𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

65

still FLASHBACK

still Taehyung's P.O.V.

Όταν γύρισα σπίτι είδα το γομάρι με μία άλλη γυναίκα και όχι την γυναίκα του, μέσα στο δωμάτιο τους να κάνουν πράγματα. Τα βογγητά τους ακούγονταν ξεκάθαρα μέχρι έξω, δεν μπορούσα να τα αγνοήσω. Σιχάθηκα αυτούς τους ήχους πια. Εκείνη την μέρα είχα βαρεθεί να ακούω ανάσες και βογγητά, όπως ήχους που προκαλούνται από την επαφή δυο σωμάτων. Στο μυαλό μου ήρθε ο Namjoon. 

Έτρεχα μέχρι τον γκρεμό που υπήρχε στην περιοχή και έπεσα στα γόνατα μόλις έφτασα στην άκρη του. Μπροστά μου απλωνόταν ο ορίζοντας, υπήρχε μόνο ουρανός, τίποτα άλλο πέρα από αυτό να κοιτάω. Σύννεφα και ήλιος σε μία υπέροχη αρμονία, ο αέρας με χτύπησε δυνατά στο σώμα και στο κορμί, πήρε τον ιδρώτα και την βρώμα από πάνω μου. Ή τουλάχιστον, έτσι πίστευα εκείνη την ώρα, έτσι ήθελα να πιστεύω. 

Κοίταξα το σώμα μου προσεκτικά. Στον λαιμό μου υπήρχε ένα τεράστιο μοβ σημάδι που έκανε μπαμ από χιλιόμετρα μακριά. Ακόμη στο στόμα μου είχα την γεύση του. Έφτυσα νευριασμένος στο χώμα και ξάπλωσα κάτω. Δεν ήταν ότι μίσησα τον εαυτό μου, μίσησα το σώμα μου. Είχε επάνω την μυρωδιά του, το DNA του, τα υγρά του. Ήθελα σαν τρελός να καθαριστώ από αυτή την αηδία.

Βράδιασε. Άκουσα έναν λύκο να ουρλιάζει, όμως δεν φοβήθηκα ούτε λίγο. Ήταν η πρώτη φορά βέβαια που κοιμόμουν έξω μόνος. Έμεινα εκεί ξαπλωμένος, ακίνητος. Κοιμήθηκα εκεί στην ερημιά. Όταν ξύπνησα ήμουν τυλιγμένος με μία χοντρή καφέ κουβέρτα στα πίσω καθίσματα ενός τζιπ. Έξω ήταν ακόμη νύχτα, δεν είχε προλάβει να ξημερώσει. Άνοιξα περισσότερο τα μάτια μου και τα έτριψα έντονα με τα χέρια μου. 

Τον είδα να κάθεται δίπλα μου και να κοιτάει έξω από το παράθυρο. "Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;" τον ρώτησα. "Μίλα μου όπως μου αρμόζει" απάντησε ψυχρά. "Μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει μεταξύ μας θες ακόμη να μιλάω στον πληθυντικό;". "Ναι!" ο τόνος της φωνής του αυξήθηκε κατά πολύ. Φοβήθηκα. 

Έκανα πίσω και ψιθύρισα "Μάλιστα". Γύρισε και με κοίταξε, το βλέμμα του ήταν αγνό αυτή την φορά. Φαινόταν πως έκλαιγε αρκετά λίγο πριν ξυπνήσω. Αυτό όμως με κέρδισε, με κορόιδεψε για μια ακόμη φορά. Σταμάτησα εκείνη την στιγμή να τον μισώ. Τον λυπήθηκα, λυπήθηκα όμως εκείνον και όχι τον εαυτό μου. Δεν είχα μυαλό να καταλάβω πως όλο αυτό που γινόταν μεταξύ μας μόνο προβλήματα μου προκαλούσε.

"Θα μου πείτε πώς με βρήκατε;" ψιθύρισα. Κατάπιε τα δάκρυα του και ρούφηξε την μύτη του. "Σε ακολούθησα" απάντησε. "Γιατί;". "Γιατί σε αγαπάω... Στα αλήθεια το κάνω, Taehyung. Το ξέρω πως είσαι μικρό παιδί και ξέρω πως όλο αυτό που αισθάνομαι είναι λάθος και ενάντια στους κανόνες με τους οποίους μεγάλωσα... Αλλά δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου, Taehyung. Ο έρωτας μου για εσένα είναι πολύ πιο δυνατός και από εμένα τον ίδιο. Με κυριεύεις... Κι ας είσαι μόνο 15 χρονών" μου είπε κοιτώντας με στα μάτια. Έμεινα να τον κοιτάω σαν χαζός, δεν ήξερα τι να πω.