liep naar een groepje meisjes waar we wel aardig goed mee om konden gaan en ik zag haar lippen bewegen.

Ik opende mijn kluisje en haalde er wat boeken uit. Een beetje ruw gooide ik hem weer dicht en liep naar het lokaal waar ik les had. Starende blikken negeren was niet zo gemakkelijk als het altijd leek. Er waren altijd wel mensen geweest die tegen me op keken en me bewonderden. Er waren ook altijd wel mensen geweest die een hekel aan me hadden. Maar nog nooit keek de hele school me na terwijl ik door de gang liep.

’Is het waar?’ Alex was de eerste –na Kim- die met me durfde te praten. Alle mensen die hadden gehoord wat Alex gevraagd had keken me nieuwsgierig aan.

’Ik ga niet eens vragen wát waar is. Ik heb geen idee waar je het over hebt en ik heb zo’n idee dat ik dat ook niet wil weten.’ Zei ik fronsend.

’Ik denk eerlijk gezegd dat je het wel wilt weten.’ Zei Alex terwijl hij op zijn lip beet.

’Silver! Je raadt nooit wat Amy iedereen heeft verteld!’ Gilde Kim terwijl ze naar me toe kwam rennen. Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd en hield mijn ogen dicht. Amy. Niet alweer. De afgelopen twee dagen had ze allemaal roddels verspreid over mij. ‘Oh, hoi Alex.’ Zei Kim na mij drie seconden in afwachting te hebben aangestaard.

’Vertel het maar gewoon.’ Zei ik met een zucht.

’Ehm.., ik weet niet of je dat hier wilt horen.’ Zei Alex zacht.

’Wat doe je hier eigenlijk? Je was toch boos op Silver?’ Vroeg Kim opeens. Ik had haar het verhaal van zaterdag verteld, alleen een beetje aangepast misschien. Een beetje heel erg.

’Ik ben ook nog boos, maar ik ben bereid het goed te maken omdat ze waarschijnlijk niet veel vrienden overhoudt op deze manier.’

’Wat ben je toch een goede kerel.’ Zei Kim bloedserieus, en ze legde een hand op zijn schouder. Ze keek hem dankbaar aan. Ik balde mijn handen tot vuisten om me van het lachen te weerhouden. Alleen al de manier waarop ze het zei kon me laten huilen van het lachen.

’Euh.., ja.’ Ik schudde mijn hoofd verward en focusde weer op wat ik wilde weten. ‘Gaan jullie me nu vertellen wat er aan de hand is?’

’Oh ja.’ Alex sleurde me het lege lokaal in en deed de deur dicht achter Kim. ‘Amy heeft gezegd dat je... ahem... euhmm..’

’Meneer Iepenwijn een... dienst hebt bewezen om je cijfers op te halen.’ Mijn ogen werden groot.

’In de slechte zin van het woord?’ Vroeg in voor de zekerheid. Kim knikte, maar Alex grijnsde.

’Ligt eraan van welke kant je het bekijkt natuurlijk, maar..’ Hij werd onderbroken door Kim die hem hard op zijn arm sloeg. ‘Oke, oke. Sorry.’

’Oh nee.’ Kreunde ik. Ik wilde iedereen vertellen dat ik dat nog nooit heb gedaan, met niemand. Maar dat zou toch niemand geloven, en bovendien zou het slecht voor mijn reputatie zijn. ‘Waarom met Iepenwijn? Meneer Duyle is veel knapper.’ Zuchtte ik dus maar.