𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

66

Με αγκάλιασε από την μέση. "Τι να έχω βαρεθεί ακριβώς, μωρό μου;" ψιθύρισε στο αυτί μου. Τραβήχτηκα απότομα από κοντά του. "Αφού δεν νιώθουμε τίποτα, τότε γιατί το κάνουμε όλο αυτό στους εαυτούς μας;". "Εγώ νιώθω, δεν ξέρω για εσένα" απάντησε. "Απέδειξε μου ότι νιώθεις!" φώναξα και βγήκα από την τάξη κλείνοντας την πόρτα πίσω μου με δύναμη. Δεν τον συνάντησα ξανά ως το σχόλασμα.

Καθώς περπατούσα, άκουσα από πίσω μου αμάξι. Ένα αμάξι έστριψε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, ελάχιστα μακριά μου. Φοβήθηκα τόσο πολύ που παραλίγο να πέσω πίσω. Είδα πως ήταν το δικό του τζιπ, το μαύρο. Άνοιξε το παράθυρο του οδηγού και με κοίταξε. "Μπες μέσα" μου είπε. "Όχι" είπα και πήγα να φύγω. "Έλα, δεν θα σε αφήσω να φύγεις. Θα μπεις έτσι κι αλλιώς".

Μπήκα στο αμάξι και καθόμουν δίπλα του χωρίς να μιλάω. Άναψε ξανά την μηχανή του αυτοκινήτου και με κοίταξε στα μάτια. "Θύμωσες;" με ρώτησε. "Ναι, και δεν ξέρω καν γιατί κάθομαι εδώ πέρα μαζί σου" απάντησα ψυχρά. Είχα αρχίσει να του συμπεριφέρομαι ψυχρά και αυτό μου άρεσε. "Για να ήρθες σημαίνει ότι δεν είσαι και τόσο θυμωμένος τελικά" απάντησε χαμογελώντας.

"Δεν ξέρω" ψιθύρισα. Ξεκίνησε να οδηγάει, μέχρι που παρατήρησα πως φύγαμε από την πόλη. Τον ρώτησα πού πηγαίνουμε, όμως δεν μου έδωσε σημασία και δεν μου απάντησε. Σε ένα φανάρι, προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα και να φύγω. Είχε όμως βάλει την ασφάλεια και δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, ούτε το παράθυρο.

"Γιατί το έκανες αυτό;". "Αν φύγεις θα χαθείς. Και αν χαθείς, θα πεθάνεις. Θες να πεθάνεις;". Από το να ήμουν μαζί του, το προτιμούσα. Αλλά δεν του το είπα. Δεν είπα τίποτα. Απλά ξεφύσησα και του γύρισα την πλάτη, προσποιούμενος ότι κοιμάμαι. Κοιτούσα βέβαια συνεχώς έξω από το παράθυρο για να βλέπω προς τα πού πηγαίνουμε.

Σταμάτησε απότομα. Σηκώθηκα και τον κοίταξα. "Πού είμαστε;" τον ρώτησα. Έσβησε την μηχανή και ανέβηκε επάνω μου. "Δεν έχει σημασία, καθόλου σημασία" μου απάντησε. Τον κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια. Έσπρωξε το κάθισμα μου τέρμα πίσω και έτσι ξάπλωσα με εκείνον από πάνω μου. Καθόταν επάνω στο σημείο μου, που δεν άργησε να ξυπνήσει. "Τι θέλεις επιτέλους από εμένα;" είπα έτοιμος να βάλω τα κλάματα. "Να μην μιλήσεις, αυτό θέλω" απάντησε. Κούνησα το κεφάλι μου.

"Κλείσε τα μάτια σου" ψιθύρισε. Έκανα όπως μου είπε και αισθάνθηκα τα χείλη του επάνω στα δικά μου. Φιλούσε ωραία ο βλάκας όμως. Τα χέρια μου τον έπιασαν από τα μπούτια και τον έφεραν πιο κοντά μου. Τα χείλη του δεν έφυγαν στιγμή από το κορμί μου. Δεν αργήσαμε να ξεκινούμε να γδύνουμε ο ένας τον άλλον.

"N-Namjoon, δεν..." ψιθύρισα. "Σταμάτα να το αρνείσαι. Το ξέρω πως το θέλεις πολύ". Ίσως και να το ήθελα, δεν έχω ιδέα. Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωθα τα χέρια του να ταξιδεύουν στο σώμα μου, όπως και τα χείλη του. Με έπιασε απότομα και με γύρισε μπρούμυτα. "Εξάλλου, έχω και λεφτά αν θες" ψιθύρισε. Τα χέρια του μού έκαναν μασάζ εκεί, ένιωθα ευχαρίστηση αλλά και κάπως περίεργα ταυτόχρονα.

Δεν ένιωθα πως ήταν ο κατάλληλος για να μοιράζομαι το κορμί μου. Αυτό ένιωθα.

Αισθάνθηκα ένα τσούξιμο ξαφνικά, γύρισα ελαφρώς το κεφάλι μου και είδα που είχε βάλει ένα δάχτυλο μέσα μου. Λίγο αργότερα, το ένα δάχτυλο έγινε δύο. Τα πόδια μου έτρεμαν, όλο μου το κορμί έτρεμε. Ποτέ μου δεν είχα ξανανιώσει έτσι, τόσο... δεν μπορώ να το περιγράψω... Όμως ήταν αναμειγμένα αισθήματα.

"Ν-Ναι!! Εκεί, εκ-εκεί, μωρό μου!! Αααα!!" φώναξα. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί τον είπα μωρό μου. Ίσως επειδή με έφερε σε οργασμό, δεν ξέρω. Έπεσε επάνω μου ιδρωμένος όπως ήταν, ανασαίνοντας βαριά και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Προσπαθούσα και εγώ να βρω τον ρυθμό της αναπνοής μου. Μου φιλούσε απαλά τον λαιμό. Έπιασε τα ιδρωμένα μου μαλλιά και τα ανακάτεψε. Χαμογέλασα χωρίς να καταλάβω τι ακριβώς είχε μόλις συμβεί.

FLASHBACK ENDS

Ξύπνησα και κοίταξα το χέρι μου. Φορούσα ορό, δίπλα μου υπήρχε ένα κόκκινο τετράδιο με ένα χαρτί επάνω. "Αυτό πιστεύω πως σε αφορά" έγραφε και από κάτω βρισκόταν η υπογραφή της Yeong. Δεν ήθελα να το ανοίξω όμως. "Jungkook..." ψιθύρισα. Ήθελα να σηκωθώ και να πάω να τον δω. Ήθελα να δω αν είναι καλά.

Γιατί είχα κακό προαίσθημα.