𝑀𝑦 𝐾𝑖𝑙𝑙𝑒𝑟 ❘ 𝐌𝐘𝐆 ✓

BÖLÜM~6

Ruhumun kırık parçaları tenime batıyordu. Ama umursamıyordum. Korku, bedenimi esir almıştı. Onun elinde esir düşmek kadar vahşi ve bencil birşey yoktu. Buna yemin edebilirdim. Beni öyle bir değiştirdi ki, ellerime başka birinin kanını bulaştırabilecek kadar, içimde derin topraklarıma hapsettiğim o küçük kız çocuğunu dışarı çıkardı. Anne! Kızın katil oldu! Anne, kızın değişiyor! Anne, kızın bir katilin elinde!

Vücudumdan akıp giden sıcak su, bedenimde işlediğim cinayetin izlerini silemiyordu. O kadar kirliydim ki, en masum ve berrak olan su bile beni temizleyemiyordu.

Yoongi, beni kucağına almıştı. Ve ben, onun kucağında oturuyordum. Yarı çıplaktım. Ama kimin umrunda? Olmuşum zaten onun kadar kirli. Başımı onun göğsüne yaslamış, öylece oturuyorduk saatlerce...

"Mi Young, şuan ruh gibisin güzelim."diye fısıldadı Yoongi.

Ağlıyordum. Gözlerim ağırıyordu. Ama yetmezdiki... Bir gözyaşı neyi silebilir, neyi geri getirebilirdi ki?

"Sen bana diyordun ya aptal,"diye başladım kısık bir sesle. Bu benim elimde değildi. Ağlamaktan kısılmıştı.

"Evet, ben bir aptalmışım. Bir insanı öldürecek kadar aptal..."dedim.

Ardından Yoongi beni ona bakmam için beni bedeninden ayırdı. Suyun sesinin verdiği huzura dahi bırakamıyordum.

"Kes sesini. Sana sadece ben hakaret edebilirim. Çünkü sen, kendi adını kirletemeyecek kadar temizsin."dedi ve beni tekrar çıplak göğsüne yasladı.

"Hayır. Temiz değilim. Ben... Ben değilim Yoongi. İnsan öldürdüm."dediğim an tekrar aktı göz yaşlarım. Onları sıraya dizdim. İnce ince, satırlarıma bulaşan o kanı silemedikleri için onları intihara zorluyordum.

"Mi Young. Güzelim, yapma. Bunu senden ben istedim. Çünkü o senin annenin katiliydi."dedi.

"Değil mi? Bir katilin verdiği sözlere güvenecek kadar aptalım."dedim.

"Mi Young! Sana kendine hakaret etmeni yasaklıyorum!"diye hırladı.

Güldüm.

Bu öyle bir gülüştü ki, soğuk betonlar ile yarışır gibiydi. Hatta, öyle soğuktu ki betonlar kendi soğuğundan utandı.

"Sen kimsin ki? Aciz bir katilden farksızsın."dedim. Acaba onun canı acıyor muydu? Hayır. Acısada benimki kadar acıyamazdı acımazdı.

"Öyleyim."dedi.

"Ruhsuzsun."dedim.

"Öyleyim."

"Pisliksin, insanları da kendi pisliğine bulaştıracak kadar pisliksin."

"Öyleyim."

"Katilsin."

"Öyleyim."

Duraksadım. Ve dudaklarımı yakan o şeyi söyledim.

"Ben de katilim."

Sustu.

"Öylesin güzelim."dediğinde tüm şimşekler kafama çaktı. Ruhum son nefesini vermek için hazırlandı. Sonra, yapamadı. İçinde kendini öldürecek cesareti bulamadı. Ve kendini o küçük kız çocuğunun çığlıklarına teslim etti.