The Bitch Maid

Chapter 1

I told yah! Sabi ko naman sayo na ayusin mo ang ugali mo, diba? Ngayon, face the consequence of your wrong actions . Masyado akong naging maluwag sa'yo. Hinayaan ko'ng lumaki ang mga sungay mo. From now on, hindi ka na titira sa mansion ko. Just so you know, sinabihan ko na rin ang mga relatives natin na huwag kang tulungan. I'm betraying you my sweet bitch daughter. Ano pa ang hinahantay mo Glamour Yurica Angela, bukas ang pinto. Lumayas ka na. Iniisip mo ang mga gamit mo? Well, nakaimpake na. Actually, hinihintay ka na nga sa labas. Ayusin mo ugali mo Glamour Yurica Angela. Makakabalik ka lang dito sa bahay, pag mayroong changes na sa ugali mo. Bye, sweetie!

What kind of mother is she? She's a bitch. No, she's a super bitch. Hindi man lang siyang nagdalawang isip na paalisin ako, how dare her. Pero kung inaakala niyang hindi ko kaya ang sarili ko, sorry na lang siya dahil I'm the ultramega bitch. Kaya ko'ng mabuhay kahit hindi nila ako tulungan. So akala naman nila magbabago ako dahil pinalayas nila ako. In their dreams. Walang sinoman ang puwedeng magpapabago sa akin. No one can make me change. I was born this way. And they should accept that. They should.

Kanina pa ako naglalakad. Its been three hours narin akong naglalakad. Saan ako pupunta? I really don't know. I will walk as I can. I will not, never, go back to our house and please Mom. Why should I please her. She don't deserves it. You know guys what she deserve? A slap. Buti na lang at bago ako umalis kanina sa bahay ay nasampal ko siya. Yeah! You guys heard it right, her daughter slap her. And the best thing is, hindi siya nakaganti. Why? Simple lang, tumakbo ako kaagad after I slapped her. Sabi ko nga sa itaas, I'm the ultramega bitch.

I feel so tired na. If my legs can only uttered and freak out, kanina pa nila ginawa. I stopped walking. Kahit ayaw ko'ng umupo sa sidewalk, umupo pa rin ako. As if I have choice. I sat there for an hour. Tinignan ko sa wristwatch ko kung anong oras na, it's 11:59 in the evening. One minute to go, New Year na. Yeah! You heard it right. It's New Year. Bakit hindi niyo feel? Simple lang, dito sa villa kung saan kami nakatira, walang nagpapaputok. Our neighbors were multibillionaire, and our family too. Wala silang time magcelebrate, busy sila sa pagpaparami ng pera. They don't know how to celebrate, even christmas, they don't have time to celebrate. In short, no family bonding. That is why you can't blame us, rich kids, kung were brats and jerk, we need some attention, you know.

Naririnig ko na ang mga putukan. Putukan sa kabilang kalye. The fireworks were damn good. The sounds of torotot stunned. The scary sound of whistle bomb. Nakaupo pa rin ako dito sa sidewalk. Mistulang sementeryo ang villa. Grabe, nakakaloka, ni-isang paputok, wala. I wander if busy lang ba talaga sila o wala talaga silang pera?

May naramdaman akong may nagpo-poke sa akin. Hindi ko na lang pinansin. Bakit ko siya papansinin. Ang swerte niya naman kung lilingunin siya ng anak ng pinakamayang pamilya sa Pilipinas. Hay, ang kulit naman.

"Ano ba?" tanong ko nang hindi siya nililingon.

"Pinapabigay sa iyo ng lola ko" narinig ko'ng sabi niya. This time, lumingon ako sa kanya. May pagkain siyang inaabot sa akin. Agad namang kumulo ang tiyan ko. Hindi pa pala ako nakakain simula pa kanina and I don't care. Ayaw ko'ng tumanggap ng tulong ng iba.

"As if kakainin ko 'yan, baka nilagyan niyo pa ng lason 'yan." pagkasabing-pagkasabi ko ng mga salitang 'yan ay agad nilapag ng lalaking nerd na 'to ang pagkaing hawak niya at nagmamadaling pumanhik papasok ng bahay niya.

Nagugutom na talaga ako. What to do? Ang sakit na ng tiyan ko. Hindi ako sanay ng ganito. Kasalanan 'to ng bitch na nanay ko.

Tumingin ako sa bahay nung lalaking nerd na nagbigay sa akin. Nakapatay na ang ilaw nila so it means tulog na sila. Agad kong kinuha ang pagkaing binigay nga ni nerd saka nilantakan.

Uh-oh, nagburp pala ako. Infairness, ang sarap ng carbonara at bakemac na bigay nila. Aaminin ko, nabusog ako.

Tinignan ko kung anong oras na. Its already three in the morning and I feel sleepy na. Ang sakit na ng mata ko. Hindi ko na talaga kaya, I just badly want to sleep at hindi ko namalayan, unti-unti na pa lang pumipikit ang mga magagandang mata ko.