𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

69

Βέβαια, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που με χτύπησε.

Δεν τον μισούσα όμως από πάντα. Υπήρχαν πολλές φορές που τον καταλάβαινα. Ήταν κι αυτός μπερδεμένος, περνούσε στιγμές που απλά καθόταν σπίτι και δεν έκανε απολύτως τίποτα. Το ίδιο έκανα και εγώ. Περνούσε φάσεις κατάθλιψης.

Ένα βράδυ είχαμε κάτσει σε ένα παγκάκι μέχρι το πρωί και μιλούσαμε για τα αισθήματα που νιώθουμε. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ακόμα νιώθω πως ήταν ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής μου όλης.

Ένιωθα πως είχα βρει τον κατάλληλο να μου δίνει δύναμη. Ίσως έκανα λάθος, αλλά πολλές φορές με απέτρεψε από το να κάνω κάτι άσχημο στον εαυτό μου... Δεν πίστευα πως θα το πω αυτό ποτέ, αλλά τον ευχαριστώ για αυτό. Ήταν πολύ δυνατός χαρακτήρας, μου έδινε δύναμη αυτό, με βοήθησε από το να πέσω σε βαριά κατάθλιψη και να κάνω κάτι που αργότερα ίσως να το μετάνιωνα.

Έπειτα, αυτός πήρε τον νόμο στα χέρια του και έφυγα από εκείνα τα γομάρια. Μπορεί να με έστειλε στο μοναστήρι, αλλά τουλάχιστον εκεί βρήκα κάποιον φίλο, κάποιον τουλάχιστον που μπορούσα να μοιραστώ τα προβλήματα μου. Άραγε, τι να κάνει τώρα ο Pok Seo-Jun; Τι να κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι μοναχοί του μοναστηριού;

Θα πήραν μέρος στον φετινό αγώνα ξιφασκίας; Ο Pok σίγουρα πήρε, του άρεσε πολύ η ξιφασκία. Κάναμε μαζί προπόνηση πολλά απογεύματα όσο ήμασταν εκεί. Από την πρώτη στιγμή τον έβλεπα σαν αληθινό μου αδερφό, παρόλο που ο χαρακτήρας του ήταν λίγο περίεργος για παιδιά της ηλικίας μας. Τέλος πάντων.

Τον ακολούθησα και τον είδα να κοιμάται στο έδαφος δίπλα στον γκρεμό. Τον έπιασα από την μέση και τον σήκωσα στα χέρια μου. Τον έβαλα μέσα στο αμάξι και τον σκέπασα με την κουβέρτα που βρισκόταν στο πορτ μπαγκάζ. Τον κοιτούσα που κοιμόταν τόσο ήσυχα... Τον αγαπώ πολύ. Δάκρυα έφτασαν στα μάτια μου... Τον θέλω και δεν μπορώ να τον έχω, είναι άδικο και λάθος.

Αν με αγαπούσε, τι έγινε και τρελάθηκε έτσι και μου φέρθηκε όπως μου φέρθηκε; Πρέπει να μάθω, αλλά ποιον να ρωτήσω; Δεν ξέρω κανέναν συγγενή του που ίσως να ήξερε τι πραγματικά συνέβη μέσα στο μυαλό του Namjoon λίγο πριν την εκτέλεση του.

Μισό, πού βρήκε η Yeong αυτό το τετράδιο; Μήπως της το έδωσε ο ίδιος για να φτάσει στα χέρια μου μετά τον θάνατο του; Ή μήπως τον γνώριζε προσωπικά; Πρέπει να της μιλήσω και να μάθω.

Είναι με τον Jungkook... Τους είδα να φιλιούνται. Ζηλεύω τόσο πολύ... Θέλω να τον πάρω και να τον έχω εγώ... Μια χαρά ήμασταν πριν έρθει αυτό το κωλόπαιδο και τον πάρει από εμένα... Πρέπει να τον κάνω να πληρώσει που μου πήρε τον Tae μου...

Για αυτό ήρθε εδώ και του έκανε όλα αυτά; Για να τον κάνει να πληρώσει που με πήρε από εκείνον; Αν δεν ήταν ήδη νεκρός, ειλικρινά θα τον σκότωνα τώρα. Ο Jungkookie μου όμως δεν φταίει σε τίποτα, εκείνος φταίει που άφησε τον εαυτό του να φερθεί τόσο άρρωστα απέναντι και σε εμένα αλλά και στον Jungkook.

Η πόρτα άνοιξε και η Yeong μπήκε μέσα. Με κοίταξε που διάβαζα το τετράδιο. Μου έπιασε το χέρι, και εγώ το τράβηξα αμέσως. "Συγγνώμη..." μου είπε. "Δεν πειράζει" απάντησα και άφησα το τετράδιο δίπλα και την κοίταξα στα μάτια. "Τηλεφώνησε ένας Jimin" ψιθύρισε. Αναστέναξα. Κοίταξε το τετράδιο και το πήρε στα χέρια της να το ταιριάξει περισσότερο στο κομοδίνο.

"Πού βρήκες εσύ αυτό το τετράδιο;" την ρώτησα κοιτώντας την στα μάτια. Γούρλωσε τα μάτια της και έμεινε ακίνητη σαν άγαλμα. Πήρε μία βαθιά ανάσα. "Στο πατρικό μου...". "Δεν το έπιασα" είπα κάπως δυνατά. Έσκυψε κοντά μου. "Ο Namjoon ήταν ο μεγάλος μου αδερφός" μου ψιθύρισε. Τώρα γούρλωσαν τα δικά μου μάτια.

Ο Namjoon... αδερφός της; Πώς;

Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό; Δεν ξέρω.

"Αλήθεια;" ρώτησα. "Ναι, αλλά να ξέρεις ότι ποτέ μου δεν τον δικαιολόγησα για ότι έκανε. Το ότι ήμασταν αδέρφια δεν σημαίνει πως ήμουν με το μέρος του. Και επίσης, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για τις προάλλες που σε έκανα να νιώσεις άβολα. Δεν θέλω να με βλέπεις διαφορετικά τώρα" μου είπε με ήρεμη φωνή. Κούνησα το κεφάλι μου. "Να τηλεφωνήσω στον Jimin;" ρώτησα.

Απορώ τι θα ήθελε να μου πει αυτός.

"Ναι, έλα να πάμε μαζί στο τηλέφωνο" απάντησε. Με βοήθησε να σηκωθώ και πήγαμε στο τηλέφωνο που υπήρχε στον διάδρομο, πλέον δεν υπήρχε τηλέφωνο μέσα στο δωμάτιο μου. Καλύτερα. Σήκωσα το ακουστικό και την ρώτησα ποιος ήταν ο αριθμός. Τον πληκτρολόγησε εκείνη και περίμενα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να απαντήσει κάποιος.

Χτυπούσε για αρκετή ώρα, ώσπου στην άλλη γραμμή άκουσα τον Jimin να κλαίει με λυγμούς. "Jimin, o Tata είμαι. Τι έγινε; Γιατί κλαις;" ρώτησα. Περίμενα να ηρεμήσει και να μπορέσει να μου μιλήσει και να μου εξηγήσει γιατί κλαίει και γιατί τηλεφώνησε.

"Ta-Tata... Βοήθεια" ψιθύρισε.