Bir Duygu Monoloğu

25. Eylem

"İnsanların ağızlarından çıkanları dinlemeyin,tüm dikkatinizi yaptıklarına verin."

Albert Einstein

İnsanlar vaatlerde bulunur herkese, sadece kendine değil. Kimse kendine vaatte bulunamaz. Vaat sadece eylemi gerçekleştirmeye verilen bir sözdür ve bağlayıcılığı yoktur. Kişi kendisine bağlayıcılığı olmayan uçarı kabul görülen söze karşı inancı olması beklenemez. İnanç giriyorsa bu bir vaat değil, bu bir hedef, hayal veya plandır. Evet, bir planda belirli nitelikte inançlık vardır, kendine ve yapacağı işe yönelik güven içeren inançtır bu farklı bir türde.

Gelelim çaçaron bitmeyen konuşmalarında araya kitap ayracı niteliğinde vaatler, nasihatler, hikayeler akla gelmeyecek ve bir sürü şey söyleyebilme kabiliyeti olanlara. Öyleki,
duymadıkları sözlerin duyanları olduğunu unuturlar üstelik dememiş gibi hareket ederler. Bu hareket; doğrusu ve yanlışını bir getirmiş kişinin unutulmuş bir hazine kadar olan bu vaadi, emsal olarak, timsahın kalbindeki temiz ile kirli kanın karışıp bedenindeki dolaşımın karışık kan olması olarak verilebilir. Bu karışık kan nasılsa timsahın yaşımını kötü ya da iyi yönde değil de yaratılışından oluyor ve bu durum timsahları etkilemiyorsa, sonradan hatırlatılsa dahi söylediğini hatırlamayanın yaptığının farkındalığının aranması gerekmediği gibidir. Bu kişiler, biraz biraz derken gittikçe yaptıklarını fark etmeyi bitirir ve yapım hakkında fikir sahibi olmadıkları vaatleri ile birlikte bazı kişilerin yapmadıkları işleri yapmamalarını eklemelerle abartırlar. Doğal veya doğuştan gelen bir özellik değildir bunların bu davranışları. Bu kişilerin kocaman egoları ve büyük yapılmamış işlerin kahramanlıkları vardır. Timsah meselesindeki karışık kanın timsahı etkilememesi gibi bu kişilerinde bu vaatleri onu etkilemez. Hiçbir hayvan timsahlı göle tedbirsizce su keyfini geç su içmez ise bu kişilerden hiçbir kişi sorumluluk vermeyi geç iş yaptırmaz.

Hatadan u dönüşü yapıp tekrar u dönüşü ile hataya yönelişi hala kavrayamıyorum. Batacağını bildiğin kumar gibi. Bile bile lades olan ve söz konusu hayati kararlar ise, hayatlarında ağır bedel olacak bu hataya sürüklenişe kızgınım. Olmazların olmamasındaki olguyu inkar edişlerine cahillik denmez de ne denir? Deli cesareti belki farklı isimlendirme yapılabilir. Tabi, bu en azından hata da olsa yapmıştır bundan dolayı takdir edilmelidir. Söylediğinin söylemediğini de yanına bavul alır gibi birlikte götürerek kararını yapar.

Karnı mı tok olanın ya da gözü mü tok olanın söylediği dinlenir? Midenin sürekli aç kalışı ve tekrar aç kalacağını hesaplarsak elbette gözü tok olanı seçeceğimiz gibi. Alışmış mı kudurmuş mu dinlenmek gerekir? Alışmış bir şeyi artık hazmetmiş ve değişime direnmeyip olduğu gibi kabul etmiştir, kudurmuş ise değişime direnirken fazlaca tepki göstermektedir ve daha idrak ederken olmayacak ve olacağı tartarken hem beyinsel baş kaldırmış hem çevresel itirazlarını beyan etmiştir. Alışkanlık uzun süre ile meydana gelirken, kudurganlık kuduz köpeği gibi hastalıktır ama bunu sinirlerine hakim şekilde saldırganlık olmadan zekaya itibar edilirse alışkanlıktan daha iyidir.

Sonuç olarak ikisi nazarımda tencere dibi kara benimki senden karadan farksızdır. Sözü çok olan değilde, sözü tutan olsun, olun, olalım. Karnımız bir emek karşılığı ile tok olsun, armut piş ağzıma düşmelerin ceremesi sonradan meydana gelir bakarsak, vaatlere tok olalım canı gönülden diliyorum hepimize!