𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

55

Jungkook's P.O.V.

Στεκόταν και κοιτούσε με απορία το χαρτί. Τα μάτια του γυάλιζαν, ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα, όμως πήρε μία βαθιά ανάσα και ακούμπησε το χαρτί στο κομοδίνο. Τον κοίταξα απορημένος, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε και ήθελα οπωσδήποτε να μου εξηγήσει. Αλλά πώς να του το δείξω πως δεν κατάλαβα;

Ήθελα να μου πει τι διάβασε σε αυτό το χαρτί.

Του έπιασα το χέρι, μου το έσφιξε αν και κάλυπτε το πρόσωπο του με το άλλο του χέρι και έτσι δεν τον έβλεπα. Κατέβασα το χέρι του μπροστά από το πρόσωπο του και χαμογέλασα. Εκείνος δεν έκανε το ίδιο βέβαια. Με κοίταξε στα μάτια και δάγκωσε τα χείλη του.

Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Αχ, Jungkookie..." ψιθύρισε. Τον έπιασα από τα μάγουλα και τον έβαλα να με κοιτάξει. Τα μάτια μου φώναζαν "Πες μου, πες μου", ελπίζω να καταλάβαινε και να μου έλεγε. Έτσι που έκανε ήταν χειρότερα για μένα.

Άνοιξε το στόμα του όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν. Με κοιτούσε με τα πρησμένα μάτια του για αρκετά δευτερόλεπτα, τον κοιτούσα πίσω περιμένοντας να μου πει έστω και μία λέξη, όμως δεν το έκανε. Πριν τον αρπάξω από τον γιακά για να μου πει, η νοσοκόμα μπήκε μέσα και τον πήρε χωρίς διαπραγματεύσεις.

Άκουγα τα δυνατά του κλάματα να έρχονται από τον διάδρομο. Χάθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και άρχισα να κλαίω και εγώ καθώς τον άκουγα. Πριν το καταλάβω, αποκοιμήθηκα και όταν ξύπνησα αυτός ο αηδιαστικός στεκόταν από πάνω μου. Τραβήχτηκα.

"Διάβασες το γράμμα της μαμάς, Jungkook;" με ρώτησε. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου μιας που δεν κατάλαβα τι με ρώτησε και σκούπισα τα δάκρυα που μου είχαν απομείνει. Έκανε προσπάθεια να με αγγίξει και να σκουπίσει και αυτός μερικά από τα δάκρυα μου. Του πήρα το χέρι και το κατέβασα αγριοκοιτώντας τον.

"Γιατί έκλαιγες;" με ρώτησε. Τον κοίταξα με νόημα. "Α, ναι σωστά" ψιθύρισε όταν κατάλαβε τι εννοούσα με αυτό το κοίταγμα. Άνοιξε μία τσάντα που κρατούσε και έβγαλε από μέσα ένα κουτί με μαρκαδόρους, ένα μπλοκ καθώς και μερικά μολύβια.

"Ένα πουλάκι μου είπε πως σου αρέσει πολύ να ζωγραφίζεις" μου είπε και μου τα έδωσε. Πήρα το μπλοκ και τους μαρκαδόρους στην αγκαλιά μου και έπιασα δουλειά χωρίς να χάσω χρόνο. Ξεκίνησα να ζωγραφίζω κάτι καινούργιο για το αγόρι μου, άφησα εκείνον να μιλάει και εγώ ζωγράφιζα χωρίς να τον ακούω.

Άρχισαν να ακούγονται φωνές από έξω. Αυτός σηκώθηκε και κοίταξε από την πόρτα τον διάδρομο. Φάνηκε αναστατωμένος, όμως δεν νοιάστηκα. Έφυγε από το δωμάτιο και με άφησε μόνο. Συνέχισα να ζωγραφίζω σαν να μην συμβαίνει τίποτα.