ELITES SERIES: SUFFER

chapter twenty seven

*Rihan's

My eyes averted to the door. Tango ang sagot ko kay Mira na pabagsak umupo sa couch. Kasunod nya ay si Saturn.

"We went here to check you. Kamusta? May balita ka na ba?" Mira.

"Wala pa." Maikli kong sagot.

Isa-isa ko binasa ang mga papeles sa ibabaw ng desk. Nang di ko matagalan ang titig ng dalawa ay umayos ako.

"What is it?"

"Well.. We're worried." Mira

I sigh. I saw Saturn shrug.

"Anong ginagawa mo dito?" Can't help but ask. Himala na sumama sya.

"I expect to see you hanging on the ceiling." Sagot nya.

Nailing ako sa sagot nya. If I can describe Saturn in one word. He is a bastard. Bastard than I am.

"Really? I felt the same actually." Sagot ko. I saw how he smirk and threw sign pen i left at the couch.

"Itigil nyo nga yan. Death is not a great topic if you know what I mean. Rihan ano na? Wala ka bang gagawin?" Mira

"Wala. Tapos na ang trabaho ko." I said.

"You know that's not what I mean. We came here because we're worried about you. You've been living your life as if your wife and children are not with you."

Bigat. Yun agad ang naramdaman ko sa sinabi ni Mira. Gusto ko mag salita but nothing come out from my mouth.

Its because I'm lost of words. Ano pa ba sasabihin ko kung sa ilang libong dasal ko hindi natupad na sana bumalik na ang mag-iina ko.

"Dude you have to move. Payag ka na lang na lumalaki mga anak mo na wala sayo?" Saturn.

I'm trying.

Gusto ko isagot pero wala. Sino ba makakaintindi sakin? Si Erin ang kailangan ko kausap hindi sila.

"Wag na kayo makielam. Hindi nyo al--"

Napa ngiwi ako sa suntok ni Saturn. Tangina lang. Pag haklit nya sakin ay sinabayan ng ng tuhod sa sikmura ko. Naka tingin lang si Mira habang binubugbog ako ni Saturn.

"You're wife hasn't home for five months. Tatanga ka na lang habang lumalaki ang mga anak mo na malayo sayo?"

"Fuck!" Igik ko sa sipa nya.

"Stop it Saturn. Rihan kung ako sayo hanapin mo ang asawa mo. Hindi na kayo bata para mag habulan. Ilang panahon na ang sinayang nyo para sa katangahan nyo. I'm sorry to say this but lacking one parent is difficult. No matter how kind Erin is, she can never do things that only a father can do for his children. Tama na ang pag papanggap na martyr."

Padahas akong binitawan ni Saturn. I felt my eyes heated but I tried not to show any tears. For fucking five months i didn't cry.

Yeah. Limang buwan na silang wala.

Hindi naman sila nag tatago. Its easy for me to find them but I chose not to. Totoo. nang umalis sila sa puder ko ay trabaho, bahay lang ang inatupag ko.

Hindi ako nag lasing, umiyak o nagwala. Hindi din ako nanghingi ng tulong sa kanila dahil gusto ko pag balik ni Erin ay okay ako. Maayos ako.

Na ako yung Rihan na maayos ang buhay. Na hindi puro katarantaduhan lang ang alam.

"Ang iresponsable mo Ri." Saturn

"Don't talk like you knew it!" Sigaw ko.

My voice si quivering but i chose to get a hold of it. They don't know how painful it is. Na hayaan mawala ang pamilya mo dahil alam mo na mas maganda na mawala ka sa buhay nila kesa panatilihin nahihirapan sila. I gave up being a father not because i don't love them. Its because i fucking love my family that i know I'm not good enough for them.